Albatros ... z lotu ptaka Albatros ... z lotu ptaka
1058
BLOG

Byliśmy głupi, czy będziemy nimi nadal ?

Albatros ... z lotu ptaka Albatros ... z lotu ptaka Polityka Obserwuj notkę 2

ŻYDZI JACY żydzi rządzą w Polsce III Rzeczypospolitej ?.

http://pl.wikipedia.org/wiki/Krzysztof_Jasiewicz

 

Krzysztof Jasiewicz[edytuj]

 

Krzysztof Jasiewicz (ur. 1952 w Gdańsku) – polski historyk, politolog, ekonomista, pracownik naukowy Instytutu Studiów Politycznych PAN, członek Polskiego PEN Clubu.

Spis treści

  [ukryj

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1998 uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie nauk o polityce. W 2005 roku uzyskał tytuł profesorski (belwederski). Zajmuje się m.in. badaniem historii Ziem Wschodnich RP pod okupacją sowiecką, w tym losami polskiego ziemiaństwa, sowieckimi warstwami przywódczymi, historią Żydów na Ziemiach Wschodnich, a także stosunkami polsko-żydowskimi w latach 1939–1941. Jest autorem licznych publikacji z tych dziedzin.

Był pomysłodawcą wydawanej przez ISP PAN „Serii Wschodniej”; pełni obowiązki jej redaktora naukowego. Był także inicjatorem powstania serii Biblioteki Ziem Wschodnich. Obecnie jest Kierownikiem Zakładu Analiz Problemów Wschodnich ISP PAN. Członkiem PEN-Clubu oraz członkiem redakcji „Studiów Politycznych”. Publikuje również m.in. w „W Sieci Historii”.

Laureat Nagrody Polskiego PEN-Clubu im. Ksawerego Pruszyńskiego, nagrody im. Jerzego Łojka. Jest członkiem honorowym Polskiego Towarzystwa Ziemiańskiego oraz Stowarzyszenia Archiwum Solidarności. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

W maju 2013 został odwołany z funkcji kierownika Zakładu Analiz Problemów Wschodnich w Instytucie Studiów Politycznych Polskiej Akademii Nauk w związku z wywiadem udzielonym miesięcznikowi „Focus Historia ekstra”, który według niektórych zawierał treści antysemickie[1]. Według Jasiewicza oskarżanie go o antysemityzm to manipulacja środowisk żydowskich i filosemickich, a sam tytuł wywiadu („Żydzi byli sami sobie winni?”) dla miesięcznika Focus, który pochodzi od redakcji, uważa za skandaliczny[2]. W związku z tą sprawą w obronie Jasiewicza wystąpiło kilkudziesięciu naukowców, którzy opublikowali list otwarty do prezesa PAN z postulatem pozostawienia go na dotychczasowym stanowisku[3].

Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Lista strat ziemiaństwa polskiego 1939-1956, Archiwum Wschodnie, Instytut Historii PAN, Instytut Studiów Politycznych PAN, Warszawa 1995
  • Zagłada polskich Kresów: ziemiaństwo polskie na Kresach Północno-Wschodnich Rzeczypospolitej pod okupacją sowiecką 1939-1941: studium z dziejów zagłady dawnego narodu politycznego, Instytut Studiów Politycznych PAN, Wydawnictwo „Volumen”, Warszawa 1997
  • (red. naukowa), Europa nieprowincjonalna: przemiany na ziemiach wschodnich dawnej Rzeczypospolitej (Białoruś, Litwa, Łotwa, Ukraina, wschodnie pogranicze III Rzeczypospolitej Polskiej) w latach 1772-1999, Instytut Studiów Politycznych PAN, Wydawnictwo „Rytm”, Warszawa 1999
  • Pierwsi po diable: elity sowieckie w okupowanej Polsce 1939-1941: (Białostocczyzna, Nowogródczyzna, Polesie, Wileńszczyzna), Instytut Studiów Politycznych PAN, Wydawnictwo „Rytm”, Warszawa 2001
  • (red. naukowa), Tygiel narodów: stosunki społeczne i etniczne na dawnych ziemiach wschodnich Rzeczypospolitej 1939-1953, Instytut Studiów Politycznych PAN, Wydawnictwo „Rytm”, Warszawa 2002
  • (red. naukowa), Świat NIEpożegnany: Żydzi na dawnych ziemiach wschodnich Rzeczypospolitej w XVIII-XX wieku, Instytut Studiów Politycznych PAN, Wydawnictwo „Rytm”, Warszawa 2004
  • Rzeczywistość sowiecka 1939-1941 w świadectwach polskich Żydów, Wydawnictwo „Rytm”, Warszawa 2010

Niezależnie od publikacji naukowych jest także autorem powieści „Siódmy sen”, „Zapach Afrodyty” (wydanych pod pseudonimem Chuck Andy Norton) i „Egzekucja” (pod pseudonimem Christopher Jasiewitz).

Przypisy

  1. Skocz do góry↑ mw, czuch, PAP: Prof. Jasiewicz odwołany z funkcji w PAN za antysemicki wywiad. Wyborcza.pl, 2013-05-29. [dostęp 2013-05-30].
  2. Skocz do góry↑ Tygodnik Do Rzeczy, nr 19/2013, 3 czerwca 2013, s. 67.
  3. Skocz do góry↑ List otwarty do prezesa PAN. 93 historyków apeluje do prof. Michała Kleibera, by pozostawił prof. Krzysztofa Jasiewicza na stanowisku. wpolityce.pl, 2013-06-04. [dostęp 2014-09-04].

Kto rości sobie prawa do Kresów polskich czy Syjoniści od Majdanu czy Chabad Lubowicz od Putina & Royal Kings z Londynu i Brooklyn’u

http://niszczsyjonizm.blogspot.com/2013/04/czy-tylko-zydzi-maja-wrazliwosc_12.html

 

piątek, 12 kwietnia 2013

Czy tylko Żydzi mają wrażliwość? - archiwalny wywiad z prof. Krzysztofem Jasiewiczem, 12-02-2010 r.

 

Fakt, że Żydzi przywiązują tak wielką wagę do Holokaustu, jest zrozumiały. Ale to nie może tworzyć barier ograniczających dialog i swobodną wymianę myśli – mówi historyk Krzysztof Jasiewicz w rozmowie z Piotrem Zychowiczem.


Pańska książka „Rzeczywistość sowiecka 1939 – 1941 w świadectwach polskich Żydów” i pierwszy wywiad udzielony „Rzeczpospolitej” wywołują coraz większe zamieszanie. „Gazeta Wyborcza” oskarżyła pana o powielanie „antysemickich klisz”. 

Krzysztof Jasiewicz: Ja się tak łatwo zaszufladkować nie dam. Wydaje mi się, że uchodzę za człowieka o bardzo niezależnych opiniach, czemu dałem wyraz wiele razy. Na przykład, co zapewne nie spodoba się z kolei w „Rzeczpospolitej”, jestem jedyną osobą w Instytucie Studiów Politycznych PAN, która odmówiła złożenia oświadczenia lustracyjnego. Naukowiec powinien być niezależny od partii politycznych, nurtów ideowych czy koterii. Moim zadaniem nie jest uprawianie ideologii czy pisanie rzeczy słusznych z punktu widzenia jakiegoś środowiska, moim zadaniem jest pisanie prawdy.

