POLKI BYŁY,SĄ I BĘDĄ DZIELNE
POZDRAWIAM IZALUKA
http://izaluka.salon24.pl/672329,chole-ra-z-tymi-emigrantami
TO WSPÓŁCZEŚNIE !
W IRAKU CHOLE.RA
"MISJE POKOJOWE"!
- a moja HISTORIA
Przy panującym CHAOSIE związanym z masową wymuszoną migracją ludzi z terenu dzialań wojennych i nie tylko jak łatwo o przeniesienie ZARAZY.
PANDEMIA czy pani MERKEL cokolwiek wie na ten TEMAT.
Czy pani premier Kopacz jako lekarz ma świadomość co to jest PANDEMIA - inaczej ZARAZA !!!
Przeżyłem "Czarną Ospę" we Wrocławiu w roku 1963.
http://fotopolska.eu/176541,foto.html
http://www.kronikarp.pl/szukaj,29436,strona-1
Wtedy panstwo choć komunistyczne było sprawne.
SPRAWCA EPIDEMII NA "MISJACH POKOJOWYCH" W INDIACH:
Był nim oficer SB Bonifacy Jedynak, wówczas podpułkownik (potem generał, dyrektor generalny w Szefostwie Służby Kadr i Doskonalenia Zawodowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych) po powrocie do Wrocławia 22 maja z kontroli placówek w Indiach, do których poleciał pod fałszywym nazwiskiem, zachorował na nieznaną chorobę zakaźną; 2 czerwcazgłosił się do szpitala MSW przy ul. Ołbińskiej, gdzie po konsultacjach z Zakładem Medycyny Tropikalnej w Gdańsku rozpoznano u niego malarię; po krótkotrwałym pobycie w szpitalu wyzdrowiał i w połowie czerwca został wypisany do domu. W rzeczywistości przywiózł w swoim organizmie wirusa ospy prawdziwej, którym zdążył zarazić w czasie pobytu w separatce w szpitalu tylko jedną osobę – salową, która stała się wtórnym źródłem epidemii.
>>>
Bonifacy Jedynak[edytuj]
Bonifacy Jedynak (ur. 15 stycznia 1920 w Czarnieckiej Górze - zm. 1 sierpnia 2013[1]) – generał brygady Służby Bezpieczeństwa MSW, Dyrektor Generalny MSW(1 XI 1971 - 28 II 1973[2]), szef Służby Kadr i Doskonalenia Zawodowego (1981–1984), dyrektor Departamentu Kadr MSW w 1973, dyrektor Biura „B” MSW (1964–1971), zastępca komendanta wojewódzkiego Milicji Obywatelskiej ds. SB (1957-1964), szef Wojewódzkiego Urzędu do spraw Bezpieczeństwa Publicznego weWrocławiu w 1955, szef Powiatowego Urzędu BP w Rawie Mazowieckiej w 1948, funkcjonariusz Powiatowego Urzędu BP w Końskich (1945–1946).
Według CIA należał do grupy osób, która uczestniczyła w przygotowaniach do wprowadzenia stanu wojennego w Polsce 1981-1983.[3][4].
Według IPN brał także udział w Operacji Dunaj podczas interwencji państw Układu Warszawskiego w Czechosłowacji latem i jesienią 1968[5].
Znany jest także z tego, że jako funkcjonariusz służb specjalnych zgłosił się 2 maja 1963 do szpitala MSW we Wrocławiu z objawami tropikalnej choroby, którą miał zarazić się podczas służbowego pobytu w Indiach[6]. W rzeczywistości przyniósł w swoim organizmie wirusa ospy prawdziwej, którym zaraził w czasie pobytu w szpitalu jedną osobę, salową, która stała się wtórnym źródłem epidemii.
Pochowany na Cmentarzu Północnym w Warszawie[7].
<<<
A co teraz, jeśli ktoś przywlecze do Polski, do Europy te choroby.
Przecież biologiczna broń istnieje.
Wtedy zmarło tylko 7 OSÓB NA 99 ZARAŻONYCH.
W TYM PIELĘGNIARKA KTÓRA WTEDY STRACIŁA SWOJE MŁODE ŻYCIE.
Sygnatura: 1-F-2658-27
KARTA FILMU W SERWISIE FOTOTEKA
https://pl.wikipedia.org/wiki/Epidemia_ospy_we_Wroc%C5%82awiu_(1963)
Epidemia ospy we Wrocławiu (1963)[edytuj]
Epidemia ospy we Wrocławiu w 1963 – ostatnia w Polsce epidemia ospy prawdziwej (łac. Variola vera, zwanej też po polsku czarną ospą), która wybuchła latem1963 roku we Wrocławiu, zawleczona tutaj przez Polaka wracającego z Indii[1]. Zachorowało 99 osób, z których siedem zmarło. Miasto zostało na kilka tygodni sparaliżowane i odcięte od reszty kraju kordonem sanitarnym.
Pierwszą śmiertelną ofiarą epidemii we Wrocławiu była pielęgniarka, córka salowej, sprzątającej izolatkę chorego z Indii[2]. Salowa zachorowała na lekką odmianę ospy prawdziwej (pierwotnie zdiagnozowanej jako ospa wietrzna) i wyzdrowiała, a u jej córki rozpoznano pierwotnie białaczkę o niespotykanie gwałtownym przebiegu. Następnym chorym był syn salowej, kolejnym lekarz, u którego salowa szukała porady. Ospy prawdziwej wciąż nie rozpoznano, wysypkę na ciele chorych przypisywano ospie wietrznej (łac. Varicella zoster).
