"Prorok mniejszy" z loży B'nai B'rith dla Polaków jak nazista - Stanisław Michalkiewicz

http://www.obiektywnie.com.pl/artykuly/lepszy-dziadek-z-wehrmachtu-niz-z-antysemickiej-ak.html

Lepszy dziadek z Wehrmachtu niż z „antysemickiej” AK?

Rząd Donalda Tuska, który od 2 lat rozpowszechnia za granicą antypolską książkę „Inferno of choices” udowadniającą tezę, że Polacy są współwinni holokaustu, nakazał ambasadorowi w Berlinie złożyć protest  przeciwko emisji przez niemiecką publiczną telewizję ZDF serialu „Nasze matki, nasi ojcowie”, w którym żołnierze AK zostali pokazani jako prymitywni antysemici. Nie można tego kroku nazwać inaczej niż propagandową farsą, odegraną w celu uspokojenia polskiej opinii publicznej, oburzonej tymi oszczerstwami, bo znieważające nasz naród sceny są opowiedzianymi filmowym językiem ilustracjami tego, co znajduje się w licznych publikacjach pracowników Polskiej Akademii Nauk, która jest przecież przez tenże rząd finansowana. Największe „zasługi” w opisywaniu rzekomej odpowiedzialności Polaków za zagładę Żydów ma Centrum Badań nad Holocaustem PAN, kierowane przez Barbarę Engelking-Boni, żonę ministra Michała Boniego. Ta mianowana w połowie marca tego roku profesorem socjolog jest redaktorką oraz współautorką wspomnianej wyżej antypolskiej książki „Inferno of choices”, która jest wyborem publikacji żydowskich i filosemickich pracowników PAN na temat stosunków polsko-żydowskich podczas II wojny światowej. Nie pokazuje ona w ogóle polskiego punktu widzenia na te sprawy.

W proteście złożonym w imieniu rządu Tuska napisano: „Polska Armia Krajowa oraz większość Polaków została przedstawiona w serialu jako ludzie pod wpływem ciemnego antysemityzmu, niemal nieróżniący się od niemieckich nazistów oraz opanowani przez chciwość, co prowadziło do popełniania przez nich najpodlejszych czynów.” Nie oglądałem tego serialu, ale z jego opisów dowiedziałem się, że ambasador się pomylił, bo przedstawiono w nim losy „sympatycznych młodych ludzi, podchodzących z dystansem do narodowosocjalistycznej ideologii”. Filmowi bohaterowie nie są więc wcale nazistami, lecz uwikłanymi wbrew swej woli w wojnę porządnymi Niemcami, kochającymi Żydów (albo kochającymi się z Żydami, bo jedna z bohaterek ma chłopaka żydowskiego pochodzenia), którzy nosząc mundury Wehrmachtu stoją znacznie wyżej kulturalnie i moralnie niż prymitywni, antysemiccy żołnierze AK. Oto skrótowy opis treści filmu: „Trzyczęściowy film "Nasze matki, nasi ojcowie" został wyemitowany między 17 a 20 marca. Autorzy pokazali II wojnę światową - od niemieckiego ataku na ZSRR w czerwcu 1941 roku do kapitulacji Niemiec - przez pryzmat losów pięciorga młodych Niemców z Berlina: oficera Wehrmachtu Wilhelma, jego również powołanego do wojska młodszego brata Friedhelma, zakochanej w Wilhelmie pielęgniarki Charlotte, marzącej o karierze piosenkarki Grety oraz jej chłopaka - Żyda Viktora.

Właśnie historia Viktora, który ucieka z transportu do Auschwitz i przyłącza się do oddziału AK, stała się dla twórców filmu pretekstem do pokazania polskich partyzantów i polskiego społeczeństwa jako zdeklarowanych antysemitów. Viktor, pomimo wykazanej wielokrotnie odwagi w walce z Niemcami, zostaje usunięty z oddziału, gdy wychodzi na jaw, że jest Żydem. Wcześniej partyzanci zatrzymują po walce niemiecki pociąg, lecz gdy okazuje się, że przewożeni są nim Żydzi z obozu koncentracyjnego, zostawiają wagony zamknięte, wydając więźniów na pastwę Niemców.” (http://wpolityce.pl/wydarzenia/51129-21-milionow-widzow-obejrzalo-klamliwy-film-zdf-o-zolnierzach-ak-niemiecka-telewizja-sprzedaje-film-amerykanom-i-zaslania-sie-dokumentacja)

Oto opisy niektórych scen tego filmu z innego artykułu: „Polscy chłopi na Lubelszczyźnie gotowi są sprzedać żywność partyzantom z AK tylko wtedy, jeśli w oddziale nie ma Żydów. Dowódca zapewnia, że Żydzi wydzielają specyficzny zapach i natychmiast zostaliby rozpoznani. Inny partyzant zapowiada: „Utopimy Żydów jak koty”. Akowcy atakują niemiecki transport kolejowy, wybijają załogę. Mają nadzieję zdobyć żywność. W bydlęcym wagonie są jednak ludzie wiezieni do obozu. Dowódca, człowiek zresztą dzielny, patrzy przez chwilę z obrzydzeniem. Zamyka wagon. Nie zamierza uwolnić przeznaczonych na śmierć. Padają słowa: „Większość z nich to Żydzi. A Żydzi są tak samo parszywi jak komuniści czy Ruscy. Lepsi martwi niż żywi”.(…) Partyzanci wyglądają karykaturalnie – jak zbóje z lasu, w cywilno-wojskowych strojach (akowcy walczyli przeważnie w cywilu). To Viktor uwalnia Żydów z bydlęcego wagonu, tym samym demaskując się w oczach partyzantów. Pod naciskiem swoich dowódca akowców musi usunąć Żyda. Wspaniałomyślnie jednak nie zabija Viktora, lecz zostawia mu pistolet i wypędza z oddziału ze słowami: „Więcej dla ciebie uczynić nie mogę”.” (http://www.przeglad-tygodnik.pl/pl/artykul/akowcy-jak-esesmani)

