Albatros ... z lotu ptaka Albatros ... z lotu ptaka
853
BLOG

Niebezpieczne opinie wyssane z palca

Albatros ... z lotu ptaka Albatros ... z lotu ptaka Polityka Obserwuj notkę 9

Antoni Macierewicz nie odrobił lekcji z historii.

Treść tylko dla dorosłych powyżej 18 lat !

Wyrażone przez niego prywatne opinie są niezgodne z prawdą historyczną na temat powstawania państwa ukraińskiego  w latach 1915-1921 w XX w. oraz Rzezi Wołyńskiej na Polakach 1939-1947.

Czy to jego prywatna opinia czy Rządu RP ?

Rosjanie żądają wyjaśnień.

http://fakty.interia.pl/swiat/news-moskwa-zada-wyjasnien-w-sprawie-wypowiedzi-antoniego-maciere,nId,2235446

Post rzeczniczki rosyjskiego MSZ na Facebooku /Facebook /
Post rzeczniczki rosyjskiego MSZ na Facebooku/Facebook /



Czytaj więcej na http://fakty.interia.pl/swiat/news-moskwa-zada-wyjasnien-w-sprawie-wypowiedzi-antoniego-maciere,nId,2235446#utm_source=paste&utm_medium=paste&utm_campaign=chrome

Czy pan wie panie Ministrze z czyjej inspiracji powstawało państwo ukraińskie.

Pan nie zna historii !!! Wiedza na temat obrony Lwowa przez Dzieci i Młodzież niczego Piłsudskiego nie nauczyła. Pana zachowanie jest adekwatne do tamtej LEKCJI HISTORII !

http://adonai.pl/historia/?id=8

 Większy od ciebie karabin

 

imageCmentarz Łyczakowski (1988 r.)
Rozbity pomnik Jurka Bitschana

     Następnej nocy Jurek Bitschan po kryjomu wyszedł z domu. "W granatowym mundurku wątlejszy od chabin. Nie pacholę, lecz dziecko pomykał zaułkiem. »Gdzież ty wleczesz ten większy od ciebie karabin? Dokąd chłopcze?« - Ze studenckim połączyć się pułkiem".

 

     W Kulparkowie do kolejnego natarcia przygotowywał się oddział por. Petriego. Tam dotarł chłopiec, ale nie chciano go przyjąć ze względu na dziecinny wygląd. Prosił jednak tak długo, aż pozwolono mu zostać. Prawie natychmiast ruszyli do ataku. Jurek Bitschan cały czas szedł w pierwszym szeregu jak stary wiarus. Rano, 21 listopada 1918 r. znaleźli się na Cmentarzu Łyczakowskim. Ukraińcy strzelali ze znajdujących się naprzeciw koszar przy ul. św. Piotra. Jurek schronił się za jednym z pomników, tam dosięgły go kule. Został ranny w obie nogi. Sanitariuszowi, który chciał go opatrzyć, pocisk strzaskał ramię. Nie było możliwości, aby wyciągnąć stamtąd rannego chłopca, przykryto go płaszczem i zostawiono między grobami.

     Mamo, otrzyj oczy

     Następnego dnia Lwów był wolny, pod naporem polskich oddziałów Ukraińcy wycofali się z miasta Dr Zagórski rozpoczął poszukiwania Jurka. Zwłoki chłopca znalazł na Cmentarzu Łyczakowskim. "Twarzyczka miała wyraz pogodny i jasny. Może ostatnią bohaterską chwilę krótkiego żywota opromieniła piękna i dumna świadomość, że zgodnie ze złożonem przyrzeczeniem znalazł »tyle sił, by służyć i wytrzymać«". Jurek Bitschan poległ w swym pierwszym i ostanim boju. W miejscu jego śmierci stanął krzyż, zniszczony w czasach sowieckiej Ukrainy i postawiony na nowo przed kilku laty. Ciało złożono w katakumbach na słynnym "Cmentarzu Orląt Lwowskich". Jurek stał się symbolem, ale nie był wyjątkiem. Właśnie lwowska młodzież - "Lwowskie Orlęta" zapisały najpiękniejszą kartę w obronie miasta. W trzytygodniowych walkach zginęło 439 Polaków, wśród nich największą i grupę stanowili uczniowie szkół średnich - 109 oraz studenci - 76. W walce poległo także kilkunastu uczniów szkół podstawowych (powszechnych). Upamiętnił ich poeta Artur Oppman w przejmującym wierszu "Orlątko".

 

"Orlątko"

O mamo, otrzyj oczy,
Z uśmiechem do mnie mów,
Ta krew, co z piersi broczy,
Ta krew - to za nasz Lwów!

... ja biłem się tak samo
Jak starsi - mamo chwal!
... Tylko mi ciebie mamo,
Tylko mi Polski zal!...

Z prawdziwym karabinem
U pierwszych stałem czat...
O, nie płacz nad twym synem,
Co za Ojczyznę padł!...

Z krwawą na kurtce plamą
Odchodzę dumny w dal...
Tylko mi ciebie, mamo,
Tylko mi Polski żal!
 

Byli i są wdzięczni Polakom ?!

Odpłacili nam Rzezią Wołyńską !!! Czytaj niżej. Skala zwyrodnionia w zadawaniu cierpień wśrod dzieci, kobiet i mężczyzn nie miała granic. Miała wymiar piekielny ze szczególnym okrucieństwem.

Panie Antoni Macierewicz nie idź pan w ślady Marszałka Piłsudskiego, który jak się okazalo popełnił straszliwy w skutkach błąd.

A wcześniej były walki i obrona Lwowa przez Orlęta. Czy dzieci i młodzież mają nas obecnie bronić jak Orlęta Lwowskie ???

>>>

W konsekwencji podjętej 25 kwietnia ofensywy Wojska Polskiego i armii URL 7 maja 1920 oddziały 3 Armii gen. Rydza Śmigłego, wraz z oddziałami ukraińskimi, odebrały bolszewikom Kijów[3]. Po przełamaniu pod Samhorodkiem frontu przez Armię Konną Budionnego wojska polskie i ukraińskie były zmuszone 11 czerwca opuścić Kijów (do którego już nigdy nie powróciły) i wycofać się w kierunku Polesia. Kontrofensywa rozpoczęła się wygraną w Bitwie Warszawskiej i rozbiciem Armii Konnej Siemiona Budionnego pod Zamościem i Komarowem (z udziałem wojsk 6 Dywizji Armii Czynnej URL) w sierpniu 1920, a następnie w bitwie nad Niemnem(wrzesień 1920). Jednak mimo sukcesów militarnych w październiku delegacja Sejmu podpisała w Rydze zawieszenie broni, jednocześnie uznając USRR jako stronę rokowań i niedopuszczając rządu URL do stołu rozmów. Stanowiło to złamanie umowy warszawskiej, mimo że nie została ona nigdy ostatecznie ratyfikowanaprzez polski Sejm. W konsekwencji zawieszenia broni Piłsudski wstrzymał 18 października natarcie wojsk polskich, co nie przeszkodziło mu w dalszym, aktywnym wspieraniu walczących wojsk ukraińskich.