Dopiero półtora miesiąca po pierwszych zachorowaniach, 15 lipca 1963, w mieście ogłoszono stan pogotowia przeciwepidemicznego. Spostrzeżenie, że w mieście rozprzestrzenia się epidemia variola vera przypisuje się doktorowi Bogumiłowi Arendzikowskiemu z Miejskiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej, analizującego pod względem epidemiologicznym wszystkie dotychczasowe trudne do wyjaśnienia przypadki[3].
W Szczodrem na północ od miasta urządzono szpital epidemiczny i ośrodek kwarantanny[4], zorganizowano także izolatoria, a na cztery szpitale nałożono kwarantannę; w sumie izolowano około 2 tys. osób podejrzanych o kontakt z wirusem. Zorganizowano sieć punktów szczepień przeciw ospie, którymi objęto wszystkich mieszkańców miasta (ok. 500 tysięcy) oraz znaczną liczbę mieszkańców kraju spoza Wrocławia; ogółem szczepieniom poddano w Polsce 8,2 mln osób, z czego na Dolnym Śląsku 2 miliony. Podczas całego okresu epidemii leczono z powodu ospy 99 pacjentów (w tym 25 pracowników służby zdrowia) w wieku od 8 miesięcy do 83 lat (86 hospitalizowano w Szczodrem), z czego 7 osób zmarło (w tym 4 to personel medyczny). Trzech chorych pochodziło spoza Wrocławia (zOpola, Wieruszowa i Gdańska). Poważnym problemem medycznym były m.in. nadmierne odczyny poszczepienne: niektóre dane wskazują, że w czasie ogólnokrajowej akcji ponad ośmiu milionów szczepień 9 zgonów można wiązać z takimi odczynami.
Jednym z niewielu dostępnych środków komunikacji izolowanych mieszkańców z rodzinami, oprócz telefonów (w tamtych czasach niezbyt łatwo dostępnych[5], a w Szczodrem zarezerwowanych przez sztab kryzysowy), było radio – radiostacja lokalna Polskiego Radia nadawała krótkie komunikaty skierowane do odbywających kwarantannę.
19 września, po zakończeniu kwarantanny ostatnich osób narażonych na kontakt z wirusem, uznano, że epidemia wygasła i wszystkie blokady zniesiono. Wrocławska epidemia czarnej ospy była ostatnią odnotowaną w Polsce.
Skutkiem pośrednim epidemii był ogólnopolski zakaz odbywania w 1963 roku corocznych sierpniowych pielgrzymek na Jasną Górę, wydany przez ówczesne władze nie tylko w odniesieniu do mieszkańców Wrocławia, ale także pozostałych regionów Polski. Innym pośrednim skutkiem było przyspieszenie opracowania i uchwalenia ustawy o zwalczaniu chorób zakaźnych (13 listopada 1963).
Dyskusje i rozgoryczenie w kręgach osób zaangażowanych w zwalczanie epidemii wzbudziły późniejsze nagrody i odznaczenia przyznawane przez władze, które zdaniem wielu z nich były rozdzielone niesprawiedliwie.
Na kanwie wydarzeń we Wrocławiu z roku 1963 oparto fabułę kilku książek, np. Żołnierzy grzechu Andrzeja Ziemiańskiego, czy Szczury Wrocławia Roberta J. Szmidta, a także (w 1971) filmu fabularnego Romana Załuskiego pt. Zaraza.
Przypisy
- Skocz do góry↑ Był nim oficer SB Bonifacy Jedynak, wówczas podpułkownik (potem generał, dyrektor generalny w Szefostwie Służby Kadr i Doskonalenia Zawodowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych) po powrocie do Wrocławia 22 maja z kontroli placówek w Indiach, do których poleciał pod fałszywym nazwiskiem, zachorował na nieznaną chorobę zakaźną; 2 czerwcazgłosił się do szpitala MSW przy ul. Ołbińskiej, gdzie po konsultacjach z Zakładem Medycyny Tropikalnej w Gdańsku rozpoznano u niego malarię; po krótkotrwałym pobycie w szpitalu wyzdrowiał i w połowie czerwca został wypisany do domu. W rzeczywistości przywiózł w swoim organizmie wirusa ospy prawdziwej, którym zdążył zarazić w czasie pobytu w separatce w szpitalu tylko jedną osobę – salową, która stała się wtórnym źródłem epidemii.
- Skocz do góry↑ Małgorzata Skotnicka-Palka, Witamy się bez podawania rąk. Epidemia ospy prawdziwej we Wrocławiu [w:] „Medium. Gazeta Dolnośląskiej Izby Lekarskiej”, nr 6-7 (275-276) czerwiec-lipiec 2013 [dostęp 25 września 2013].
- Skocz do góry↑ Wśród tych trudnych do zdiagnozowania przypadków był i ten, gdy u czteroletniego chłopca, świeżo wyleczonego z ospy wietrznej, ponownie pojawiła się na skórze ospowa wysypka, gdy tymczasem zachorowanie na tę chorobę (potocznie zwaną "wiatrówką") uodparnia na nią do końca życia i ponowne zachorowania zdarzają się bardzo rzadko. Uznaje się, że właśnie to zachorowanie okazało się przełomem w rozpoznaniu epidemii.
- Skocz do góry↑ Kierownikiem tego ośrodka była dr Alicja Surowiec.
- Skocz do góry↑ Wówczas łączność zamiejscową można było uzyskać tylko przez centrale obsługiwane ręcznie przez telefonistki.
- Zbigniew Hora: Variola vera. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1982. ISBN 8304010526.
- Małgorzata Skotnicka-Palka. 97 dni grozy. Epidemia ospy prawdziwej we Wrocławiu. „Kwartalnik Pamięć i Przyszłość”. 21 (3), s. 21-30, 2013.