 Z tych skrótowych opisów wynika, że jest to brednia nad bredniami. Przede wszystkim w okresie, gdy berliński Żyd uciekł z transportu do Auschwitz (1942 r. lub początek 1943 r.), w lasach środkowej Polski nie było bojowych oddziałów AK, o czym twórcy filmu wiedzieli od prof. Bogdana Musiała (http://wpolityce.pl/artykuly/51001-w-tygodniku-sieci-prof-musial-ujawnia-kulisy-konsultacji-wokol-skandalicznego-niemieckiego-serialu-nasi-ojcowie-i-matki). Z tego powodu nie mogła się zdarzyć scena z Żydami zamykanymi z powrotem z wagonach kolejowych. Byłaby to też czynność kompletnie irracjonalna, bo przecież ci Żydzi bez pomocy Polaków i tak by zostali schwytani przez Niemców, a w pościg za nimi musiałoby się zaangażować wojsko niemieckie, co ułatwiłoby partyzantom przegrupowanie swych sił. Poza tym, gdyby nawet jakiś oddział AK napadał w 1942 r. na pociągi, to w jaki sposób Viktor mógł w ogóle się w nim znaleźć, skoro nie ujawnił, że jest Żydem? Przecież nie mógł udawać Polaka, bo z pewnością jako mieszkaniec Berlina biegle po polsku nie mówił. Z tego wynika, że akowcy traktowali go jako Niemca. Niemiec w oddziale AK? Może polscy partyzanci przyjęli go, bo myśleli, że jest to dziadek przyszłego premiera Polski (proszę nie mylić z „polskim premierem”!) Donalda Tuska, który zbiegł do lasu  z Wehrmachtu?

Proszę uważnie przeczytać ten fragment wypowiedzi prof. Musiała dla tygodnika „Sieci”: „Byłem naprawdę w szoku, kiedy zobaczyłem obrazy z polskiej wsi okresu wojny. Czy może pan sobie wyobrazić, że polscy chłopi za okupacji według tego filmu mają tak na oko ze 120 kg wagi, są tłuści, podstępni i z karabinami ganiają za tymi biednymi uciekinierami żydowskimi? Więc mówię tym ludziom z ZDF: „Rany boskie! Ludzie kochani! Gdzie wy takie rzeczy widzieliście! Kto wam to podsunął?!”. Oczywiście na to pytanie nie odpowiedzieli. Muszę podkreślić, że nie rozmawiałem z reżyserami filmu, tylko z pracownikami telewizji.” Czego nie powiedzieli oni, powiem ja. Twórcy filmu zaczerpnęli „wiedzę” o prześladowaniach Żydów przez polskich chłopów z wydawnictw Centrum Badań nad Zagładą Żydów przy Polskiej Akademii Nauk, które prof. Bogusław Wolniewicz nazwał „centralną wytwórnią antypolskich oszczerstw”: „W latach 2007-2010 Centrum realizowało „program badawczy” o nazwie „Ludność wiejska w GG wobec Zagłady i ukrywania się Żydów 1942-1945”, finansowany przez The Rotschild Foundation Europe, Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego RP, oraz Conference on Jewish Material Claims against Germany. Owocem są trzy książki wydane w 2011 roku przez Centrum. Ich tytuły mówią za siebie: B. Engelking „‘Jest taki piękny, słoneczny dzień …’: Losy Żydów szukających ratunku na wsi polskiej 1942-1945”; J. Grabowski „Judenjagd: polowanie na Żydów 1942-1945”; praca zbiorowa (red. B. Engelking) „Zarys krajobrazu: Wieś polska wobec zagłady Żydów 1942-1945”. Trzeba do nich dodać także „Złote żniwa” J. T. Grossa, też 2011, któremu Centrum służy za zaplecze i legitymację. (http://www.bibula.com/?p=50105P). W innym miejscu swego tekstu prof. Wolniewicz wymienił inną antypolską książkę, która jest źródłem wiedzy zachodnich profesorów o stosunkach polsko-żydowskich podczas II wojny światowej: „Parlament Europejski nagrodził książkę Anny Bikont „My z Jedwabnego” nagrodą 2011 roku, uznawszy, że ten nikczemny paszkwil na Polskę „promuje europejskie wartości”. Przekład francuski La Crime et la Silence: Jedwabne 1941ukazał się rok temu w Paryżu, wkrótce ma się ukazać angielski. Jak widzimy, szkalowanie Polski wchodzi już do zestawu „europejskich wartości”. Ja zaś po raz trzeci wskazuję jako źródło wiedzy Niemców o stosunkach polsko-żydowskich podczas II wojny światowej rozpowszechnianą za granicą przez resort Radka Sikorskiego książkę „Inferno of choices”. I nie tylko rozpowszechnianą, ale także przez antypolskie władze Polski zamówioną, o czym mówiła żona innego ministra rządu Tuska Barbara Engelking-Boni: „Zwrócono się do nas z prośbą o zgodę na przetłumaczenie na język angielski naszych tekstów plus sugestie dotyczące wyboru dokumentów. Prowadziliśmy przy tym rozmaite dyskusje (…). Ja np. obstawałam szczególnie przy drugim wydaniu, żeby w tej książce znalazł się mój tekst nie o donosach, ale o mordowaniu i wydawaniu Żydów, który jest znacznie bardziej reprezentatywny dla tego, co się w Polsce działo, jest ważniejszy i bardziej doniosły. Niemniej to już było za dużo i dlatego znalazł się tekst o donosach, a donosy to już jest pryszcz.” Skoro „donosy to pryszcz”, to nie ma żadnych powodów, żeby ambasador rządu Tuska protestował przeciwko temu, że w niemieckim filmie polscy chłopi i żołnierze AK niepochlebnie wyrażali się o Żydach. Czy takie przypadki się nie zdarzały?

Nic więc dziwnego, że telewizja ZDF nie usunęła scen, które nie podobały się prof. Musiałowi: „Ci, z którymi rozmawiałem, zachowywali się rozsądnie. Takie przynajmniej sprawiali wrażenie. Powiedzieli, że to uwzględnią. Później okazało się, iż tego nie uwzględnili. Wydawało mi się, że przeprowadzili ze mną długi wywiad, ale w konsekwencji wygląda na to, iż to, co im nie pasowało, po prostu wycięli. Dali za to głos historykowi niemieckiemu Chistianowi Hartmannowi. Ale niestety on w ogóle nie zajmuje się ani Wschodem, ani tamtymi czasami na ziemiach podbitych przez Niemcy. Jest wysokiej klasy specjalistą od historii Wehrmachtu, jednak już na pewno nie od stosunków ludnościowych na tych terenach. A to on postawił np. tezę, że polskie oddziały nacjonalistyczne pomagały w ściganiu i eksterminacji Żydów. I te słowa padły w filmie dokumentalnym wyświetlanym po obrazie fabularnym. Moich wyjaśnień nie dopuścili w ogóle.”