Nie bacząc na warunki rozejmu z bolszewikami Polacy przez cały październik i listopad dostarczali zaopatrzenia Ukraińcom. Poprzez 6 Armię przekazali oddziałom ukraińskim 20 milionów marek, znaczne ilości umundurowania (w tym zimowego), żywność, broń i inne wyposażenie wojskowe. Od 15 października do połowy listopada Ukraińcy otrzymali m.in. 10 tysięcy płaszczy, 8700 par butów, 26 tysięcy par spodni i koszul, 15 tysięcy bochenków chleba i 6 ton sucharów[4], a także znaczne ilości uzbrojenia i sprzętu wojskowego[5] w tym: 8 samochodów pancernych, 20 dział, 150 karabinów maszynowych, 10 tysięcy karabinów. Oprócz wymienionego wsparcia materialno-technicznego strona polska udzieliła Ukraińcom pomocy w zakresie organizacyjnym, transportowym i logistycznym. Nadto w końcu września podpułkownik Walery Sławek, prawdopodobnie inicjując pomysł samego Józefa Piłsudskiego, utworzył liczący około 1200 żołnierzy oddział przeciwko Armii Czerwonej mający walczyć u boku Armii URL, w którego skład wchodzili pochodzący z Ukrainy Polacy[6]. Walczyli oni u boku wojsk ukraińskich w listopadzie 1920 roku. Oddział polski składał się z około 1200 żołnierzy w którego skład wchodziły: 2 bataliony piechoty, 2 szwadrony jazdy, bateria artylerii konnej (4 armaty) i oddział sztabowy[4]

Mimo dalszego wspierania Ukraińców przez Polaków licząca 40.000 żołnierzy armia URL została pokonana w samodzielnej kampanii (trwającej w dniach 11-20 listopada 1920) przez Armię Czerwoną, 21 listopada 1920 roku ewakuowała się do Polski, gdzie została internowana.

Rząd na wychodźstwie[edytuj]

Ukraińska Republika Ludowa została uznana przez PolskęRosję sowieckąFinlandięŁotwę i Argentynę.

Po wycofaniu się wojsk ukraińskich do Polski Dyrektoriat przyjął ustawy umożliwiające dalsze działanie URL na wychodźstwie. Organami władzy miały być: Państwowa Rada Narodowa (ukr. Державна Народна Рада), Rada Ministrów Ludowych (ukr. Рада Народних Міністрів) i Dyrektoriat. Rezydowały one początkowo w Tarnowie i Częstochowie, następnie w WarszawiePradze i Paryżu.

<<<

 

 

Ukraińska Republika Ludowa[edytuj]

 
 
Українська Народна Республіка
Ukraińska Republika Ludowa
 Rosyjska Federacyjna Socjalistyczna Republika Radziecka
 Austro-Węgry
1918–1920 Ukraińska Socjalistyczna Republika Radziecka 
II Rzeczpospolita 
Flaga Ukraińskiej Republiki Ludowej
Godło Ukraińskiej Republiki Ludowej
Flaga Ukraińskiej Republiki Ludowej Godło Ukraińskiej Republiki Ludowej
HymnЩе не вмерла Україна
(Jeszcze nie zginęła Ukraina)
Położenie Ukraińskiej Republiki Ludowej
Język urzędowy ukraiński
Stolica Kijów
Ustrój polityczny Republika
Jednostka monetarna karbowaniec,hrywna
Proklamowanie niepodległości Rosja Radziecka
22 stycznia 1918
Aneksja Rosja Radziecka
11 czerwca 1920
Godło Rosji
To jest artykuł z cyklu
Historia Ukrainy
Portal Portal Ukraina
Niebezpieczne opinie wyssane z palca
 
Znaczek pocztowyUkraińskiej Republiki Ludowej
Niebezpieczne opinie wyssane z palca
 
Banknoty Ukraińskiej Republiki Ludowej 1918: 100 i 500 hrywien
Niebezpieczne opinie wyssane z palca
 
IV Uniwersał Ukraińskiej Centralnej Rady - deklaracja niepodległości Ukrainy.9 stycznia?/22 stycznia 1918

Ukraińska Republika Ludowa (ukr. Українська Народна Республіка) – jedno z dwóch państw ukraińskich (obok ZURL) powstałych w wyniku I wojny światowej.

 

 

Powstanie URL[edytuj]

Po abdykacji 15 marca 1917 roku cara Mikołaja II Ukraińcy postanowili niezwłocznie działać na rzecz własnej autonomii. Już 17 marca powołali organ swojej autonomicznej władzy ustawodawczej o nazwie Ukraińska Centralna Rada.

UCR wydała kolejno cztery uniwersały będące wyrazem narastających nadziei na niezależność:

Pierwszym prezydentem URL został wybrany Mychajło Hruszewski. Hymnem Ukraińskiej Republiki Ludowej została ustanowiona pieśń Ще не вмерла Україна (Jeszcze Ukraina nie umarła).

Pierwsza wojna ukraińsko-bolszewicka i Hetmanat[edytuj]

Już ogłoszenie autonomii w ramach Rosji bolszewickiej doprowadziło do wybuchu pierwszej wojny ukraińsko-bolszewickiej, a deklaracja niepodległości została ogłoszona w trakcie intensywnych działań wojennych. Wobec słabości armii ukraińskiejbolszewicy zajęli stolicę Ukrainy (Kijów) 8 lutego 1918 roku. Na krótko, bo już 1 marca odzyskano miasto, ale rząd URL zwrócił się o pomoc do państw centralnych.

W tym celu rząd ukraiński wysłał delegatów na rozmowy pokojowe w Brześciu. W ich wyniku 9 lutego 1918 państwa centralnezawarły z Ukraińską Republiką Ludową traktat pokojowy. Na podstawie traktatu Niemcy i Austro-Węgry odstępowały proklamowanej Ukraińskiej Republice Ludowej Chełmszczyznę z miastem Chełmem i część Podlasia, a w tajnej klauzuli tego dokumentu Austro-Węgry zobowiązywały się do wyodrębnienia Galicji Wschodniej wraz ze Lwowem i Przemyślem jako osobnego (autonomicznego) kraju koronnego monarchii. Poza tym traktat zawierał obietnicę pomocy militarnej dla Ukraińskiej Republiki Ludowej w zamian za milion ton zboża, które URL zobowiązywała się dostarczyć Niemcom i Austro-Węgrom do końca czerwca 1918 roku.