Czyli nie stał się pan sympatykiem endecji? 

Skądże znowu! Wprost przeciwnie. Nie mam nic wspólnego z Radiem Maryja, podobne poglądy są mi skrajnie obce. Uważam, że prawdziwi antysemici – czyli ludzie, którzy darzą niechęcią Żydów tylko dlatego, że są Żydami – nie powinni w ogóle być dopuszczani do dyskusji. Dla mnie Żydzi są starszymi braćmi w wierze, jestem zafascynowany ich kulturą i bardzo ich szanuję. Właśnie dlatego tak mi zależy, żebyśmy mogli się wreszcie z nimi porozumieć, porozmawiać spokojnie o trudnych epizodach naszej wspólnej historii. Zależy mi na prawdziwym dialogu, który obecnie jest niestety blokowany przez straszak antysemityzmu.


Także w Polsce? 

Jeżeli pan pozwoli, nie chcę rozmawiać na temat artykułu, który ukazał się na temat mojej książki w „Gazecie”. Napisał go człowiek spoza branży, a jego forma była mało elegancka. Tekst został napisany przy pomocy języka konfrontacji, bez próby najmniejszej refleksji nad racjami drugiej strony. To modelowy przykład postawy, która uniemożliwia rzeczowy dialog. Zupełnie czymś innym był polemiczny, wyważony tekst wybitnego historyka o wielkiej wiedzy Antony'ego Polonsky'ego, który opublikowała „Rzeczpospolita”. Mogę się z nim nie zgadzać i spierać, ale jest to dyskusja na poziomie cywilizowanego człowieka.

Prof. Polonsky uważa, że w polskich relacjach z epoki skala kolaboracji Żydów z Sowietami została wyolbrzymiana. 

No cóż, w ostatnim okresie ponownie przeanalizowałem wszystkie te relacje, jest ich kilkanaście tysięcy, i nie znalazłem ani jednej, która byłaby w całości poświęcona Żydom. Te relacje składały się z takich zdań: „Siedziałem w więzieniu. Strasznie mnie bito. Potem wywieźli mnie do łagru. Cierpiałem głód, było strasznie”. A gdzieś na marginesie pojawia się jedno zdanie: „Mój oficer śledczy był Żydem” albo „Aresztowali mnie miejscowi milicjanci żydowscy”. Mało tego, te relacje były zbierane w armii Andersa w formie ankiet i w żadnej ze znanych mi ankiet nie było pytania „Jak zachowywali się Żydzi?”.

Żydzi na Kresach mówili, że II RP była dla nich jak macocha. Dlatego po 17 września 1939 r. byli wśród witających wkraczających do Polski Sowietów – twierdzi Jasiewicz. Na zdjęciu kadr z propagandowego filmu

Źródło: Ośrodek Karta

 

Jaki z tego wniosek? 

Taki, że Polaków z Kresów problem Żydów nie nurtował od rana do nocy. Składając te relacje, nie chcieli przyprawić gęby swoim żydowskim sąsiadom. Kolaboracja części Żydów z Sowietami była dla nich elementem okupacyjnej rzeczywistości lat 1939 – 1941. Opisywali to jako coś zwykłego, oczywistego. Odnotowywali krótko suche fakty. Zresztą nie mówimy tu tylko o źródłach polskich. Prokomunistyczne nastroje Żydów na terenach, które Sowieci zajęli w wyniku paktu Ribbentrop-Mołotow, odnotowały źródła bolszewickie, żydowskie, a nawet brytyjskie. W Public Record Office w Londynie są dokumenty brytyjskiej służby dyplomatycznej, które opisują bardzo problematyczne zachowania Żydów po wkroczeniu Sowietów na Bukowinę w 1940 roku. Na okupowane tereny mieli zjeżdżać Żydzi z całej Rumunii, a miejscowa ludność miała ich tam obrzucać kamieniami.

W Polsce odwet nastąpił po wkroczeniu Niemców w 1941 roku. 

Tak, co nie znaczy, że wcześniej było spokojnie. Prof. Daniel Boćkowski znalazł dokument, według którego jeszcze w 1940 roku, po wielkiej fali sowieckiego terroru, w Białymstoku doszło do wielkich zamieszek. Wszystko zaczęło się od pogrzebu sowieckiego aparatczyka Żyda, na który przyszło wielu jego współbraci. Mimo panującego na Kresach paraliżującego strachu na ulicach miasta doszło do starć z rozwścieczonymi Polakami. Wielkie napięcie występowało także w obozach jenieckich na terenie Sowietów.

Między żołnierzami Wojska Polskiego?

W obozach, w których siedzieli szeregowcy czy podoficerowie, różnica zdań na temat 17 września przybierała często nieprzyjemne formy. Pojawiły się zgrzyty między Polakami a Żydami, dochodziło do bójek, upokarzania żołnierzy innego pochodzenia. Nawet w Kozielsku czy Starobielsku – gdzie przetrzymywano oficerów – stosunki były bardzo naprężone. Prawie wszyscy Żydzi wyrazili wobec władz obozowych chęć pozostania w Związku Sowieckim. Deklaracje te nie uratowały im zresztą życia, zamordowano ich w Katyniu lub Charkowie razem z polskimi kolegami.

Według prof. Polonsky'ego część Żydów witała Sowietów, bo alternatywą było wkroczenie Niemców. 

Pamiętajmy, że mówimy o 17 września 1939 roku. Trzecia Rzesza już wówczas pokazała swoje antysemickie oblicze, ale eksterminacja narodu żydowskiego w fabrykach śmierci zaczęła się dopiero później. Żydzi z Kresów w 1939 roku nie stali więc przed alternatywą: bolszewizm albo komory gazowe. Zresztą, i tu dotykamy bardzo drastycznej sprawy, odnotowano przypadki, że Żydzi w 1939 roku witali entuzjastycznie także jednostki Wehrmachtu. Choćby w Białymstoku czy okolicach Dobromila.

Być może pałkarze z ONR tak mocno dali się im we znaki, że lepsi wydawali się nawet Niemcy? 

Teza, że to prześladowania, jakich Żydzi mieli zaznać w II RP, skłoniły ich do kolaboracji z sowieckim okupantem, jest trudna do obrony. W 1915 roku, gdy na teren zaboru rosyjskiego wkroczyły wojska niemieckie, a potem w 1920 roku, gdy na teren Polski wkroczyły wojska bolszewickie, Żydzi również witali najeźdźców chlebem i solą. Czy wie pan, jakim językiem posługiwał się polrewkom, czyli polski kolaboracyjny rząd, który bolszewicy zamierzali osadzić w Warszawie w 1920 roku?

Jidysz? 

Zgadł pan. Wywoływało to zresztą konfuzję u Marchlewskiego i Dzierżyńskiego, czyli głównych figur tego „rządu”. Mieli oni zapewne trudność, żeby zrozumieć obrady własnego gabinetu. Sytuacja na Kresach w 1920 roku była dokładnie taka sama jak w 1939 roku. Większość Żydów odniosła się do sprawy polskiej z całkowitą obojętnością, a część cechowała nawet otwarta wrogość. Tego nie da się wytłumaczyć groźbą Hitlera czy prześladowaniami zaznanymi od Polski, która w 1920 roku przecież dopiero powstawała. Żydzi mówili, że II RP była dla nich jak macocha. Ale jeżeli weźmiemy pod uwagę wrogą postawę, jaką zajęli w momencie, gdy to państwo powstawało, wszelkie oczekiwania pod jego adresem należy uznać za niedorzeczne. Żeby sparafrazować słynne słowa Johna F. Kennedy'ego: „Nie pytaj, co Rzeczpospolita może zrobić dla ciebie, zapytaj, co ty zrobiłeś dla Rzeczypospolitej”.