Jeśli twórcy filmu, zgodnie z sugestiami prof. Musiała, niektóre sceny wycięli, a inne zostawili, to znaczy, że niemiecki profesor wskazał im źródła, uzasadniające ich umieszczenie w scenariuszu. I są to z pewnością książki napisane przez pracowników naukowych PAN oraz innych instytucji finansowanych przez rząd Tuska z naszych kieszeni. Zresztą przekonamy się o tym w czerwcu, podczas dyskusji, którą ZDF postanowiła zorganizować w celu odparcia zarzutów polskich zarzutów wobec jej filmu.

Gdybym obejrzał film „Nasze matki, nasi ojcowie” i miał tydzień wolnego czasu na siedzenie w bibliotekach, to z pewnością znalazłbym źródła wszystkich scen, w których pokazano Polaków jako antysemitów. Ganianie z kosami i karabinami za wychudzonymi Żydami przez tłustych polskich chłopów zostało opisane z pewnością w książkach, których tytuły podał prof. Wolniewicz. Oto co o ich treści mówi jeden z pracowników PAN: „Petelewicz, który prowadził badania w Świętokrzyskiem uważa, że przedstawicielami władzy, z którą kontaktowali się ci, którzy Żydów ukrywali bądź ich wydawali, byli przede wszystkim sołtysi, strażnicy wiejscy, strażacy i policjanci granatowi. "Dopiero na końcu tego łańcucha znajdowali się Niemcy. Ludność wiejska była niekiedy wciągana w obławy na Żydów z nagonką idącą przez las, organizowane niekiedy przez Niemców, ale z reguły - przez sołtysów i granatową policję" - mówił Petelewicz. "W mieście raczej wydawano Żydów w ręce niemieckie, a nie zabijano, choćby dlatego, że pojawiał się problem, co zrobić z ciałem. Tego problemu nie było na wsi. Tam zawiadomieni przez donosiciela granatowi policjanci przyjeżdżali, dokonywali egzekucji, ciała zakopywano, a Niemcy nigdy się o tym nie dowiadywali. Łupy były do podziału między policją a wieśniakami. W dodatku granatowa policja uważała, że wykonuje pożyteczną działalność ochrony wioski, na którą być może spadłyby represje, gdyby Niemcy dowiedzieli się o ukrywających się tam Żydach.” (http://dzieje.pl/content/skala-przemocy-polak%C3%B3w-wobec-%C5%BCyd%C3%B3w-nieznana). Zatem polscy chłopi polowali na Żydów bez udziału Niemców, którzy nawet o tym nie wiedzieli.

Jednym z badaczy uczestniczących w tym programie naukowym był dr Dariusz Libionka, który oprócz etatu w PAN ma posadę dyrektora Muzeum na Majdanku, a ponadto jest redaktorem wydawanego przez PAN periodyku „Zagłada Żydów. Studia i Materiały”, ukazującego się także w wersji angielskiej.  Pisał on m.in. o „działaniach AK i Delegatury Rządu na rzecz obozów pracy na Lubelszczyźnie” (taki sam scharakteryzował treść swych tekstów w autoreferacie z wnioskiem habilitacyjnymhttp://www.isppan.waw.pl/subpage/radanaukowa/sub/procwtoku/files/autoreferat.pdf). Libionka chwali się też w tej prezentacji swoich „osiągnięć” naukowych, że wykonywał „rekonstrukcje przypadków mordów na

ukrywających się Żydach dokonywanych przez członków lokalnych struktur Narodowej

Organizacji Wojskowej, Narodowych Sił Zbrojnych, Armii Krajowej na Lubelszczyźnie i

Kielecczyźnie”. Przypomnę, że scena wyrzucenia Viktora z oddziału AK miała miejsce na Lubelszczyźnie. Libionka jest także autorem referatu „Berkom Joselewiczom już dziękujemy. Uwagi do eseju Marii Janion”, w którym zarzucił AK, że nie przyjmowała Żydów do swoich szeregów.

W badaniach uczestniczył również dr Jan Grabowski, współautor promowanej w Niemczech przez polskie MSZ książki „Inferno of choices”: „Badacze podkreślają, że udokumentowany jest udział przedstawicieli wszystkich formacji polskiego podziemia w prześladowaniu Żydów - angażowali się w ten proceder zarówno żołnierze Narodowych Sił Zbrojnych, jak Armii Krajowej, Batalionów Chłopskich czy Gwardii i Armii Ludowej. "Generalizować nie można, ale powstaje pytanie, na ile te informacje mogą zmienić mit pięknej karty polskiego podziemia” – powiedział Grabowski.”

A oto fragment książki Anny Bikont „My z Jedwabnego:

„Awigdor Kochaw, który jako kilkunastolatek uciekł, kiedy pędzono go do jedwabieńskiej stodoły, doczekał końca wojny, udając Polaka. Wynajmował się do pracy u chłopów, blisko pruskiej granicy. Jednego razu - był już rok 1944 - natknął się na oddział Armii Krajowej, który stacjonował u jednego z gospodarzy. Pierwszy raz wtedy usłyszał nazwę tej formacji.
- Niektórzy byli antysemitami - opowiadał mi, gdy rozmawiałam z nim w Izraelu - ale nie mieli w sobie tej nienawiści, jaką znałem z moich stron. Tylko jeden opowiadał, jak zabił jakichś Żydów. Reszta naśmiewała się tylko z Żydów i śpiewała antysemickie piosenki.

Kiedy w Radziłowie rozmawiałem z pewnym starszym mieszkańcem, wyciągnął ze swej biblioteczki książkę ''Aby pamięć nie zginęła'' Jana Orzechowskiego o działalności AK w tym regionie. Były tam zdjęcia i biogramy lokalnych bohaterów. Znałam kilka z tych nazwisk. Z kart książki o polskich patriotach patrzyły na mnie twarze morderców.(…)

Na tym terenie zresztą wszystkie organizacje podziemne tolerowały w swoich szeregach ludzi mających na sumieniu mordowanie Żydów. Różnica zdaje się polegać na tym, że do NSZ w tym rejonie za nic nie przyjęliby takiego, co Żydom pomagał, gdy tymczasem AK przyjęło także Stanisława Ramotowskiego, który ukrywał swoją żydowską żonę.