Traktat ten oznaczał uznanie państwa ukraińskiego przez państwa centralne, wywołał on wzburzenie wśród polskiej opinii publicznej, gdyż odstępował on URL ziemie, do których (ze względów historycznych i etnicznych) pretensje rościli sobie Polacy, jednak delegacja Królestwa Polskiego do rokowań nie została dopuszczona. 3 marca Cesarstwo NiemieckieAustro-Węgry i ich sojusznicy zawarły z Rosją sowiecką traktat brzeski, gdzie Rosja uznała, że wymienione w traktacie nowo powstałe państwa na dotychczasowym terytorium Imperium Rosyjskiego nie są związane żadnymi obowiązkami wobec niej. W kwestii ukraińskiej Rosja zobowiązała się do bezzwłocznego zawarcia pokoju z URL, wycofania z terytorium URL wojsk rosyjskich i bolszewickich oraz zaprzestania działań przeciwko organom władzy URL. W trakcie rokowań pokojowych na terytorium URL wkroczyły wojska niemieckie i austro-węgierskie.

Konserwatywny rząd Cesarstwa Niemieckiego był nastawiony nieprzychylnie do rządzących w Kijowie socjaldemokratów. Wykorzystał to dawny generał Armii Imperium Rosyjskiego, były adiutant Mikołaja II Pawło Skoropadski, który z poparciem Niemców dokonał zamachu stanu i obwołał się hetmanem. 29 kwietnia Skoropadski ogłosił likwidację Ukraińskiej Republiki Ludowej i proklamował powstanie Państwa Ukraińskiego (Hetmanatu). Swoje zobowiązania z Brześcia Rosja radziecka wypełniła dopiero 12 czerwca 1918, kiedy to zawarła preliminaryjny pokój z Państwem Ukraińskim.

Dyrektoriat i wybuch II wojny ukraińsko-bolszewickiej[edytuj]

Po kapitulacji państw centralnych w listopadzie 1918 roku Skoropadski został pozbawiony protektoratu militarnego Niemiec, gdyż warunki zawieszenia broni zawartego 11 listopada 1918 przez Niemcy z państwami Ententy przewidywały ewakuację Armii Cesarstwa Niemieckiego z terytorium Ober-Ostu, w tym z Ukrainy, zaś monarchia austrowęgierska rozpadła się na państwa narodowe. W tej sytuacji 14 grudnia Symon Petlura i Wołodymyr Wynnyczenko przeprowadzili, przy wsparciu korpusu Strzelców Siczowych pod dowództwem płk. Jewhena Konowalca, przewrót wojskowy. Proklamowano na powrót Ukraińską Republikę Ludową, jednak już bez Centralnej Rady i urzędu prezydenta. Najwyższą władzę w państwie sprawował Dyrektoriat (ukr.Директорія), początkowo pod przewodnictwem Wynnyczenki.

Realizując politykę odzyskiwania terytoriów utraconych w wyniku traktatu brzeskiego, bolszewicy w listopadzie utworzyli wKursku Tymczasowy Robotniczo-Chłopski Rząd Ukrainy, a Armia Czerwona wkroczyła na terytorium URL, tym samym nieformalnie rozpoczynając II wojnę ukraińsko-bolszewicką. Ponieważ noty protestacyjne rządu ukraińskiego pozostały bez odpowiedzi, 16 stycznia 1919 roku Ukraina oficjalnie wypowiedziała wojnę Rosyjskiej Federacyjnej Socjalistycznej Republice Radzieckiej.

Rząd Wynnyczenki w polityce wewnętrznej był radykalnym rządem socjalistycznym, m.in. planowano nacjonalizację przemysłu i całkowitą konfiskatę majątków ziemskich na potrzeby reformy rolnej. Ostatecznie reforma rolna została przeprowadzona z zachowaniem ograniczonego prawa własności dotychczasowych właścicieli, a nacjonalizację odwołano, jednakże same plany zdążyły się już przyczynić do spadku popularności rządu w wyższych warstwach społeczeństwa. Wśród chłopów rząd również nie cieszył się dużym poparciem z powodu ograniczenia reformy rolnej, podczas gdy pod rządami bolszewickimi cała ziemia została skonfiskowana dotychczasowym właścicielom (po czym chłopom ją zabrano, czego jednak wówczas chłopi się nie domyślali).

Mimo prób rząd Wynnyczenki nie zdołał również doprowadzić do zawarcia pokoju z radziecką Rosją, ta bowiem domagała się włączenia Dyrektoriatu do rządu Ukraińskiej Republiki Radzieckiej, a więc de facto likwidacji URL. Z kolei ogłoszenie aktu zjednoczenia URL i Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej 22 stycznia 1919 roku otworzyło nowy front wojny – z Polską.

Rządy Petlury[edytuj]

Niebezpieczne opinie wyssane z palca
 
Rząd URL w 1920 roku, Symon Petlura siedzi w środku

W atmosferze oskarżeń o nieudolność i wobec postępów bolszewików, którzy w lutym 1919 roku zajęli Kijów, Wynnyczenko został odsunięty, a przewodnictwo Dyrektoriatu objął dotychczasowy głównodowodzący armią URL – Symon Petlura. Połączone armie URL i UHA stopniowo ulegały siłom bolszewickim. Po zajęciu Kijowa rząd URL ewakuował się na Wołyń, gdzie walki toczyły się równocześnie z Polakami, a ostatecznie do Kamieńca Podolskiego. Po zajęciu tego miasta przez bolszewików w maju 1919 rząd ukraiński zawarł rozejm z Polską. Pozwoliło to na reorganizację armii i – dzięki zamknięciu frontu polskiego oraz wybuchowi antybolszewickich powstań chłopskich – przeprowadzenie skutecznego kontrnatarcia, które doprowadziło do wyzwolenia w czerwcu Kamieńca. Jednoczesna ofensywa Armii Białych Rosjan (Armia Ochotnicza) pod dowództwem gen.Antona Denikina doprowadziła do zajęcia Kijowa przez białych. Miasto zostało zajęte 30 sierpnia 1919 przez armię URL, następnego dnia musiała się ona wycofać, przekazując miasto armii Denikina.

Denikin nie zamierzał zgodzić się na niepodległość Ukrainy. Na zdobytych ziemiach ukraińskich Biali głosili ideę jedynej i niepodzielnej Rosji, niszczono ukraińskie szkoły i organizacje kulturalne, wprowadzano masowe represje wobec ukraińskiej inteligencji[2].