Jaka była reakcja polskiego otoczenia na kolaborację Żydów w 1920 roku? 

Podobna jak w roku 1941. Doszło do wielu pogromów. W tym wypadku spore znaczenie miała obecność dużej ilości maruderów. Czyli zjawisko naturalne dla każdej wielkiej armii. Pamięta pan sceny, jakie rozgrywały się w Nowym Orleanie po przejściu huraganu Katrina? Kresy po przejściu nawały bolszewickiej wyglądały podobnie. Rozmaite męty i dezerterzy wykorzystali sytuację do napadów i grabieży. Na pewno jednak motyw odwetu za kolaborację z najeźdźcą odgrywał dużą rolę.

Nie daje pan jednak odpowiedzi na pytanie, dlaczego właściwie Żydzi kolaborowali z Sowietami. 

Obawiam się, że głównym motorem ich działań był zwykły ludzki oportunizm. Chęć przypodobania się nowej władzy, zdobycia lepszej pozycji społecznej.

Prof. Polonsky miał panu za złe, że oskarżył pan żydowskich historyków o to, że piszą według nakreślonych z góry schematów. 

Wystarczy zajrzeć do ich książek. Oni wszyscy piszą tak samo. Czy widział pan kiedyś historyka żydowskiego, który powiedziałby, że Holokaust nie był całkowicie wyjątkowy? Że inne ludobójstwa dokonywane na innych narodach były równie okropne? Że inni ludzie byli takimi samymi ofiarami jak Żydzi? Niedawno w Polsce wizytę złożył wiceprezydent USA. Ten człowiek zrobił coś niewiarygodnego. Złożył kwiaty pod pomnikiem bohaterów powstania w getcie, a nie złożył pod Grobem Nieznanego Żołnierza czy pomnikiem Powstania Warszawskiego. To było bardzo przykre.

Fakt, że Żydzi przywiązują tak wielką wagę do Holokaustu, jest zrozumiały. Ale to nie może tworzyć barier ograniczających dialog i swobodną wymianę myśli – mówi historyk Krzysztof Jasiewicz w rozmowie z Piotrem Zychowiczem


Ale przecież to jest Amerykanin, a my mówimy o historykach żydowskich. 
Ameryka jest najlepszym przykładem na to, w jaki sposób żydowscy historycy narzucili swoją perspektywę Zachodowi. Przecież – jak powiedział kiedyś Norman Davies – wielu obywateli Stanów Zjednoczonych jest przekonanych, że ich kraj przystąpił do II wojny światowej, żeby ratować Żydów!

Holokaust był tak wielką katastrofą dla tego narodu, że chyba trudno się dziwić, iż poświęca mu tyle uwagi. 

Zgoda. Trzeba uszanować to gigantyczne cierpienie. Gdyby bolszewicy wymordowali w Katyniu powiedzmy 2 miliony ludzi, pewnie 99 procent polskich historyków zajmowałoby się różnymi aspektami tej zbrodni. Powstałyby w Polsce całe placówki naukowe i muzea jej poświęcone. Także to, że Żydzi przywiązują tak wielką wagę do Holokaustu, jest zrozumiałe. Ale nie może to być bariera ograniczająca dialog i swobodną wymianę myśli. Nauka nie zna przecież takiego zjawiska jak problem niepodlegający dyskusji.

W jaki sposób Żydzi stawiają tę barierę? 

Zbyt łatwo szafując oskarżeniem o antysemityzm. Wystarczy, że ktoś tylko wypowie uwagę krytyczną na temat zachowań jakichś Żydów na przestrzeni dziejów, już zasłużył na to miano. Nie dziwię się, że w tej sytuacji historycy boją się zajmować pewnymi trudnymi tematami. Wszystkie przekleństwa istniejące w języku polskim razem wzięte nie odpowiadają bowiem upokorzeniu, jakiego zaznaje kulturalny człowiek, gdy mu ktoś powie „jesteś antysemitą”. Zastanawiam się czasami, czy skoro prawo karze za kłamstwo oświęcimskie czy obelgę na tle rasistowskim, to nie powinno się również wprowadzić jakiegoś mechanizmu chroniącego obywateli przed takim strasznym oskarżeniem. Obecny model dyskursu polsko-żydowskiego jest obarczony wielką wadą. Nasi partnerzy posługują się całą gamą potępień, żądań przeprosin, wezwań do ukarania i podobnymi ostrymi deklaracjami. Tymczasem ludzie do swoich racji powinni przekonywać siłą argumentów, a nie groźbami. 

Na przykład? 

Choćby ostatni przykład z biskupem Pieronkiem i ostrą napaścią na jego osobę po wypowiedzi na temat Holokaustu. Zastanawiam się, po co to było potrzebne? Czy ludzie już naprawdę nie są w stanie ze sobą normalnie rozmawiać? Środowiska żydowskie powinny spróbować porzucić myślenie w kategoriach emocji i zacząć myśleć racjonalnie. Chodzi o to, żeby spróbowały choć przez chwilę wczuć się w naszą sytuację. Spojrzeć krytycznie nie tylko na Polaków, ale również na niektórych przedstawicieli własnego narodu.

Powinien się pan jednak liczyć ze szczególną wrażliwością Żydów. Po tym co się stało, jest ona chyba usprawiedliwiona. 

Oczywiście, że tak! Nikt nie neguje tego, że Żydzi podczas ostatniej wojny byli przede wszystkim ofiarami, tego, że spotkała ich tragedia o rozmiarze apokaliptycznym. Ale czy to oznacza, że mamy nie mówić na temat wydarzeń na Kresach w latach 1939 – 1941? O tym, że pewna część tego nieszczęśliwego narodu zachowywała się nieodpowiednio? Przecież to w niczym nie umniejsza tragedii Holokaustu. Mówi pan o wrażliwości, ale czy tylko Żydzi mają wrażliwość?

Co ma pan na myśli? 

Weźmy choćby sprawę papieża Piusa XII, którego w metaforyczny sposób powieszono na tablicy w instytucie Yad Vashem. Gdybyśmy w jakimś naszym muzeum umieścili zdjęcie rabinów z Kresów i dali podpis: „Oni milczeli, gdy nas mordowali i wywozili na Sybir”. Wyobraża pan sobie, jaka wybuchłaby afera? Albo inny przykład. Ostatnio wpadła mi w ręce głośna powieść kryminalna pewnego amerykańskiego Żyda. Bohaterem jest dzielny prokurator pochodzenia żydowskiego, który tropi mordercę pedofila. Ten ostatni okazuje się zakonnikiem, którego chroni arcybiskupi i zgniły katolicki kler. Proszę sobie teraz wyobrazić, że ktoś pisze tę książkę na odwrót. Przecież napisanie takiej powieści oznaczałoby śmierć cywilną dla autora. To chyba najlepiej świadczy o tym, że z dialogiem Żydów z nie-Żydami jest coś nie w porządku.