Awigdor Kochaw po wojnie spotkał Żyda, który tak jak on udawał Polaka i był w oddziale AK. Opowiedział Kochawowi, że gdy było już słychać sowieckie armaty, żołnierzom z jego oddziałów oświadczono, że będą teraz czyścić Polskę z komunistów i Żydów. Ktoś doniósł, że na bagnach koło Biebrzy ukrywają się Żydzi; zaraz tam pojechali, znaleźli bunkier, wrzucili granaty, wykurzyli wszystkich. Kazali wykopać dół, rozstrzelali również rannych. Zapamiętał, jak wyglądali ci Żydzi: wysocy blondyni, z wąsami, a wśród nich jeden niewysoki, czarniawy. To jemu kazali wszystkich zasypać i potem go zastrzelili. Kochaw w opowieści spotkanego po wojnie Żyda rozpoznał bunkier, w którym sam krótko przebywał, i Zajmana, jedynego ciemnego wśród jego blond kuzynów Zacharewiczów.
Kilkakrotnie usłyszałam relacje o tym, jak to po wojnie spotykali się koledzy z AK i zmawiali się w sprawie dobijania ocalałych Żydów. Najgłośniejsze w tych stronach było zamordowanie Mordechaja Dorogoja, szewca z Radziłowa, i jego syna Akiwy, zwanego Ickiem, kiedy tylko w styczniu 1945 r. wyszli w ukrycia. Zabił ich Antoni Kosmaczewski, jeden z morderców z 7 lipca 1941 r. Po wojnie podczas procesu zeznawał: ''Udałem się do dowódcy kompanii, gdyż należałem do nielegalnej organizacji AK, pytając, co zrobić z tymi Żydami''; jak twierdził, otrzymał zgodę na ich zabicie.

Co myśleć o wyjaśnieniach oskarżonego, który za dokonany przez siebie mord czyni współodpowiedzialnym swego dowódcę z AK? Pierwszy odruch - nie dać wiary, że AK miało z tym cokolwiek wspólnego, i uznać, że był bity w śledztwie. Ale istnieje dokument, ''Meldunek likwidacyjny za miesiąc luty 1945'': ''Data zlikwidowania: 28 I 1945; Kto dokonał likwidacji i w jaki sposób: Patrol AK; Nazwisko i imię zlikwidowanego oraz miejsce zamieszkania: Dorogoj Mord[e]chaj, Radziłów''. Drugi, identyczny meldunek dotyczy Dorogoja Icka. Dokumenty podpisali: porucznik Franciszek Warzyński ''Wawer'' i major Jan Tabortowski ''Bruzda''. Obaj to legendarni bohaterowie tamtych stron.” (http://bialystok.gazeta.pl/bialystok/2029020,90711,12109668.html) Proszę zwrócić uwagę na to, że w cytowanym tekście pojawia się motyw Żyda ukrywającego swą narodowość w oddziale AK, co dowodzi, że to właśnie książka Bikont była bezpośrednią inspiracją dla twórców niemieckiego filmu. 

Antypolscy naukowcy z Żydowskiego Instytutu Historycznego oraz PAN, np. Anna Zawadzka z Instytutu Slawistyki, dowodzą w swoich pracach, że immamentną cechą polskiego patriotyzmu jest antysemityzm, a dochodzą do tego, stosując następujące rozumowanie. Niezbędnym elementem patriotyzmu Polaków jest antykomunizm, wszyscy antykomuniści uważają komunizm za twór żydowski (tzw. żydokomuna), więc wszyscy polscy patrioci, jako antykomuniści, są jednocześnie antysemitami. Z tego powodu patriotyczna Armia Krajowa musi być antysemicka. To dlatego pracownicy telewizji ZDF wypytywali prof. Musiała o stosunek AK do partyzantki sowieckiej („Najwięcej pytań dotyczyło sowieckiej partyzantki i stosunków pomiędzy nią a polską partyzantką”).

Z powyższych przykładów wynika, że treść niemieckiego filmu „Nasze matki, nasi ojcowie” jest oparta na tym co wytworzyła polska tylko z nazwy PAN, finansowana hojnie z naszych pieniędzy przez rząd Tuska oraz na tekstach autorów z kręgu prorządowej „Gazety Wyborczej”, kontynuujących dzieło Grossa, takich jak Anna Bikont, dla której książki organ Michnika wywalczył nagrodę w Brukseli  (w jury był korespondent „GW” Tomasz Bielecki:http://niezalezna.pl/20063-oplacalo-sie-pisac-o-jedwabnem). Tak naprawdę to możemy się cieszyć, że nie znalazły się w nim sceny zabijania Żydów przez Polaków. Ponownie wróćmy do treści publikacji polskiego rządu „Inferno of choices: „Na koniec rozmowy Barbara Engelking przyznała, że w publikacji zabrakło tekstów o zbrodniach wykonywanych bezpośrednio przez Polaków na Żydach. - Może będzie II tom, w którym powiemy, jak wiele ludzkich istnień mamy na sumieniu. Poprzez wydawanie Żydów Niemcom albo poprzez to, że sami ich mordowaliśmy.”(http://wiadomosci.gazeta.pl/wiadomosci/2029020,114883,12320693.html). Zatem jeśli w serialu ZDF nie znalazły się sceny pokazujące mordowanie Żydów przez Polaków, to pewnie dlatego, że nie ukazał się jeszcze drugi tom „Inferno of choices”. Należy się jednak spodziewać, że wkrótce zostanie on wydany i w nowym filmie nakręconym w Niemczech znajdą się sceny polskich mordów na Żydach, a rząd Tuska znowu będzie mógł złożyć przeciwko temu protest, dzięki czemu Polacy, wdzięczni za dbanie o dobry wizerunek naszego narodu za granicą, przedłużą mu w wyborach mandat na kolejną kadencję.