Lato 1919 roku było niekorzystne dla bolszewików, gdyż większość terytorium Naddnieprza znajdowała się pod kontrolą Polski, URL/UHA lub Armii Ochotniczej Denikina, które jednak walczyły ze sobą nawzajem. Przez wrzesień i październik 1919 roku trwały walki między Armią Ochotniczą a wojskami ukraińskimi. W październiku załamała się pod Orłem ofensywa Denikina na Moskwę. Nastąpił rozkład Armii Ochotniczej i jej szybki odwrót na południe. W konsekwencji w grudniu Armia Czerwonaponownie zajęła Kijów, przejmując go z rąk Białych, a wojska ukraińskie zostały całkowicie okrążone w rejonie Kamieńca Podolskiego. Część oddziałów ukraińskich (Jurko TiutiunnykMychajło Omelianowicz-Pawlenko) przeszła do półpartyzanckiejwalki na tyłach bolszewików i Armii Ochotniczej (tzw. I pochód zimowy).

Wojna polsko-ukraińsko-bolszewicka[edytuj]

Po porozumieniu między Piłsudskim i Petlurą doszło do podpisana 22 kwietnia 1920 roku polsko-ukraińskiej umowy (tzw. umowa warszawska 1920). Przewidywała ona wspólną wojnę przeciwko bolszewikom, uznanie przez Polskę i URL wspólnej państwowej granicy na rzece Zbrucz i zrzeczenie się wzajemnych roszczeń do pozostałych ziem. Armia Czynna Ukraińskiej Republiki Ludowej podlegała taktycznie polskiej 6 Armii gen. Wacława Iwaszkiewicza-Rudoszańskiego, a operacyjnie dowództwu Frontu Ukraińskiego (od 9 lipca 1920 – Front Południowo-Wschodni).

Niebezpieczne opinie wyssane z palca Osobny artykuł: Wyprawa kijowska (1920).

W konsekwencji podjętej 25 kwietnia ofensywy Wojska Polskiego i armii URL 7 maja 1920 oddziały 3 Armii gen. Rydza Śmigłego, wraz z oddziałami ukraińskimi, odebrały bolszewikom Kijów[3]. Po przełamaniu pod Samhorodkiem frontu przez Armię Konną Budionnego wojska polskie i ukraińskie były zmuszone 11 czerwca opuścić Kijów (do którego już nigdy nie powróciły) i wycofać się w kierunku Polesia. Kontrofensywa rozpoczęła się wygraną w Bitwie Warszawskiej i rozbiciem Armii Konnej Siemiona Budionnego pod Zamościem i Komarowem (z udziałem wojsk 6 Dywizji Armii Czynnej URL) w sierpniu 1920, a następnie w bitwie nad Niemnem(wrzesień 1920). Jednak mimo sukcesów militarnych w październiku delegacja Sejmu podpisała w Rydze zawieszenie broni, jednocześnie uznając USRR jako stronę rokowań i niedopuszczając rządu URL do stołu rozmów. Stanowiło to złamanie umowy warszawskiej, mimo że nie została ona nigdy ostatecznie ratyfikowanaprzez polski Sejm. W konsekwencji zawieszenia broni Piłsudski wstrzymał 18 października natarcie wojsk polskich, co nie przeszkodziło mu w dalszym, aktywnym wspieraniu walczących wojsk ukraińskich.

Nie bacząc na warunki rozejmu z bolszewikami Polacy przez cały październik i listopad dostarczali zaopatrzenia Ukraińcom. Poprzez 6 Armię przekazali oddziałom ukraińskim 20 milionów marek, znaczne ilości umundurowania (w tym zimowego), żywność, broń i inne wyposażenie wojskowe. Od 15 października do połowy listopada Ukraińcy otrzymali m.in. 10 tysięcy płaszczy, 8700 par butów, 26 tysięcy par spodni i koszul, 15 tysięcy bochenków chleba i 6 ton sucharów[4], a także znaczne ilości uzbrojenia i sprzętu wojskowego[5] w tym: 8 samochodów pancernych, 20 dział, 150 karabinów maszynowych, 10 tysięcy karabinów. Oprócz wymienionego wsparcia materialno-technicznego strona polska udzieliła Ukraińcom pomocy w zakresie organizacyjnym, transportowym i logistycznym. Nadto w końcu września podpułkownik Walery Sławek, prawdopodobnie inicjując pomysł samego Józefa Piłsudskiego, utworzył liczący około 1200 żołnierzy oddział przeciwko Armii Czerwonej mający walczyć u boku Armii URL, w którego skład wchodzili pochodzący z Ukrainy Polacy[6]. Walczyli oni u boku wojsk ukraińskich w listopadzie 1920 roku. Oddział polski składał się z około 1200 żołnierzy w którego skład wchodziły: 2 bataliony piechoty, 2 szwadrony jazdy, bateria artylerii konnej (4 armaty) i oddział sztabowy[4]

Mimo dalszego wspierania Ukraińców przez Polaków licząca 40.000 żołnierzy armia URL została pokonana w samodzielnej kampanii (trwającej w dniach 11-20 listopada 1920) przez Armię Czerwoną, 21 listopada 1920 roku ewakuowała się do Polski, gdzie została internowana.

Rząd na wychodźstwie[edytuj]

Ukraińska Republika Ludowa została uznana przez PolskęRosję sowieckąFinlandięŁotwę i Argentynę.

Po wycofaniu się wojsk ukraińskich do Polski Dyrektoriat przyjął ustawy umożliwiające dalsze działanie URL na wychodźstwie. Organami władzy miały być: Państwowa Rada Narodowa (ukr. Державна Народна Рада), Rada Ministrów Ludowych (ukr. Рада Народних Міністрів) i Dyrektoriat. Rezydowały one początkowo w Tarnowie i Częstochowie, następnie w WarszawiePradze i Paryżu.

URL utraciła uznanie międzynarodowe (Polska, FinlandiaŁotwa) w 1921 roku w konsekwencji pokoju ryskiego. Również pozostałe państwa świata uznałyUkraińską SRR jako formalnie suwerenne państwo, które po II wojnie światowej stało się nawet członkiem-założycielem ONZ. Rząd URL protestował przeciwko temu na forum Ligi Narodów, jednak bezskutecznie.

Do II wojny światowej rząd URL na wychodźstwie cieszył się jednak nadal poparciem (w tym finansowym) Polski i Czechosłowacji. Część ukraińskiej emigracji zarzucała mu, że poparcie to zdobywa kosztem rezygnacji z postulatu niezależności ziem ukraińskich pozostających pod władzą tych państw.

Po II wojnie światowej rząd mógł działać wyłącznie w Europie Zachodniej. Utworzono Ukraińską Radę Narodową (ukr. Українська Національна Рада) jako organ przedstawicielski ukraińskich emigracyjnych stronnictw politycznych. Emigracyjne władze URL działały do roku 1992, kiedy to ostatni prezydent URL na emigracji,Mykoła Pławiuk, wręczył pierwszemu prezydentowi niepodległej Ukrainy Łeonidowi Krawczukowi akt stwierdzający, że proklamowane w 1991 roku państwo ukraińskie jest prawnym następcą Ukraińskiej Republiki Ludowej.