—rozmawiał Piotr Zychowicz

http://www.rp.pl/artykul/432524.html?p=3  

 

Toż to sami swoi z Wrocławia i Warszawy, którzy mają interesy na Ukrainie. Bo nas polskiej szlachty już tam nie ma. Zostaliśmy zamordowani lub wypędzeni za zgodę Sikorskiego i polskiej Masonerii na Wyspach Brytyjskich.

 

W odpowiedzi na patrzenie w wirtualną „KULĘ” I WRÓŻENIE Z fusów przez Rolexa

Historia lubi się powtarzać

 

http://hekatonchejres.salon24.pl/622154,czego-nie-ma-o-polityce-wschodniej,2

 

wywózka Polaków kwiecień 1946 rok na Ziemie Zachodnie

 

17.09. 1939 Na Kresy Polski

http://wyborcza.pl/magazyn/1,136528,15414610,Bylismy_glupi.html

 

 

 

Byliśmy głupi

Grzegorz Sroczyński

 

07.02.2014 10:08

 

Musimy się ruszyć, odzyskać ideę równości. Inaczej przyjdzie to "coś" i będziemy wisieć na latarniach - mówi Marcin Król

 

Grzegorz Sroczyński: Będzie wojna? 

Marcin Król: Taka z przemarszami wojsk? Nie będzie.

Rewolucja? 

- Coś.

''Istotne zdarzenie o charakterze wstrząsowym'' - tak to ''coś'' nazwał pan w książce ''Europa w obliczu końca''. 

- Miała nosić tytuł ''Lepiej nie będzie'', bo jestem skrajnym pesymistą. Na przekór powszechnej beztrosce, że w gruncie rzeczy nie jest źle, kryzys mija, jeszcze raz się udało. Otóż jest źle i prędzej czy później sprawy tego świata zapukają do naszych drzwi. No, może do moich już nie, ale na pewno do pańskich.

O czym wszyscy w Europie marzą? Żeby wrócić do stanu sprzed 2008 roku, czyli że PKB rośnie kilka procent, jednym krajom trochę mniej, innym trochę więcej. Ale nawet jeśli się uda osiągnąć ten miły stan, a pewnie się uda, problemów to nie rozwiąże. Prawie cały wzrost i tak wchłania kasta zamożnych, bezrobocia właściwie to już nie zmniejsza albo zmniejsza nieznacznie i są to miejsca pracy śmieciowe, rozwarstwienie majątkowe sięga rozmiarów, które jeszcze niedawno uznalibyśmy za skandal, a upadek solidarności społecznej jest dramatyczny. My jednak wciąż roimy sobie, że da się ten system jakoś uklepać i będzie dobrze. W pewnym sensie na poziomie europejskim sprawdza się idiotyczna teoria o końcu historii rozpropagowana przez Fukuyamę. Skoro demokracja liberalna to ostateczny etap rozwoju ludzkości, no to będzie trwać sama z siebie, ot tak, nie trzeba sobie tym głowy zawracać. Świat może nie jest idealny, ale jednak znośny, wystarczy go skorygować, posprzątać, tu i ówdzie pogmerać, żeby rosło 4 procent, a nie 3, i jakoś przetrwamy. Nic złego już się nie wydarzy. I to właśnie jest bardzo groźne.

Bo? 

- Bo jak się zdarzy to ''coś'', to możemy wisieć na latarniach. Po prostu. Nic nie robiąc, hodujemy siły, które zmienią świat po swojemu. I nie będą negocjować.

Kto? 

- Choćby nacjonaliści. Przecież idzie ta fala.

Żeby demokracja liberalna przetrwała najbliższe 50 lat, muszą zajść bardzo istotne zmiany polegające na odzyskaniu idei równości w jakiejś sensownej formie, co nie jest proste i nikt nie wie, jak to robić. Ja w każdym razie nie wiem. Wiem tylko, że żyjemy w świecie, gdzie 85 osób ma majątek większy niż połowa ludzkości, czyli 3,5 miliarda ludzi. Sytuacja absolutnie chora.

Nigdy w czasie swojego życia nie byłem panikarzem, nawet jak mnie Gomułka w 1968 roku wsadzał do więzienia, uważałem, że wszystko się dobrze skończy. A dzisiaj po raz pierwszy czuję strach, że nie będzie happy endu. I napisałem ponurą książkę, żeby tym strachem ludzi pozarażać. Może to kogoś ruszy. Skończymy marnie, jeśli rozsądni ludzie nie podejmą uniwersalnych ideałów - równości i braterstwa.

To coś nowego. 

- Nowego? Stare hasła. Wolność, równość, braterstwo.

 

……………..

 

Która opcja zaanektuje dobra populacji z okresu I czy II Rzeczypospolitej.

 

Wskazówką dla NAS niech będzie artykuł o GENETYCZNYCH PATRIOTACH czyli społeczności mrówek.

Swój, Obcy ??? – oto jest zasadnicze PYTANIE.

Wróg to czy Przyjaciel !!!

 

http://wiadomosci.dziennik.pl/wydarzenia/artykuly/220236,socjalizm-jest-dobry-dla-mrowek.html

 

„Już nawet nie wiemy, jaka jest nasza "prawdziwa" tożsamość. To widać jak na dłoni. Nie wierzę, że można zmienić podstawowe zasady zachowania się człowieka. Jesteśmy trzymani - czy chcemy tego, czy nie - na genetycznej smyczy.

p

*Edward O. Wilson, ur. 1929, amerykański biolog, profesor Uniwersytetu Harvarda, jeden z najbardziej znanych uczonych na świecie. Jego specjalnością jest badanie życia mrówek - za książkę o nich ("The Ants", 1990) napisaną wraz z B. Hölldoblerem otrzymał prestiżową Nagrodę Pulitzera. Stał się sławny dzięki stworzonej przez siebie gałęzi nauki, którą nazwał socjobiologią. Jest autorem kilkudziesięciu książek. W Polsce ukazały się m.in.: "O naturze ludzkiej" (1988) oraz "Socjobiologia" (2000).”

 

image

Socjalizm jest dobry dla mrówek

2007-11-05 12:17 | Aktualizacja: 02:23

wyślijdrukuj taniej


 

Rzadko się zdarza, by jeden uczony stworzył całą osobną dziedzinę nauki. To właśnie udało się naszemu dzisiejszemu rozmówcy Edwardowi O. Wilsonowi. Jego socjobiologia zajęła miejsce na pograniczu nauk społecznych i ścisłych. Nie obyło się rzecz jasna bez kontrowersji. Niektórym krytykom oburzające wydawały się postulowane przez Wilsona ścisłe analogie między zachowaniem ludzi i mrówek (badanie tych ostatnich jest główną dziedziną jego zainteresowań). Twierdzono, że najważniejsze z ludzkich osiągnięć, kulturę, redukuje on do poziomu czysto zwierzęcych zachowań. Sam Wilson określa się jednak mianem humanisty i daleki jest od deprecjonowania kulturowego dorobku ludzkości. Jego badania pozwoliły zweryfikować wiele potocznych wyobrażeń na temat zachowania ludzi i zwierząt. Choćby to, że tylko człowiek zdolny jest do niczym nieuzasadnionej agresji. Tak naprawdę, twierdzi Wilson, spora część zachowań zwierząt ma taki właśnie charakter. W przeciwieństwie do nich człowiek zdolny jest do tego, by rozciągnąć pozytywne uczucia na wszystkich przedstawicieli swojego gatunku. I właśnie dlatego wedle Wilsona raczej nie grozi nam totalna zagłada.

p

Maciej Nowicki: Wypowiedział pan kiedyś słynne zdanie: "Karol Marks miał rację. Socjalizm działa. Mylił się jedynie co do gatunku". Miał pan na myśli mrówki... Dlaczego socjalizm nie jest dobry dla ludzi?