Stop! Trochę się w swej interpretacji wypowiedzi żony ministra Boniego zagalopowałem. Przecież ona mówi, że w II tomie „Inferno of choices” „powiemy, jak wiele ludzkich istnień mamy na sumieniu. Poprzez wydawanie Żydów Niemcom albo poprzez to, że sami ich mordowaliśmy.” A ponieważ ona jest polską Żydówką, mówi to w imieniu Żydów, którzy pomagali Niemcom w zagładzie swych rodaków! Opisał ten haniebny proceder w głośnym wywiadzie dla „Focus Historia Ekstra” profesor Krzysztof Jasiewicz (też z PAN, która ma go za jego wypowiedź ukarać), najwybitniejszy znawca w Polsce i pewnie na świecie stosunków polsko-żydowskich: „Prawdziwym nieszczęściem są nawie­dzeni – a przeważnie tylko tacy są – bada­cze żydowscy, którzy nie dążą do opisania takiej czy innej rzeczywistości, lecz piszą pod z góry założoną tezę. A mówiąc bez ogródek – zwyczajnie i świadomie rozmija­ją się z prawdą.(…) Owe żydowskie bzdury i dane wzięte z sufitu o Żydach zamordowanych głównie przez polskich chłopów to właśnie projekcja zmierzająca do ukrycia największej żydowskiej tajem­nicy. Otóż skala niemieckiej zbrodni była możliwa nie dzięki temu, „co się działo na obrzeżach Zagłady”, lecz tylko dzięki aktywnemu udziałowi Żydów w procesie mordowania swojego narodu. Tu kłania się bierność powszechna samych Żydów i postawy Judenratów, okrutne żydow­skie policje w gettach – bo to one wyła­pują, spędzają na różne Umschlagplatze i upychają w wagonach swoich sąsiadów, rodziny i przypadkowych Żydów. Wreszcie to żydowskie komanda zapędzają Żydów do komór gazowych, a potem oprawiają ich zwłoki, grzebiąc w pochwach, odbytnicach, wyrywając złote mostki i koronki.” (http://gazetawarszawska.com/2013/04/05/zydzi-byli-sami-sobie-winni-w-edycji/)

Powstaje jeszcze pytanie, po co to wszystko? Po co rząd Tuska rozpowszechnia na świecie kłamstwa o Polakach? Dlaczego wydaje książki pokazujące jedynie wytworzony przez stronę żydowską obraz stosunków polsko-żydowskich podczas II wojny światowej i po jej zakończeniu? Dlaczego rząd Polski jest antypolski? Może odpowiedź na te pytania znajduje się w tych słowach żony ministra Boniego: „Według Barbary Engelking, dopóki Holocaust nie stanie się częścią historii Polski i jest tylko własną historią Żydów, która nas nie obchodzi, przemiany w Polsce nie będą możliwe.” Nasuwa się tutaj kolejne pytanie, o jakie przemiany chodzi, ale na nie już łatwo odpowiedzieć: chodzi o tzw. „europeizację” Polski, o której bardzo często mówią premier Tusk i jego ministrowie oraz kreowany jeszcze niedawno na lidera „opozycji” przez „Gazetę Wyborczą” Janusz Palikot. A główną przeszkodą w osiągnięciu tego celu jest tradycyjny, polski, patriotyzm, taki jak np. słuchaczy Radia Maryja. I żeby go zniszczyć, marzący o posadach w Brukseli Tusk i członkowie jego gabinetu wydają książki takie jak „Inferno of choices”, inspirując w ten sposób Zachód do pisania źle o Polakach. Wiedzą bowiem, że lubimy się przeglądać w zagranicznych lustrach. Dlatego trzeba je stłuc i tym co o nas mówią za granicą przestać się przejmować.

P.S. Jeśli komuś przyszłoby do głowy nazwać mnie po przeczytaniu tej notki antysemitą to ostrzegam go, że jestem biegły w używaniu „artystycznego” języka, którym mówi się na salonach III RP (o jego używaniu przez salonową elitę dowiedziałem się przeczytawszy nazwiska pod listem popierającym używanie słowa na „ch” przez dyrektorkę Teatru 8 Dnia). Ten kto mi zarzuci antysemityzm może się uważać za nazwanego słowem na „ch” (jeśli to będzie „ta”, to oczywiście na „k”). Ponadto chciałbym wyjaśnić, że o żydowskim pochodzeniu żony ministra Boniego informuję, żeby pani dr Elżbieta Janicka (oczywiście z PAN) nie zarzuciła mi, iż przemilczając to, dopuszczam się antysemityzmu (jako dowód antysemickości Polaków uznała, że „charakterystyczne jest też, że przez 70 lat do powszechnej świadomości nie przebiła się informacja o żydowskim pochodzeniu (…) Krzysztofa Kamila Baczyńskiego.(…) Dotykamy tutaj problemu uporczywego infantylizmu polskiej kultury dominującej, która nie jest przyzwyczajona do autoanalizy i nie jest ciekawa sama siebie, nie drąży, nie krytykuje i nie próbuje przekraczać własnych tradycji. Sama się przez to wyjaławia”. Ponieważ nie chcę uchodzić za „infantylnego”, „nieprzyzwyczajonego do autoanalizy”, nieciekawego samego siebie”, „niedrążącego”, „niekrytykującego”, „niepróbującego przekraczać własnych tradycji”, „wyjaławiającego się”, więc informuję wszystkich czytelników o narodowości pani Engelking-Boni i mam nadzieję, że ta informacja „przebije się do powszechnej świadomości”. Nie nazywam jej Polką, bo pani Janicka uznałaby, że robiąc tak, stosuję wobec niej „przemoc dominującej większości”. Informacja o jej pochodzeniu jest pewna, bo pochodzi z tekstu zamieszczonego na portalu Agory gazeta.pl:http://forum.gazeta.pl/forum/w,28,1300947,,Lista_zazydzonych_Polakow_Agenci_Michnika_.html?v=2. Mam nadzieję, że pani Janicka wybaczy mi, że nie podaję informacji o żydowskim pochodzeniu innych wymienionych w mojej notce osób, ale przecież czytelnicy mogą to sami sprawdzić na liście rozpowszechnianej przez Agorę. Przy okazji chciałbym prosić pracowników tego koncernu, który zostanie upaństwowiony, jeśli dojdzie do likwidacji OFE (mają blisko 50 proc. udziału w jego akcjonariacie), o zamieszczenie jej najnowszej wersji, bo ta, którą publikujecie jest sprzed 11 lat i nie wszystkie osoby żydowskiego pochodzenia, które są obecnie aktywne na scenie publicznej w Polsce (nie piszę „polskiej scenie publicznej”, bo zdaję sobie sprawę, że to byłby „objaw przemocy ze strony polskiej, dominującej, większości”) są na niej uwzględnione, co może doprowadzić do tego, że nie będę mógł poinformować o ich żydowskości, gdy będę o nich pisał. A to byłby uzasadniony powód do nazwania mnie antysemitą przez panią Janicką.  Ponadto pojawiło w ostatnich latach w III RP sporo Żydów z wyboru, o których „coming outach” tak opowiada prof. Jasiewicz: „Szokujące … dla mnie było, gdy moja znajoma, Żydówka, zafascynowana moimi prożydowskimi wywodami, usiłowała mnie zaprosić na spotkanie, na którym – jak to ujęła – róż­ni ludzie mówią, jak powrócili do swoich żydowskich korzeni. Stąd nietrudno wy­wnioskować, że moje wywody sugerowały tzw. wrażliwość żydowską, a zatem budzenie się we mnie Żyda”.