Zobacz też[edytuj]

 

Karol Stefan Habsburg[edytuj]

 
 
Karol Stefan Habsburg-Lotaryński
Ilustracja
Großadmiral Großadmiral
Data i miejsce urodzenia 5 września 1860
Židlochovice
Data i miejsce śmierci 7 kwietnia 1933
Żywiec
Przebieg służby
Lata służby 1877–1918
Siły zbrojne KUK Kriegsmarine
Odznaczenia
Order Złotego Runa (Austria) Odznaka za Służbę AUT Franz Joseph 50 years of reign - Military Medal.svg Wojskowy Krzyż Jubileuszowy Baliw Wielkiego Krzyża Honoru i Dewocji Kawaler Orderu Świętego Stefana (Toskania) Order Słonia (Dania) Order Orła Czarnego (Prusy) Order Królewski Serafinów (Szwecja) Wstęga Trzech Orderów (Portugalia) Krzyż Wielki Królewskiego Orderu Rycerzy Pana Naszego Jezusa Chrystusa Krzyż Wielki Orderu Wojskowego Avis (Portugalia) Wielki Krzyż Wojskowego Orderu Świętego Jakuba od Miecza (Portugalia) Krzyż Wielki Orderu Wieży i Miecza (Portugalia) Krzyż Wielki Orderu Karola III (Hiszpania) Grand Cross Order of the Crown Württemberg.png Wielka Wstęga Orderu Leopolda (Belgia) Krzyż Wielki Orderu Daniły I (Czarnogóra) Order Ernestyński (Saksonia) Order Osmana I klasy z brylantami
Niebezpieczne opinie wyssane z palca
 
Karol Stefan

Karol Stefan Habsburg-Lotaryński (niem. Karl Stephan Eugen Viktor Felix Maria von Habsburg-Lothringen, ur. 5 września 1860 Židlochovicach; zm. 7 kwietnia 1933 w Żywcu) – arcyksiążę austriacki z żywieckiej linii Habsburgów.

 

 

Biografia[edytuj]

Arcyksiążę Karol Stefan urodził się 5 września 1860 roku w Židlochovicach. Jego rodzicami byli Karol Ferdynand Habsburg i jego żona arcyksiężniczka Elżbieta. Po śmierci ojca został adoptowany i był wychowywany przez stryja arcyksięcia Albrechta Fryderyka[1]. Został skierowany do służby w marynarce wojennej. Po dwóch latach nauki w cesarskiej akademii morskiej otrzymał w 1879 roku patent oficerski. Rozpoczął służbę na morzu i wspinał się po szczeblach kariery. Był członkiem założycielem Cesarskiej i Królewskiej Eskadry Jachtowej[2]. Uchodził za człowieka o nowoczesnych przekonaniach.

Miał sprecyzowane poglądy polityczne. Wyrażał nadzieję, że wybijające się na niepodległość nowo powstałe narody staną się habsburskimi krajami koronnymi, zaspokajającymi lokalne aspiracje, ale należącymi do pokojowego i rozkwitającego imperium[3]. Dla każdego ze swoich synów widział miejsce w hierarchii habsburskich rządów. Po śmierci arcyksięcia Albrechta odziedziczył galicyjski majątek. Dwa zamki w Żywcu miały własne włości: czterdzieści tysięcy hektarów lasów. Arcyksiążę odziedziczył Browar Arcyksiążęcy, który jego stryj założył w 1865 roku[4]. Dokonał w nim wielu nowych inwestycji, kupując nowoczesne wyposażenie, instalując oświetlenie elektryczne, nabywając wagony kolejowe[5]. Odszedł ze służby w marynarce.

Gospodarując w Żywcu rozbudował zamek. Dobudował nowe skrzydło. Prace renowacyjne związane z przebudową nowego zamku prowadził między innymi Karol Stryjeński. Ostatnią przebudowę zamku prowadził w 1911 roku Leopold Simony. Arcyksiążę zamówił nową kolekcję obrazów, którymi obwiesił ściany i korytarze. Przy wprowadzaniu zmian korzystał z pomocy polskich artystów w Galicji. Oddawał się swoim zamiłowaniom i nowym hobby. Kolekcjonował samochody. Odbywał próbne jazdy po całej Europie. W 1910 roku zorganizował Zjazd Automobili. Ściągnął do Żywca zmotoryzowaną szlachtę monarchii habsburskiej. Wiele czasu poświęcał rodzinie. Dbał o wychowanie dzieci.

W dwudziestoleciu międzywojennym był uznawany przez polskie środowisko monarchistyczne za odpowiedniego kandydata do korony (w czasie I wojny światowej był poważnym kandydatem na monarchę Królestwa Polskiego pod kontrolą Niemiec i Austro-Węgier). W 1907 roku arcyksiążę ogłosił polskość rodziny[6], natomiast na tronie ostatecznie nie zasiadł (m.in. z powodu sprzeciwucesarza Karola)[7]. Był pierwszym Habsburgiem, który nauczył się polskiego. Zamieszkał w Galicji. Wydał dwie córki za polskich arystokratów. Renata wyszła za mąż w 1909 roku za księcia Hieronima Radziwiłła, który zmarł w 1945 roku w łagrze sowieckim koło Woroszyłowgradu. Mechtylda wyszła za mąż w 1913 roku za księcia Olgierda Czartoryskiego, zmarłego w 1977 roku w Rio de Janeiro. Karol Stefan kochał też muzykę polską, szczególnie Chopina. Był podobno znakomitym interpretatorem dzieł tego kompozytora.

Niebezpieczne opinie wyssane z palca
 
Karol Stafan z żoną i dziećmi, 1896

Odznaczenia[edytuj]

Austriackie[8]
  • Order Złotego Runa (1878, Austria)[9]
  • Brązowy Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych (Austria)
  • Wojskowy Krzyż Jubileuszowy (Austria)
Zagraniczne[8]

Małżeństwo i rodzina[edytuj]

W 1886 poślubił swoją kuzynkę arcyksiężniczkę Marię Teresę Habsburg, z którą miał sześcioro dzieci, arcyksiążąt:

  • Eleonorę Marię (1886-1974) żonę od 1913 Alfonsa von Kloss (1880-1953);
  • Renatę Marię (1888-1935) żonę od 1909 księcia Hieronima Radziwiłła (1885-1945);
  • Karola Olbrachta (1888-1951), polskiego patriotę, który zawarł morganatyczne małżeństwo z Alicją Elżbietą Ankarcrona (1889-1985), primo voto Badeni[10];
  • Mechtyldę (1891-1966) żonę od 1913 Olgierda Czartoryskiego (1888-1977);
  • Leona Karola (1893-1939), który zawarł morganatyczne małżeństwo z Marią-Klothildą von Thuillières, hrabiną von Montjoye-Vaufrey et de la Roche (1893-1978). Ich potomkowie noszą tytuł "Hrabiów von Habsburg".
  • Wilhelma (1895-1948) – ukraińskiego działacza politycznego, pretendenta do tronu Ukrainy

 

Z inspiracji chazarskich - żydów.