Edward O. Wilson*: Genetyczne przystosowanie ludzi jest związane z tym, w jaki sposób każdy z nas używa społeczeństwa dla realizacji swoich indywidualnych celów. Stajemy się podobni do mrówek jedynie w ekstremalnych okolicznościach - tylko wtedy jesteśmy gotowi na wszystko w imię dobra naszej społeczności.

Stajemy się równie altruistyczni jak mrówki...

Altruizm jest wielką zaletą człowieka. Jednocześnie jest on związany z trybalizmem. Jak pan doskonale wie, altruizm w swych najsilniejszych formach okazywany jest w czasie wojny i w trakcie współzawodnictwa między grupami. Problem polega jednak na tym, że okazuje się go jedynie członkom własnej grupy, a członkom innych grup już nie. Historia ludzkości jest historią nieustannych wojen i innych form konfliktu kształtujących grupy. I bardzo często zwycięzcą jest ta grupa, która pozostaje altruistyczna w swoich własnych granicach.

Jesteśmy jednak zdolni rozciągnąć ten altruizm tak, by dotyczył także innych grup.

To prawda. Tyle że zazwyczaj, jeśli mówimy do członka innej grupy: "Pomożemy ci. Poświęcimy się dla siebie", stawiamy następujący warunek: "Musisz przejść do naszej grupy. Musisz stać się jej członkiem. Musisz podążać z nami". Dlatego tak wielkie znaczenie odgrywają w historii ludzkości prozelityzm, jednoczenie, wchłanianie innych grup, konwersje. Jeśli grupa ma utrzymać polityczną jedność, musi w jej obrębie istnieć zestaw jednolitych zasad. Często są to zasady religijne, "stwarzające" historię istnienia tej grupy. Religia - i to jest jej ciemna strona - ma czynić jedną grupę czymś lepszym od innych grup. Istnieje reguła nazywana prawem Gausego, która głosi, że rywalizacja jest najsilniejsza między tymi gatunkami, które mają najbardziej zbliżone potrzeby. To samo można powiedzieć o religiach. Wszystkie religie rywalizują ze sobą, ponieważ działają na rzecz wyznaczenia granic grupy, zespolenia jej członków w jednolitą całość.

Gdyby udało nam się w znaczący sposób zwiększyć poziom altruizmu wśród ludzi, nie musiałoby to jeszcze oznaczać, że nasz gatunek stał się znacznie lepszy...

Takie jest moje zdanie. Gdyby ludzie byli bezwzględnie altruistyczni, gdyby byli absolutnie wierni swoim rodzinom i plemionom, nasza historia byłaby przede wszystkim historią rasizmu i nepotyzmu. To przerażająca perspektywa. Co byłoby dobrego w ludzkiej gotowości do nieustannego zabijania i umierania w imię wierności tym, z którymi łączą nas więzy krwi? Na szczęście my, ludzie, tacy nie jesteśmy. Posiadamy ograniczoną zdolność respektowania umów, połączoną ze sporą dawką optymistycznego cynizmu. To sprawia, że ludzie trzeźwo myślący mogą osiągnąć całkiem wiele... Skutkiem ubocznym tej ludzkiej właściwości jest połączenie ambiwalencji, skłonności do oszustwa i nieustannie trapiących nas wyrzutów sumienia. Podkreślam, że z tego, co mówię, nie ma wcale wynikać, iż powinniśmy po prostu porzucić altruizm. Twierdzę jedynie, że powinniśmy go poszerzyć, rozciągając na inne grupy. Pamiętając, że równie ważne jest zachowanie różnic między nami, bo to one właśnie czynią ludzkość tak fascynującym gatunkiem.

Powiedział pan, że najbardziej charakterystyczną cechą społecznego życia ludzi jest niedotrzymywanie złożonych przyrzeczeń.

Bardzo typowe jest dla nas angażowanie się w coś w sposób absolutny. Aż do chwili, w której nagle się wycofujemy. Ludzi charakteryzuje wielka zmienność zakresów lojalności, połączona z wielką emocjonalnością. Gdy przyglądamy się naszym społeczeństwom, uderza nas łatwość, z jaką sojusze są zawierane, potem zrywane i znowu zawierane. Innymi słowy - ludzie konsekwentnie przestrzegają narzuconych sobie kodeksów honorowych, za to bez przerwy zmieniają zdanie w kwestii tego, wobec kogo te zobowiązania są wiążące. Nieustannie przesuwają linię podziału między grupą własną i wrogą. Widać to w całej historii naszego gatunku. I we wszystkich dziedzinach życia: od sportu po sojusze międzynarodowe.

Bezinteresowność miała być naszą najwspanialszą cechą, największym powodem do dumy. Ludzie zwykli uważać się za większych altruistów niż zwierzęta. Bardzo się w tej kwestii mylą. Jednocześnie często są przekonani, że należą do gatunku, który jest najbardziej skłonny do przemocy, zwłaszcza tej nieuzasadnionej...

Wszystkie dowody, które zgromadziliśmy w ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat, pokazują jasno, że to nieprawda. Zwierzęta wdają się w bratobójcze walki, których podłożem jest dominacja albo spory o terytorium, zabijają swoje dzieci, praktykują kanibalizm. Ludzie mają bardzo wyraźne skłonności do zachowań agresywnych, jednak bardzo daleko nam do tego, by zasłużyć sobie na miano najbardziej krwiożerczych zwierząt. Badania prowadzone wśród lwów, hien czy szympansów dowodzą, że zwierzęta te angażują się w mordercze działania znacznie częściej niż ludzie. To jest prawda, także jeśli weźmiemy pod uwagę zabitych w trakcie wojen w wyniku bezpośredniej agresji - policzyłem to kiedyś. Nawet w XX-wiecznych wojnach, gdzie mieliśmy do czynienia z największą liczbą zabitych we współczesnej historii, odsetek ofiar śmiertelnych był stosunkowo niski. Dziesiątki milionów ludzi to stosunkowo niewiele na tle całej populacji Europy. Zwierzęta są zdolne do znacznie gorszych rzeczy.

Czyli czego? Co może być gorsze np. od groźby atomowej zagłady świata?