>>>

Trwa odgrywana przez rząd Donalda Tuska farsa ze składaniem protestów przeciwko emisji niemieckiego filmu „Nasze matki, nasi ojcowie”, w którym żołnierze AK oraz polscy chłopi zostali pokazani jako zajadli antysemici. Do ambasadora w Berlinie dołączył jego odpowiednik Waszyngtonie, więc postanowiłem uzupełnić to, co napisałem o tym w poprzedniej notce (http://www.obiektywnie.com.pl/artykuly/lepszy-dziadek-z-wehrmachtu-niz-z-antysemickiej-ak.html).

Ambasador Ryszard Schnepf zwrócił się do Music Box Films, amerykańskiego dystrybutora antypolskiego filmu, z apelem o rezygnację z rozpowszechniania go na terenie USA. Uzasadniał to tym, że „film wyprodukowany przez niemiecką telewizję ZDF pokazuje "wybiórczy, oparty na stereotypach, a ponad wszystko boleśnie krzywdzący" wizerunek żołnierzy Armii Krajowej, którzy walczyli z niemieckim okupantem.” (http://wpolityce.pl/wydarzenia/51249-ambasada-rp-protestuje-przeciwko-emisji-antypolskiego-filmu-w-usa-moze-prowadzic-do-rozmycia-odpowiedzialnosci-za-holokaust). Schnepf napisał w liście: „Przedstawiona w filmie wizja polskiego ruchu oporu z pewnością nie służy prawdzie. Wyeksponowanie antysemityzmu, a pominięcie innych informacji może prowadzić do negacji wkładu polskiego ruchu oporu w zwycięstwo aliantów nad Niemcami, (...) a w świadomości niezorientowanych widzów może prowadzić nawet do rozmycia odpowiedzialności za Holokaust.”

Zapewne niejednemu z czytelników nasunęły się do głowy takie pytania: „O co temu Molasemu chodzi? Dlaczego czepia się tego, co napisał ambasador rządu Polski? Komu on służy?”. Zatem wyjaśniam.

Protesty ambasadorów rządu Tuska w Berlinie, Waszyngtonie, a w przyszłości w stolicach innych państw na całym świecie, są kiepską farsą odgrywaną w celu uspokojenia polskiej opinii publicznej, oburzonej oszczerstwami pod adresem Polaków w filmie nakręconym przez niemiecką telewizję państwową ZDF, bo znieważające nasz naród sceny są opowiedzianymi filmowym językiem ilustracjami tego, co znajduje się w książce „Inferno of choices”, rozpowszechnianej za granicą przez resort Radka Sikorskiego, w publikacjach pracowników Polskiej Akademii Nauk, która jest finansowana pieniędzmi pochodzącymi z rządowej kasy oraz w tekstach autorów z kręgu prorządowej „Gazety Wyborczej”. Nie wierzę, że rządząca ekipa nie zdawała sobie sprawy z tego, do czego doprowadzi prezentowanie na świecie jedynie żydowskiej wersji historii stosunków polsko-żydowskich podczas II wojny światowej. Zatem protestowanie teraz, gdy „mleko się już rozlało”, jest zwykłą kpiną z myślących Polaków (szkoda, że jest ich bardzo mało). Gdzie był Schnepf, gdy Ministerstwo Spraw Zagranicznych zamawiało materiały do książki „Inferno of choices” w Centrum Badań nad Holocaustem PAN, które prof. Bogusław Wolniewicz nazwał „centralną wytwórnią antypolskich oszczerstw”? Dlaczego zamieściło w niej jedynie takie teksty, w których Polacy są przedstawieni w złym świetle, jako antysemici, denuncjatorzy ukrywających się Żydów, grabieżcy i mordercy? Dlaczego nie zamieszczono w nich materiałów o przyczynach konfliktów polsko-żydowskich, w szczególności o kolaboracji Żydów z Sowietami podczas okupacji naszych wschodnich kresów w l. 1939-41? Dlaczego nie zamieszczono w nim choćby jednego opracowania na temat ratowania Żydów przez polskich Sprawiedliwych? Czemu dopiero teraz Schnepf pisze, że „jako ambasador Polski, jako historyk, ale także jako syn osób, które ratowały Żydów z warszawskiego getta, stanowczo protestuję przeciwko takiej wizji historii”? Teraz to sobie może Pan protestować. Nic to nie zmieni i film obejrzą setki milionów ludzi na całym świecie (w Niemczech oglądało go 21 mln widzów).

 Takie samo pytanie mam do Władysława Bartoszewskiego, pełnomocnika premiera Tuska ds. dialogu międzynarodowego, który w wywiadzie dla rozgłośni Deutschlandfunk zarzucił twórcom filmu "Nasze matki, nasi ojcowie" zły dobór konsultantów. „„Gdyby mnie spytano, wymieniłbym kilka nazwisk znanych niemieckich profesorów, którzy (przedstawiliby temat) w sposób obiektywny” - powiedział Bartoszewski (http://wpolityce.pl/wydarzenia/51351-polska-historia-powinna-zostac-uhonorowana-w-berlinie-zydzi-homoseksualisci-i-romowie-juz-maja-tam-swoje-pomniki). No to szkoda, że wcześniej nie przedstawił Radkowi Sikorskiemu nazwisk polskich historyków, którzy przedstawiliby temat stosunków polsko-żydowskich podczas II wojny światowej w sposób obiektywny. Dlaczego nie protestował, gdy w książce "Inferno of choices" znalazła się wyłącznie wersja strony żydowskiej?