Wilhelm Habsburg (1895-1948)[edytuj]

 
 
Niebezpieczne opinie wyssane z palca
 
Wasyl Wyszywany

Wilhelm Franciszek Habsburg-Lotaryńskiukr. Вільгельм Франц фон Га́бсбурґ-Лотрі́нґен (ur. w 1895 w Puli, zm. 18 sierpnia 1948 w Kijowie) – austriacki arcyksiążę z rodu Habsburgówukraiński emigracyjny działacz polityczny.

 

 

Dzieciństwo i rodzina[edytuj]

Był najmłodszym synem arcyksięcia Karola Stefana Habsburga z Żywca. Otrzymał imię po habsburskim arcyksięciu, który pod koniec czternastego stulecia usiłował uzyskać poprzez małżeństwo koronę polską. Wraz z rodzeństwem wychowywał się pod pilnym okiem ojca. Uczył się języków, podróżował. W wieku 14 lat wstąpił do szkoły w Hraniach[1]. W 1912 roku zakończył naukę w tej szkole bez zdawania egzaminów. Studia kontynuował w Wiedniu pod okiem prywatnych nauczycieli[2].

Służba wojskowa[edytuj]

Po ukończeniu akademii wojskowej w 1915 r. został przydzielony jako nadporucznik do 13 pułku ułanów. W 1918 r. mianowany na stanowisko dowódcy LegionuUSS i stopień pułkownika, do jesieni 1918 dowodził Grupą Wilhelma Habsburga. Jego adiutantem był Ostap Łucki.

Niebezpieczne opinie wyssane z palca
 
Arcyksiążę Wilhelm – Wasyl Wyszywany

Na początku 1919 r. podjął służbę w Sztabie Generalnym URL. 16 listopada 1919 wraz z Jewhenem Petruszewyczem oraz grupą działaczy URL i ZURL opuścił Kamieniec Podolski zagrożony przez Armię Ochotniczą, i udał się przez Rumunię na emigrację do Wiednia.

Działalność polityczna w latach 20. i 30.[edytuj]

1920 r. osiadł na stałe w Austrii, utrzymując się z pensji, przyznanej przez ukraińskie przedstawicielstwo (pensję wstrzymano w marcu 1921 r.). W maju i lipcu 1920 r. uczestniczył jako emisariusz rządu ZURL w pertraktacjach z hetmanemPawłem Skoropadskim w Lipsku. Latem 1921 udało mu się zdobyć znaczne fundusze na działalność polityczną od bawarskich kół monarchistycznych i przemysłowych (Wirtschaftspolitische Vereingung fur den Osten "Aufbau"), oraz od szwagra, króla hiszpańskiego Alfonsa XIII. Jednak wskutek upadku powstania na Ukrainie i rozpadu jego stronnictwa, w1922 r. odsunął się zupełnie od polityki.

Był pretendentem do tronu ukraińskiego, popierany przez Ukraińską Partię Ludową Mykoły Czudinowa, rozłamową grupę "chliborobów-państwowców" Wiktora Andrijewskiego, oraz emigracyjny ruch Ukraińskiego Wolnego Kozactwa. Za współpracę oraz za poparcie dążeń propaństwowych Ukraińców został wydziedziczony przez ojca.

Działalność polityczna w czasie II wojny światowej[edytuj]

Wybuch drugiej wojny światowej zastał Wilhelma w Wiedniu. Sympatyzował z nazistami, ale nigdy nie wstąpił do NSDAP[3]Przywdział mundur niemiecki i na początku 1940 został wysłany na szkolenie do Wiener Neustadt. Został przydzielony do obrony cywilnej, razem ze starcami i młodymi chłopcami[4]. Przy wsparciu niemieckich władz i niemieckich sądów wystąpił wraz z siostrą Eleonorą przeciwko bratu Karolowi Albrechtowi w sporze o pieniądze. Wiosną 1941 roku otrzymał jednorazowo 300 000 marek dzięki czemu został zabezpieczony materialnie do końca swego życia. Po ataku Hitlera na ZSRR 22 czerwca 1941 roku wsparł ponownie ukraińskie aspiracje narodowe. Widział konieczność kolaboracji Ukraińców z Niemcami, jednak niemiecka obojętność dla podejmowanych przez Ukrainę starań podkopała jego fascynację faszyzmem[5]. Przeszedł na stronę proukraińskiego ruchu oporu.

Niebezpieczne opinie wyssane z palca
 
Arcyksiążę Wilhelm w czasie uwięzienia

1942 roku Wilhelm zajmował się werbowaniem agentów do zachodniej służby wywiadowczej. Organizował komórki ruchu oporu w krajach okupowanych przez Niemców. Nadal mieszkał i przebywał w Wiedniu. W 1944 roku zaangażował się znowu w poważną ukraińską politykę. Pomagał ukraińskim nacjonalistom z OUN. Pośredniczył między innymi w ich rozmowach z mocarstwami zachodnimi[6]. Po kapitulacji III Rzeszy nie rzucając się w oczy zwycięskiej Armii Czerwonej zaangażował się w politykę demokratyczną. Mimo, iż nadal czuł się monarchistą, poparł austriacką republikę. Zaakceptował austriacki naród i wstąpił do Partii Ludowej[7].

Aresztowanie i śmierć[edytuj]

26 sierpnia (podaje się też datę 22 września) 1947 r. został aresztowany przez GRU w Wiedniu, wywieziony potajemnie doZSRR, skazany jako "angielski agent" na 25 lat więzienia, zmarł na gruźlicę w łukianiwskim więzieniu w Kijowie.

Nazywano go "Wasyl Wyszywany", a to od narodowego (ludowego) stroju ukraińskiego, w którym lubił występować[8].

Odznaczenia[edytuj]

Literatura[edytuj]

 

image

SS Galizien to też wymysł i zgoda Rosjan ?.

Kto ścigał i zamordował jAKO ZBRODNIARZA NAZISTOWSKIEGO Stepana Banderę Niemcy i aliańci ?

image

Документы и материалы

www.runivers.ru342 × 402Wyszukiwanie obrazem
Soldaty diviz ii SS Galichina da jut pris jagu na vernost german sko mu jure ru 1944
 
image

Polacy i Ukraińcy: UPA – dla nas ludobójcy, dlaczego dla nich ...

wycieczkinakresy.wordpress.com600 × 425Wyszukiwanie obrazem
Latacz, powiat Zaleszczyki, woj. tarnopolskie. Rodzina Karpiaków, na której UPA dokonała
 
 

 

http://narodowaleczna.blogspot.com/2013/07/woyn-we-krwi-czyli-ludobojstwo_5.html

piątek, 5 lipca 2013

„Wołyń we krwi”, czyli ludobójstwo zbrodniarzy z OUN - UPA - materiały filmowe i zdjęcia.