Zaczęliśmy od mrówek. Kiedy przyglądamy się pojedynczej kolonii, widzimy, że te owady kochają się nawzajem, są gotowe do wszystkich możliwych poświęceń. Gdy jednak chodzi o relacje między koloniami, są najbardziej wojowniczymi, kochającymi konflikty zwierzętami na ziemi. Jedna kolonia zniszczyłaby do szczętu drugą, gdyby tylko mogła. Jeśli mrówki miałyby bombę atomową, świat przestałby istnieć po tygodniu. Nie mam co do tego najmniejszych wątpliwości. Spędziłem właśnie dwa dni w towarzystwie stada rezusów, na jednej z wysp u wybrzeży Puerto Rico. Stado składało się z 1000 osobników - małpy wykorzystywane są do eksperymentów medycznych, ale pozwala się im żyć na wolności. Dostarcza się im jedzenie, nie muszą go szukać ani polować. To sprawia, że ich zachowanie stało się jeszcze bardziej społeczne. Jednocześnie większość tych społecznych zachowań ma charakter agresywny - to walki, szturchanie, pościgi, tworzenie aliansów przeciwko rywalom. Dominacja oraz pozycja w stadzie interesuje rezusy najbardziej. To samo mamy w przypadku szympansów, gdzie jedna grupa nieustannie atakuje drugą, a przypadki morderstw wcale nie są rzadkie. Tak samo najprawdopodobniej funkcjonowali niegdyś ludzie, na początku swojej drogi.

Skąd w takim razie powszechne wśród nas złudzenie, że jesteśmy bardziej agresywni od zwierząt? Ta teza, zanim stała się istotnym składnikiem tzw. mądrości ludowej, została sformułowana przez naukowca, który rozpoczął współczesne badania nad zachowaniem zwierząt - przez Konrada Lorenza w jego najsłynniejszej książce "O agresji".

Chcieliśmy wierzyć, że to, co mówi Lorenz, jest prawdą. W ten sposób moglibyśmy używać społeczeństw zwierzęcych jako wzorca tego, jak my sami powinniśmy się zachowywać. Chcieliśmy usłyszeć: "Natura mówi nam, że agresja i prowadzenie wojen to jedna wielka pomyłka". Tyle że Lorenz opierał się na fałszywych założeniach. Zakładał na przykład, że agresja jest ogólnym instynktem, który występuje w całym królestwie zwierząt. A to absolutnie nie jest prawda. Agresja występuje tylko u niektórych gatunków i jest zależna od zagęszczenia populacji. Może być postrzegana jako wyspecjalizowana reakcja mająca sprzyjać jednostkom rywalizującym o ograniczone zasoby. Nie wszystkie gatunki osiągają takie zagęszczenie i taką liczebność, by rywalizacja była konieczna. Agresja nie jest żadną patologią. Historia naszego gatunku sprawia, że ludzie mają bardzo silną skłonność do odpowiadania na wszystkie zagrożenia z zewnątrz ogromną wrogością, doprowadzając ją do poziomu, który pozwala zniszczyć źródło zagrożenia. I tym samym przetrwać. Mamy skłonność do lęku przed działaniami nieznanych nam ludzi i skłonność do posługiwania się agresją przy rozwiązywaniu konfliktów. Te reguły wykształciły się w trakcie tysięcy lat naszej ewolucji. Jednocześnie są one dziś już przestarzałe - znamy inne metody rozwiązywania konfliktów niż natychmiastowe sięganie po broń. Niestety, nazwanie jakichś zasad przestarzałymi wcale nie oznacza jeszcze, że się ich pozbyliśmy.

Jesteśmy świadkami nieustającego sporu o to, czy my, ludzie współcześni, jesteśmy mniej skłonni do przemocy niż nasi przodkowie. Najprawdopodobniej jesteśmy - na to wskazuje wszystko, co pan powiedział. Jednocześnie z takiego stwierdzenia nie sposób wyciągnąć żadnych właściwie wniosków. Co z tego, że skłonność do agresji ulega pewnemu złagodzeniu, skoro nagle może ona objawić się w sposób spektakularny. Podkreślamy często, że to właśnie jest zasadnicza lekcja XX wieku...

Agresja jest cechą wrodzoną. Jednocześnie agresywne zachowanie jest najbardziej chwiejną z cech. Wszystkie pokojowo nastawione dziś grupy były w przeszłości niszczycielskie - i nie ma żadnej gwarancji, że znowu się takimi nie staną. Nie należy bowiem zapominać, że termin "cecha wrodzona" wcale nie oznacza, iż jakaś cecha rozwinie się w każdym środowisku. Oznacza jedynie stopień prawdopodobieństwa jej wystąpienia w określonych warunkach. Jeden z najbardziej wymownych przykładów stanowi plemię Semangów żyjące w Malezji. Każdy, kto ich poznał, odnosi wrażenie, że nawet nie wiedzą, co to agresja. Nie mają słowa na określenie morderstwa ani zabijania, nie biją swoich dzieci. Kiedy w latach 50. zostali wcieleni do brytyjskiej armii kolonialnej, by walczyć z komunistyczną partyzantką, nikt nie spodziewał się, że staną na wysokości zadania. Oni nawet nie wiedzieli, że od żołnierzy oczekuje się, by walczyli i zabijali. Gdy jednak komuniści zabili ich krewnych, Semangów ogarnął szał zabijania. Zabijali i zabijali - bez końca. Nie myśleli o niczym innym. Zdarzało im się nawet pić krew swoich ofiar. A potem stali się tacy jak przedtem... Znów nie wiedzieli, czym jest przemoc.

Można jednak zadać następujące pytanie: skoro wiemy tak mało na temat agresji, skoro pojawia się ona i znika w sposób tak nieprzewidywalny, jaką mamy gwarancję, że w pewnej chwili nie zawładnie nami bez reszty? Jaką mamy gwarancję, że ludzkość nie okaże się gatunkiem samobójczym?

Ludzkość nie ma samobójczych skłonności. Przywołam mój ulubiony cytat - z Abby Ebana, izraelskiego polityka, który w czasie wojny sześciodniowej powiedział: "Kiedy wszystko inne zawodzi, powracamy do zdrowego rozsądku". Innymi słowy, w człowieku jest ten cudowny, głęboki instynkt ratowania własnego plemienia. On może być rozbudowywany w taki sposób, by ogarniał całą ludzkość. Mamy gigantyczny, niezwykle pomysłowy zestaw emocji i narzędzi psychicznych, które pozwalają nam zajmować się własnymi dziećmi i wnukami. Możemy rozszerzyć to na nieskończoną liczbę pokoleń. Impulsy etyczne o charakterze uniwersalnym wcale nie muszą być sprzeczne z tym, co jest nam wrodzone. W podobny sposób możemy posłużyć się tym, co jest najlepsze w religii. To dlatego napisałem książkę zatytułowaną "The Creation. An Appeal to Save Life on Earth" ("Stworzenie. Wezwanie do ratowania życia na Ziemi"). Dziś w moim kraju, w Stanach Zjednoczonych, toczą się wojny kulturowe między fundamentalistami i sekularystami. To jest wielkie pęknięcie - walka o teorię ewolucji. Moim zdaniem mamy znacznie poważniejszy problem do rozwiązania - musimy ratować wytwór ewolucji. To dlatego podaję rękę drugiej stronie (czyli ewangelikalnym fundamentalistom, którzy są według wszelkich możliwych standardów ekstremistami religijnymi) i mówię: "Potrzebujemy waszej pomocy. Musimy pracować razem. Ogromna ilość stworzeń po prostu znika z powierzchni ziemi. I jest to proces nieodwracalny". Efekty były zadziwiające. Wiele razy spotykałem się z baptystami z Południa czy z mormonami. Stworzyliśmy grupy robocze. To pokazuje, że można bardzo się różnić - wierzyć w Boga albo nie - a mimo to pracować razem. Całkowita odmienność zdań wcale nie wyklucza współpracy.