W szczerość tych protestów członków rządzącego w Polsce obozu uwierzę wtedy, gdy wystąpią w obronie prof. Krzysztofa Jasiewicza, najwybitniejszego znawcy stosunków polsko-żydowskich w Polsce i pewnie na całym świecie, na którego banda żydowskich i filosemickich naukowców oraz publicystów (znalazł się wśród nich również Bartoszewski!) napadła za jego wywiad opublikowany w „Focus Historia Extra”, w którym powiedział m.in. o tej antypolskiej zgrai: „W nauce należy odrzucić empatię, sympa­tię czy antypatię, a skoncentrować się na faktach oraz niezbywalnym prawie do ich różnych interpretacji. Ludzi, którzy używa­ją słów „antysemita”, „antysemicki”, nale­ży traktować jak ludzi niegodnych debaty, którzy usiłują niszczyć innych, gdy brakuje argumentów merytorycznych. To oni tworzą mowę nienawiści. Prawdziwym nieszczęściem są nawie­dzeni – a przeważnie tylko tacy są – bada­cze żydowscy, którzy nie dążą do opisania takiej czy innej rzeczywistości, lecz piszą pod z góry założoną tezę. A mówiąc bez ogródek – zwyczajnie i świadomie rozmija­ją się z prawdą. (…)

Warto jeszcze dopowiedzieć, że popra­wa stosunków polsko-żydowskich wymaga prowadzenia równolegle dwóch wątków, także stosunku Żydów do Polaków i Państwa Polskiego. To nie jest jednostronny proces polegający na epatowaniu polskimi zbrod­niami, przy jednoczesnym blokowaniu prze­dostawania się wiedzy o zbrodniach Żydów na Polakach. Jeszcze przed II wojną w okre­sie Wielkiej Czystki w ZSRR zamordowano 111 tys. Polaków, głównie na Białorusi i Ukrainie. Na tej pierwszej Żydzi stanowili ponad połowę wszystkich funkcjonariuszy NKWD, na tej drugiej aż dwie trzecie (we­dług oficjalnych danych). Nie ma więc moż­liwości, by nie wzięli w tej zbrodni udziału, nie wspomnę o okresie 1939-1941, bo nie chcę być oblany fekaliami.

Jest też problem badaczy żydowskich, którzy ukrywają, że są Żydami, i udają, że są np. Polakami, Francuzami czy Węgra­mi. Oni często świadomie fałszują historię i biją się w piersi w imieniu Polaków, Fran­cuzów czy Węgrów, przepraszając siebie za wyolbrzymione przez siebie zbrodnie i inne przewinienia.(…)

Mam wrażenie, że człowiek w miarę wykształcony i średnio bystry zorientuje się, że niekoniecznie relacja żydowska jest prawdziwa  Że wywód badacza żydowskiego nie zawsze jest mądrzejszy. I że jeśli jakiś badacz nie podziela tego poglądu, to wcale nie musi być antysemitą pozbawionym empatii.

Grupę badaczy nieżydowskich, która się identyfikuje z etosem żydowskim, złośli­wie nazwałbym ludźmi intelektualnie ułom­nymi. Często jest to spowodowane manierą stosowania nadmiernego krytycyzmu w sto­sunku do rodaków, przy bezkrytycznym stosunku do dywagacji żydowskich, z nadzieją, że to pomoże im w karierze. Ja bym wybrał Polskę.” (http://gazetawarszawska.com/2013/04/05/zydzi-byli-sami-sobie-winni-w-edycji/) Pod listem potępiającym polskiego profesora za to, że ośmielił się skrytykować żydowskich oraz filosemickich naukowców  podpisał się też Bartoszewski (ciekawe czy w imieniu rządu Tuska?), który postępując w ten sposób nie wybrał Polski. Natomiast Pan, Panie ambasadorze Schnepf, jeszcze może Polskę wybrać i wystąpić w obronie prof. Jasiewicza, którego PAN zamierza ukarać za jego wypowiedź!

 Nie kieruję powyższego apelu do ministra Michała Boniego, czołowego przedstawiciela ekipy Tuska, bo on zamiast Polski wybrał Brukselę, ponoć „ze względów rodzinnych” (http://wpolityce.pl/wydarzenia/51251-minister-boni-polubil-urzednicza-codziennosc-jesli-donald-tusk-mu-pozwoli-bedzie-kandydowac-do-parlamentu-europejskiego-w-2014-r). Nie mam zwyczaju grzebać się w rodzinnych brudach innych osób, ale tym razem zrobię wyjątek, bo zarówno minister, jak i jego żona Barbara Engelking-Boni są osobami publicznymi. Jakież to mogą „względy rodzinne”? Czyżby żona ministra pracowała w Brukseli i dlatego chce on się tam przenieść? No nie, ona pracuje w Warszawie, w Pałacu Staszica, który jest siedzibą PAN. Jest dyrektorką wspomnianej wyżej „centralnej wytwórni antypolskich oszczerstw” czyli Centrum Badań nad Holocaustem. W takim razie, dlaczego minister Boni woli pracować w Brukseli, a nie w Warszawie? Może ma to związek z przyczyną protestów ambasadora Schnepfa w Waszyngtonie? Może żona robi ministrowi piekło w domu, bo rząd zrezygnował z wydania II tomu „Inferno of choices” (nomen omen, bo „inferno” znaczy „piekło”), o czym mówiła w Radiu TOK FM 2 lata temu: „Na koniec rozmowy Barbara Engelking przyznała, że w publikacji zabrakło tekstów o zbrodniach wykonywanych bezpośrednio przez Polaków na Żydach. - Może będzie II tom, w którym powiemy, jak wiele ludzkich istnień mamy na sumieniu. Poprzez wydawanie Żydów Niemcom albo poprzez to, że sami ich mordowaliśmy” (http://wiadomosci.gazeta.pl/wiadomosci/2029020,114883,12320693.html). Podczas tej rozmowy naukowczyni z PAN szydziła wraz z innym autorem tej antypolskiej książki, dr Janem Grabowskim, z protestów przeciwko jej wydaniu przez MSZ: „- Byłem zdumiony artykułem Cezarego Gmyza, który przytaczał wypowiedź historyka prof. Bogdana Musiała o "pedagogice wstydu". Nie miałem zielonego pojęcia, o co tu chodzi, jakiego wstydu? Czy my się mamy czegoś wstydzić? Czy zmuszamy kogoś do wstydu? W moim pojęciu, jeśli ktoś mówi tutaj o pedagogice wstydu i jeżeli poruszymy niespecjalnie wesołe, bardzo traumatyczne wydarzenia z najnowszej historii Polski, to przeciwieństwem tego będzie pedagogika bezwstydu. I pytanie jest, czy wolimy w takim razie mówić otwarcie o tym, co było, co się zdarzyło, czy bezwstydnie mówić, że było bardzo dobrze. A punktem wyjścia jest to, że w stosunkach polsko-żydowskich był fatalnie. Trudno tutaj uprawiać hurraoptymistyczną propagandę sukcesu - powiedział Jan Grabowski.
Z kolei, jak zauważyła Engelking, powiedzenie, że Polska czy MSZ ma rozpowszechniać prawdziwe, pozytywne informacje, jest tutaj bardzo trudne do zrealizowania. - Bo albo prawdziwe, albo pozytywne - dodała.” Ciekawe, czy Schnepf zgadzał się z Engelking-Boni, że informacje o stosunkach polsko-żydowskich mogą być „albo prawdziwe, albo pozytywne”. Jeśli nie, to dlaczego przeciwko wydaniu „Inferno of choices” nie protestował. Jeśli tak, to dlaczego teraz protestuje przeciwko niemieckiemu filmowi, który nie pokazuje niczego więcej, niż jest napisane w książce promowanej przez MSZ za granicą? Schnepf  mógł swój protest przeciwko wydawnictwu zamówionemu przez jego szefa Radka Sikorskiego sformułować takimi samymi słowami, jak apel do amerykańskiego dystrybutora filmu „Nasze matki, nasi ojcowie”: „Wyeksponowanie antysemityzmu, a pominięcie innych informacji może prowadzić do negacji wkładu polskiego ruchu oporu w zwycięstwo aliantów nad Niemcami, (...) a w świadomości niezorientowanych czytelników może prowadzić nawet do rozmycia odpowiedzialności za Holokaust” Oczywiście słowo „widzów” „czytelników” jest użyte zamiast „widzów”.