 
Nacjonalistyczne formacje zbrojne Maksyma Borowcia "Tarasa Bulby"
 
image
Zalążki swej podziemnej zbrojnej formacji Maksym Boroweć "Taras Bulba" zaczął organizować podczas okupacji sowieckiej, od jesieni 1940 r. na terenie powiatu kostopolskiego i sarneńskiego. W chwili wybuchu wojny sowiecko-niemieckiej w 1941 r. jego bojówki ujawniły się jako tzw. Sicz Poleska (Poliśka Sicz). Atakowały wówczas w okolicach Sarn i Olewska uciekających żołnierzy i funkcjonariuszy sowieckich oraz ewakuujące się sowieckie rodziny, co było powodem zaakceptowania "Siczy" przez Niemców. Na uwagę zasługuje fakt, że "Sicz" była nie tylko antysowiecka, ale także antypolska, o czym świadczy np. demonstracja siczowców na czele z Bulbą na początku niemieckiej okupacji w Rokitnie. 16 listopada 1941 r. Niemcy cofnęli uznanie dla "Poleskiej Siczy". Część siczowców złożyła broń, pozostali rozeszli się do domów, zabierając broń ze sobą. Bulba, w obawie przed aresztowaniem przez Niemców, wraz z kilkunastoma współpracownikami ukrył się, mianował się głównym ukraińskim atamanem i rozpoczął działalność podziemną, organizując na nowo zbrojne formacje. 

Koncepcja i styl działania Bulby były odmienne od reprezentowanych przez Ugrupowanie Bandery, do którego odnosił się negatywnie. Bulba nie ogłosił powstania państwa ukraińskiego i nie tworzył, jak OUN Bandery, podziemnej administracji cywilnej. Po rozwiązaniu "Poleskiej Siczy" przystąpił natomiast do tworzenia ukraińskiej partyzantki, w przyszłości mającej być podstawą ukraińskich sił zbrojnych. Zorganizowanym przez siebie oddziałom nadał nazwę Ukraińskiej Powstańczej Armii.
 
Struktura UPA Bulby była inna niż UPA banderowskiej. Obszar działania obejmował stosunkowo niewielki obszar Wołynia i Polesia Wołyńskiego, tj. powiat sarneński, kostopolski i północną część powiatu rówieńskiego. W sierpniu 1943 r. banderowcy siłą podporządkowali sobie bojówki Bulby. Dla resztek swoich zwolenników Bulba przyjął nazwę Ukrajinśka Nacjonalno-Rewolucijna Armija (OUNR), która to formacja nie odegrała już żadnej roli. 
 
Obecność bojówek bulbowskich na wymienionym wyżej obszarze była ludności polskiej powszechnie znana, a jej działalność odczuwano jako zbrodniczą. Pierwszy masowy mord, rzeź Parośli w gm. Antonówka powiatu sarneńskiego 9 lutego 1943 r., był dziełem bojówek bulbowskich. W raportach, sprawozdaniach i meldunkach Okręgu AK Wołyń powtarza się twierdzenie, że eksterminację ludności polskiej na terenie powiatu sarneńskiego i kostopolskiego rozpoczęli i dokonywali bulbowcy. Działali oni samodzielnie do sierpnia 1943 r. Jednakże w tym czasie i na tym terenie działała równolegle OUN Bandery, a więc w północno-wschodniej części Wołynia ludobójcze akcje wobec ludności polskiej były dokonywane jednocześnie przez dwa nacjonalistyczne ugrupowania, lecz nie ma dokumentacji pozwalającej stwierdzić, które z nich było bardziej aktywne. 
 
 OUN i UPA Stepana Bandery
 
image
OUN Bandery była najliczniejszą i najsilniejszą organizacją nacjonalistyczną na Wołyniu. Szeroko rozwinięta siatka organizacyjna obejmowała cały teren Wołynia i wszystkie ukraińskie grupy społeczne, posługiwała się przy tym rzeszą informatorów. Podczas okupacji niemieckiej ukraińscy nacjonaliści z ugrupowania OUN Bandery byli usadowieni w niemieckiej administracji i policji ukraińskiej pod nadzorem niemieckim, co wykorzystywali do swoich celów, m.in. do terroru skierowanego wobec ludności polskiej oraz do wzmacniania organizacji. Struktura organizacyjna OUN Bandery była oparta na jednoosobowym kierownictwie i zasadzie hierarchiczności.

Na czele organizacji stał urzędujący prowidnyk (przewodniczący) OUN-R, którym od rozłamu OUN w 1940 r. do lipca 1941 r. był Stepan Bandera, a następnie Mykoła Łebed ("Maksym Ruban"). Obszar wpływów OUN Bandery został podzielony na kraje, nazywane też ziemiami z określeniem ich geograficznego położenia, które miały swoje kierownictwa i prowidnyków. 

Organem kontroli banderowców, wszechwładnym i bezwzględnym, była Służba Bezpieczeństwa (Służba Bezpeky) OUN, której komórki znajdowały się na wszystkich szczeblach struktury OUN i UPA. Była to tajna policja OUN Bandery, o bardzo szerokich politycznych kompetencjach represyjnych. SB tropiła i likwidowała w szeregach organizacji wszystkich podejrzanych ideologicznie czy politycznie, mających jakiekolwiek wątpliwości i w ogóle uznanych za niepewnych, a także brała udział w rzeziach ludności polskiej. SB również terroryzowała ukraińską ludność, posługując się tymi samymi metodami, co wobec członków OUN i UPA. 


imageOUN dysponowała jeszcze siłami rezerwowymi w postaci paramilitarnej organizacji zwanej Samooboronnymi Kuszczowymi Widdiłami (SKW). Były to grupy chłopów żyjących i pracujących w swoich gospodarstwach we wsiach znajdujących się na terenie ouenowskiej jednostki organizacyjnej zwanej kuszczem i mobilizowanych do konkretnych akcji. A więc było to coś w rodzaju pospolitego ruszenia, które w razie potrzeby wspomagało OUN lub UPA. SKW było kierowane przez OUN za pośrednictwem kuszczowych i stanycznych. Nazwa samooboronni, która oznacza "samoobronne" (oddziały) nie miała nic wspólnego z samoobroną, bowiem owe oddziały (widdily), napadały samodzielnie lub wraz z UPA na bezbronne polskie osiedla. Uzbrojenie członków SKW stanowiła nieliczna broń, a głównie narzędzia gospodarskie, jak np. siekiery, widły, kosy, noże, topory, młoty, drągi (stąd też nazwa sokyrnyky, czyli siekiernicy), którymi nie można było walczyć z Niemcami i Sowietami (sowieckimi oddziałami partyzanckimi), a jedynie masakrować bezbronnych Polaków. Owo pospolite ruszenie, do którego przyłączali się też zmuszeni przez OUN i UPA lub dobrowolnie niezrzeszeni Ukraińcy, miało znaczną przewagę nad mordowanymi Polakami. Członkowie SKW pełnili ponadto dzienną i nocną służbę patrolową w swoich wsiach, w trakcie której wyłapywali i mordowali przemieszczających się Polaków. 