Nauka musi więc szukać wsparcia w religii...

Naukowy humanizm ma jedną zasadniczą słabość - jest po prostu bezbarwny, bezkrwisty. My, humaniści, możemy sobie siedzieć w kręgu i mówić o naszej miłości do ludzkości, ale to jest niczym w porównaniu z doznaniami, jakie można mieć, uczestnicząc na przykład w mszy żałobnej. Nie mamy za sobą 2 czy 3 tysięcy lat ewolucji mitologii i rytuałów, w które możemy inwestować duchową energię. Zaczynamy dopiero rozwijać takie mity. Mamy natomiast pewien ważny substytut mitologii - potrafimy zrozumieć, jak ten świat naprawdę funkcjonuje. I to może się z czasem okazać ważniejsze od psychologicznego i duchowego wsparcia dostarczanego przez religię. Można tu uczynić porównanie między tym, jak widzimy świat dzisiaj i tym, jak postrzegano go 2,5 - 3 tysiące lat temu, na Bliskim Wschodzie, w królestwach pustyni, które nieustannie toczyły między sobą wojny. Przecież oni wiedzieli niezwykle mało o tym, jak świat naprawdę działa - i próbowali całej swojej wiedzy nadać religijny charakter: "Bóg zrobił to, Bóg zrobił tamto". Nauka w niesłychany sposób wzbogaciła to, co widzimy i to, co rozumiemy. Sposób widzenia świata przez wykształcone osoby całkowicie się zmienił. Wiemy znacznie więcej na temat tego, jak działa wszechświat niż czytelnicy Starego Testamentu. Ignorowanie tego wszystkiego uczyniłoby nas kalekami. Nie możemy powtarzać za Biblią, że Bóg stworzył wszystko, ułożył wszystko itd. Jeżeli naprawdę wierzymy, że Bóg przekazał swoją mądrość prorokom i skrybom ze Starego Testamentu albo Mahometowi, Johnowi Smithowi czy komukolwiek innemu, oznaczałoby to jedynie, że nie wiedział zbyt wiele o świecie. Chyba że zakładamy, iż Bóg wiedział wszystko, ale postanowił nikomu tego nie mówić. Ale to nie świadczyłoby o Bogu zbyt dobrze.

A co w takim razie mamy w zamian?

W zamian mamy koncepcję, którą nazywam nowym humanizmem. Głosi ona, że jesteśmy sami, że świat, w którym żyjemy, nieustannie nas zadziwia, choć jednocześnie poddany jest jakiemuś porządkowi, który w ogromnej mierze można zrozumieć. I że musimy postępować tak, by zagwarantować przetrwanie innych gatunków - nawet jeśli nie zawsze zgadza się to z naszymi naturalnymi skłonnościami. Dlatego współczesna religia musi przystosować się do wiedzy, musi zrozumieć, jaki świat jest naprawdę. To pomoże uniknąć ekstremizmu i arogancji. A jeżeli tak się nie stanie, naszą przyszłość będą wyznaczać nieustanne wojny kulturowe....

Richard Dawkins, jeden z pana uczniów, opublikował niedawno niezwykle popularną książkę "Bóg urojony". Jest to - obok równie głośnych książek Slavoja Zizka, Christophera Hitchensa czy Sama Harrisa - kolejny manifest tzw. nowego ateizmu. Jeden z głównych argumentów Dawkinsa brzmi: to religia jest odpowiedzialna za wojny kulturowe. Ekstremizmu możemy uniknąć jedynie pozbywając się religii...

Może pan być humanistą na sposób, który właśnie opisałem, ale to wcale nie oznacza, że musi być pan równocześnie ateistą. Zresztą ja nie jestem ateistą, ponieważ ateista to człowiek, który wie, że nie ma Boga. A tego, czy jest Bóg, czy go nie ma, na razie nie wiemy. Nie znam nikogo, kto mógłby z całą pewnością stwierdzić, że nie ma jakiejś nadnaturalnej siły, która zapoczątkowała istnienie kosmosu. Nie wierzę w "biologicznego" Boga - wszystkie dowody przemawiają przeciwko niemu, człowiek powstał w drodze ewolucji. Natomiast nie mogę z całą pewnością odrzucić kosmologicznego Boga, który stworzył prawa wszechświata. Chciałbym zresztą podważyć stereotyp, zgodnie z którym naukowcy są z zasady przeciwni transcendentalistycznemu widzeniu świata i robią wszystko, by wyeliminować podobne rozważania, zwłaszcza te dotyczące tzw. inteligentnego projektu. Jeśli znaleziono by jakiekolwiek dowody na istnienie nadnaturalnej przyczyny sprawczej, naukowcy natychmiast by się na to rzucili. Który z nich nie chciałby uczestniczyć w czymś, co stanowiłoby największe odkrycie wszech czasów? Zresztą, gdyby neurobiologia dostarczyła dowodu, że istnieje jakiś "wyższy" poziom istnienia, a w jednostkach ludzkich żyje cząstka nieśmiertelności, byłbym bezgranicznie szczęśliwy. Oznaczałoby to, że ludzkie życie jest jeszcze bardziej podniosłe. Nic nie zachwyciłoby mnie bardziej niż dowód na istnienie transcendentnego poziomu.

To wszystko dowodzi, że stanowisko humanistyczne wcale nie musi zatriumfować nad religią. Nawet w bardzo odległej przyszłości...

Tak, nie sądzę, by w przyszłości miało dochodzić do masowych konwersji na pozycje humanistyczne. To, co w człowieku najlepsze, nadal będzie się przejawiało poprzez religię. Tyle że tradycyjne religie będą się coraz bardziej sekularyzowały. Większość ludzi będzie zgadzała się z naturalistycznym - choć nie do końca humanistycznym - punktem widzenia. Religie po prostu staną się jeszcze bardziej nowoczesne. Zresztą dzisiejsze religie - jeśli mierzyć historycznymi standardami - są niezwykle liberalne. Weźmy Kościół katolicki, który dzisiaj nie uważa już, że Ziemia jest centrum świata, ani nie walczy z teorią ewolucji. Jesteśmy daleko od religii Abrahama. Widać, że religie mogą akceptować to, co nauka mówi o funkcjonowaniu świata. Benedykt XVI twierdzi nawet, że należy podążać za ruchem zielonych, aby uczynić świat bardziej harmonijnym.

Benedykt XVI jest w stanie zrozumieć, że ekologia jest drogą konieczną, ale George W. Bush już nie bardzo. Jak przemówić do ludzi, którzy uważają ekologię za jedną wielką hucpę i ideologiczne szaleństwo? A na poparcie swego stanowiska przywołują opinie ekologicznych ekstremistów, którzy co chwila grożą końcem świata, a ludzkość uznają za formę epidemii - jak słynny James Lovelock - wyniszczającej pramatkę Ziemię.

Musimy się po prostu opierać na faktach. W USA jest wielu działaczy ekologicznych, którzy twierdzą, że wchodzimy w erę masowej zagłady. To ogromna przesada, na pewno w najbliższym czasie nie grozi nam nic podobnego. Jestem pewien, że ludzki gatunek ocaleje w XXI wieku, pytanie tylko, w jakich warunkach... Przeciętny Amerykanin potrzebuje 24 akrów, by prowadzić swój styl życia...