Jest jeszcze inna interpretacja ucieczki ministra Boniego z Warszawy do Brukseli „ze względów rodzinnych”. Może do stolicy Unii Europejskiej przenosi się „centralna wytwórnia antypolskich oszczerstw” czyli Centrum Badań nad Holocaustem PAN, dowodzone przez jego żonę? I on, jako wierny mąż, spieszy tam za nią? To byłaby wspaniała wiadomość, bo znaczyłaby, że żydowscy naukowcy zrezygnowali z tresury Polaków poprzez zadawanie im bólu oskarżaniem o wszystkie zbrodnie holokaustu, i zajmą się antysemityzmem podczas II wojny światowej w takich krajach jak: Belgia, Holandia, Francja czy Norwegia. I raz na zawsze odp….ą się od Polski i Polaków.

Poruszę w tym tekście jeszcze jedną sprawę. Otóż po napisaniu poprzedniej notki wpisałem do Google’a zwrot „dziadek z Wehrmachtu”, a po zobaczeniu tego, co się po zakończeniu wyszukiwania pokazało na monitorze komputera, złapałem się za głowę. Jeśli nie wyrwałem sobie mnóstwa włosów, to jedynie dlatego, że nie ma za bardzo czego wyrywać. Okazuje się, że fajnie jest mieć dziadka z Wehrmachtu! Żeby to wykazać, zrobiono wielki program badawczy, za polskie i niemieckie pieniądze, zorganizowano mnóstwo dyskusji w liceach, stworzono specjalny portal, napisano wiele książek, artykułów i prac naukowych. Oto kilka ich tytułów czy podtytułów: „Nikt nie może odpowiadać za błędy przodków”, „Dziadek z Wehrmachtu dla licealisty to żaden obciach”, „Dziadek z Wehrmachtu wciąż na topie”, „Poznać dziadka z Wehrmachtu”, „Dziadek z Wehrmachtu nie był zdrajcą Polski”, „Mój dziadek był w Wehrmachcie”, „Kochajcie dziadków z Wehrmachtu”. Krótko mówiąc: O dziadkach z Wehrmachtu wolno mówić dobrze, albo wcale. Ci, co zgłaszają co do tego wątpliwości, muszą się z tego tłumaczyć, co im i tak nic nie pomaga w oczach ich oskarżycieli, którym przoduje „Gazeta Wyborcza”: „Kurski usiłuje się bronić: Dziadek z Wehrmachtu? To nie jest życie prywatne”.

A co się pokazuje po wpisaniu do Google’a zwrotu „dziadek z AK”? Na pierwszym miejscu wyskakuje blog „Karty z historii IV RP”, na którym zamieszczono zdjęcie posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej z podpisem: „Ojciec patriotyzmu genetycznego z legitymacją Światowego Związku Żołnierzy AK w rękach, osobiście prezentuje klasyczne objawy tej mutacji genetycznej”.

Nie znalazłem w internecie żadnej publikacji PAN, w której AK zostałaby przedstawiona w pozytywnym świetle. Za to są teksty, w których wojsko Polskiego Państwa Podziemnego jest oskarżane o mordy na Żydach (pisałem o nich w poprzedniej notce). Ich autorami są pracownicy Centrum Badań nad Holocaustem PAN i współautorzy „Inferno of choices”: Barbara Engelking-Boni, Jan Grabowski, Dariusz Libionka oraz Instytutu Slawistyki PAN: Elżbieta Janicka i Anna Zawadzka. Wkrótce ruszy kolejny program badawczy, kierowany przez Joanną Tokarską-Bakir z Instytutu Slawistyki PAN, w którym o udział w mordowaniu Żydów zostaną oskarżeni ci akowcy, którzy nie złożyli broni po odejściu Niemców i toczyli walkę o wolność Polski z Sowietami oraz ich pachołkami z PPR, wśród których byli niemal wszyscy polscy Żydzi, którzy przeżyli wojnę (http://www.obiektywnie.com.pl/artykuly/jak-niemcy-zrzucaja-wine-za-holocaust-z-siebie-na-polakow.html). Komu więc zatem służy polska z nazwy PAN?

Zastanawiam się zatem, czy słusznie dodałem do tytułu moich notek znak zapytania. Na udowodnienie tego, że fajnie jest mieć dziadka z Wehrmachtu, znalazły się pieniądze, również niemieckie. PAN udowadnia tezę, że AK była antysemicka i dostaje na to środki z fundacji zachodnich, również niemieckich. Natomiast IPN, który obiektywnie opisuje historię AK, utracił siedzibę, boryka się z brakiem środków i może być nawet zlikwidowany, jeśli do władzy dojdzie Ruch Palikota i SLD. To smutne, ale wygląda na to, że w III RP rzeczywiście lepiej mieć dziadka z „rycerskiego” Wehrmachtu, niż z „antysemickiej” AK!