Mówimy o tzw. ekologicznym odcisku, czyli o tym, jak duża powierzchnia ziemi jest potrzebna, by zaspokoić wszelkie potrzeby jednostki - związane ze zużyciem paliw i wody, jedzeniem, składowaniem śmieci itd.

Gdybyśmy założyli, że cały świat znajdzie się na konsumpcyjnym poziomie Ameryki, a populacja naszego globu będzie wynosiła 6 miliardów ludzi, będzie to wymagało zagospodarowania przestrzeni w postaci czterech dodatkowych planet Ziemia. Nikt nigdy nie zakwestionował tych liczb. Tymczasem demagodzy "american way of life" ogłaszają: "Chcemy, aby cała reszta świata stała się taka jak my!". To jest jedna wielka bzdura. Możliwe jest tylko jedno rozwiązanie: musimy poprawić sytuację ekonomiczną większości i jednocześnie ocalić tak wielką część planety, jak się tylko da. W przeciwnym razie pewien odsetek ludności Ziemi, będzie w stanie wytworzyć coś w rodzaju kokonu i utrzymać bardzo wysoki standard życia, podczas gdy reszta będzie miała ogromne problemy wynikające ze zbyt wysokiego poziomu konsumpcji. Takie są fakty. W dramatyczny sposób zmniejszają się zasoby wody pitnej - w następnych dekadach będzie jeszcze gorzej. Lasy, rafy koralowe, systemy rzek, a nawet oceany są niszczone, doprowadzane do całkowitej zagłady. Najgorszy z możliwych scenariuszy zakłada, że pod koniec tego stulecia będziemy żyć w ciągle zmieniającym się, znacznie zubożonym i coraz bardziej wrogim otoczeniu.

My, Europejczycy, lubimy złe wiadomości znacznie bardziej od Amerykanów. Media zaspokajają tę naszą potrzebę - jesteśmy nieustannie bombardowani złymi wieściami. I w związku z tym coraz mniej w nie wierzymy. Utraciliśmy wszelkie poczucie prawdopodobieństwa.

Trzeba rozumieć, co stanowi prawdziwą istotę ekologii. To nie jest jakaś nowa millenarystyczna ideologia. Chodzi po prostu o to, że nasza planeta nie znajduje się w stanie stabilnej równowagi, tak jak inne planety systemu słonecznego. To jest bardzo zmienna, pulsująca równowaga, której części składowe stanowi ogrom gatunków roślin, zwierząt i mikrobów zamieszkujących na niezwykle cienkiej błonie - biosfera naszej planety jest tak cienka, że nie można jej zobaczyć z satelity poruszającego się po orbicie. A ludzki gatunek jest znakomicie przystosowany do tego szczególnego otoczenia. Nie jesteśmy aniołami ani przybyszami z kosmosu, którzy zstąpili na Ziemię. Jesteśmy gatunkiem zwierzęcym, bardzo szczególnym, ale nadal zwierzęcym, który ewoluował w tej biosferze. To kolebka naszego gatunku, jesteśmy od niej zależni fizycznie i psychicznie. Kiedy to wyjątkowe otoczenie się zmienia, przyszłość człowieka staje się znacznie bardziej niepewna.

Jednocześnie ekologia ma jeden zasadniczy problem: coraz więcej ludzi wie, że należy szanować środowisko naturalne. Jednak ogromna część spośród nich tak naprawdę nie wie, dlaczego powinna to robić. Sprawa jest słuszna, ale cele bardzo słabo znane...

Gdy rozmawiałem z religijnymi fundamentalistami czy politycznymi konserwatystami, miałem naprzeciw siebie ludzi, którzy robili wszystko, by pewnych rzeczy po prostu nie przyjmować do wiadomości. Jest na to tylko jedna rada. Należy, po pierwsze, powiedzieć zgodnie ze swoją najlepszą wiedzą, na czym polega problem. Po drugie, powiedzieć, co się stanie, jeśli ten problem nie zostanie rozwiązany. Albo raczej - bo Amerykanie rzeczywiście nie przepadają za złymi wiadomościami - jak można go rozwiązać. I po trzecie, ile będzie nas kosztowało zaniechanie odpowiednich działań. O tego typu problemach powinno się mówić w sposób niezwykle precyzyjny. To pozwala uniknąć wszelkich karykatur, a przede wszystkim w oparciu o fakty ludzie mogą zacząć pracować razem, tworzyć jakieś plany na przyszłość.

Załóżmy na chwilę, że wszystkie problemy związane z równowagą naszej planety zostałyby w jakiś cudowny sposób rozwiązane przez naukę. Kwestia fizycznego przystosowania do nowych, zmiennych warunków zostałaby wtedy rozwiązana raz na zawsze. Czy można sobie w takiej sytuacji wyobrazić, że ludzkość funkcjonowałaby dobrze bez żadnego prawie kontaktu z naturą? W końcu w tym właśnie kierunku zmierzamy - coraz większa część ludzi (dziś ponad 60 proc.) mieszka w miastach. Przedtem było zupełnie inaczej. To jednak stanowi jakiś dowód, że potrafimy w radykalny sposób zmienić nasz sposób życia.

Myślę, że oderwanie się od natury byłoby bardzo złym pomysłem. Ludzkość rozwinęła się w otoczeniu natury. I to tłumaczy naszą biofilię - niemal każdy z nas dąży do bliższego kontaktu z przyrodą. Psychologowie dowiedli, że pacjenci po operacjach zdrowieją szybciej, jeśli mają widok na kawałek zieleni, a skazani znacznie lepiej znoszą więzienie, jeśli z celi widzą drzewo czy góry, a nie cementowe podwórko. Podobnie zachowuje się każdy z nas. Gdy szukamy terenu pod budowę domu, zawsze wybieramy bliskość lasu, źródła wody. I chcemy, by dom był na wzgórzu. Bo nasi przodkowie byli myśliwymi i szukali najlepszego punktu obserwacyjnego. Hipertrofia kultury niewątpliwie przynosi nam, przedstawicielom cywilizacji rozwiniętych, wiele korzyści. Jednak stanowi też ogromny problem, ponieważ nasze psychiczne wyposażenie odpowiada dawnemu, znacznie prostszemu sposobowi życia. Członek dawnej zbiorowości wypełniał jedną czy dwie role w swym życiu. Dziś musimy wypełniać ich dziesiątki i zmieniać je w różnych okresach życia, a nawet w różnych porach dnia. Życie codzienne sprowadza się do nieustannego napięcia między zadanymi rolami a tym, co dzieje się w naszych umysłach. Nic więc dziwnego, że głównym źródłem niezliczonych neuroz jest dziś narastający kryzys tożsamości. Już nawet nie wiemy, jaka jest nasza "prawdziwa" tożsamość. To widać jak na dłoni. Nie wierzę, że można zmienić podstawowe zasady zachowania się człowieka. Jesteśmy trzymani - czy chcemy tego, czy nie - na genetycznej smyczy.

 

 

 

 

Zakorzeniony w historii Polski i Kresów Wschodnich. Przyjaciel ludzi, zwierząt i przyrody. Wiara i miłość do Boga i Człowieka. Autorytet Jan Paweł II

Nowości od blogera

Komentarze

Inne tematy w dziale Polityka