OUN Bandery, obwołując siebie jedyną reprezentacją narodu ukraińskiego, uważała swą organizację za polityczne podziemne organa administracji (władzę cywilną), a utworzonej dla swoich celów i podporządkowanej jej formacji zbrojnej nadała nazwę Ukraińskiej Powstańczej Armii (UPA), używaną wcześniej przez oddziały Maksyma Borowcia "Bulby". Głównymi organizatorami UPA Bandery na Wołyniu byli: Mykoła Łebed "Maksym Ruban", Wasyl Sydor "Szelest", Dmytro Klaczkiwśkyj "Kłym Sawur", Roman Szuchewycz "Taras Czuprynka" i Rostysław Wołoszyn "Horbenko", "Pawłenko". 
 
image
Pierwszy oddział powstał przy końcu 1942 r. ze scalenia bojówek OUN Bandery, po przeprowadzeniu przez Romana Szuchewycza i Wasyla Sydora inspekcji na Wołyniu i Polesiu. Jego dowódcą był Hryć Perehiniak (Perehijniak) "Korobka", "Dowbeszka". W propagandzie banderowskiej oddział ten nazywany jest "pierwszą sotnią UPA", z pominięciem faktu, że istniały już sotnie UPA Bulby. W ślad za tą sotnią powstawały następne - w Sarneńskiem, w rejonie Stepań-Kołki (na północy powiatu kostopolskiego i łuckiego), w pustomyckich lasach (w okolicy Pustomyt, gm. Tuczyn, pow. Równe), w Krzemienieckiem i innych rejonach. Trzon oddziałów stanowili miejscowi, jednakże elementem inspirującym i szczególnie aktywnie uczestniczącym w organizacji oddziałów byli nacjonaliści przybyli w tym celu z Małopolski Wschodniej (ich liczbę ocenia się na około 1000 ludzi). Ważnym momentem dla rozwoju tej ludobójczej formacji było na Wołyniu "przejście do lasu" w marcu i kwietniu 1943 r. policji ukraińskiej na służbie niemieckiej, na rozkaz głównego prowodu OUN. Istniejące bojówki zostały zasilone kilku tysiącami przeszkolonych i uzbrojonych ludzi, zaprawionych wcześniej w masowej eksterminacji wołyńskich Żydów i uczestniczących czynnie w prześladowaniach Polaków, a więc w potencjał, który był wzorem i nadawał zbrodniczy ton. 
 
Sztandarową piosenką policji ukraińskiej od chwili jej powstania w 1941 r., a później UPA było: "Smert', smert', lacham smert', smert' moskowśko-żydiwśkij komuni" ("Śmierć, śmierć, Polakom śmierć, śmierć moskiewsko-żydowskiej komunie"). Jest to jedno ze świadectw długo przygotowywanego przez OUN planu likwidacji Polaków. 
 
image
 
Na szczycie struktury organizacyjnej UPA znajdowała się Komenda Główna. Podlegały jej komendy UPA działające na terenie trzech organizacyjnych obszarów, zwanych krajami. Jednostki UPA były ściśle powiązane z terenową siecią OUN, jej podlegały, a wszelkie posunięcia były uzgadniane z prowidnykiem OUN.  
 
Na początku 1943 r. liczebność UPA Bandery była określana na 10-15 tysięcy ludzi i w przeciągu 1943 r. rosła w wyniku prowadzonych mobilizacji oraz podporządkowania sobie w sierpniu 1943 r. UPA Bulby i oddziałów Melnyka. Przy końcu 1943 r. - po częściowej demobilizacji i wraz z różnymi terenowymi zbrojnymi oddziałami podziemia nacjonalistycznego - stan UPA był oceniany na 15-20 tyś. ludzi, w tym grupy "Turiw" na l stycznia 1944 r. 3048 osób. 
 
 
imagePierwsze napady na Polaków dokonywane przez nacjonalistów z OUN Bandery miały miejsce w 1941 r., tuż po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej, podczas okupacji niemieckiej. Ich wykonawcami byli m. in. członkowie tzw. grup marszowych (pochodnych) OUN, tj. grup nacjonalistów, przybyłych wraz z armią niemiecką z ziem polskich okupowanych przez Niemców od 1939 r. oraz z Rzeszy. Oprócz nich mordowali miejscowi, prawdopodobnie zachęceni rozkolportowanymi wówczas odpowiedniej treści materiałami propagandowymi. Początek generalnej rozprawy z Polakami miał miejsce w 1942 r., ale wówczas były to napady na pojedyncze osoby i rodziny, dokonywane także tam, gdzie nie działali nacjonaliści Bulby. Przejście policjantów ukraińskich ze służby niemieckiej do UPA Bandery (marzec-kwiecień 1943 r.) rozpoczęło zorganizowaną na wielką skalę akcję systematycznego ludobójczego "oczyszczania ukraińskich ziem" z ludności polskiej w imię hasła rozpropagowanego nie tylko wśród działaczy nacjonalistycznych, ale wśród szerokich warstw ukraińskiego społeczeństwa: Ukraina tylko dla Ukraińców, Ukraina czysta jak szklanka wody. Koncepcja Ukrainy tylko dla Ukraińców oznaczała pozbycie się wszystkich innych narodowości i była realizowana etapami. W pierwszym etapie, zorganizowanym przez Niemców i przez nich przeprowadzanym, z poważnym udziałem nacjonalistów ukraińskich (policjantów ukraińskich i cywili), zlikwidowani zostali Żydzi. W drugim etapie nacjonaliści, już na własną rękę, dokonali eksterminacji Polaków. Etap ten zapowiadała uchwała III Konferencji OUN Bandery w lutym 1943 r., w której postanowiono zlikwidować wszystkich "zajmańców" oraz ogłoszono, że OUN stoi na stanowisku "tworzenia państw narodowych wszystkich narodów na ich etnicznych terytoriach". W trzecim etapie, do którego nie doszło z powodu zajęcia ziem II Rzeczpospolitej przez Związek Sowiecki, nastąpiłoby usuwanie Czechów, Rosjan i wszelkich innych narodowości. 
 
image
 
Obie formacje zbrojne Bulby i Bandery - nazywające siebie armiami - z punktu widzenia wojskowego i prawno-międzynarodowego nimi nie były, ponieważ nie stanowiły sił zbrojnych państwa lub ich części. W czasie działania UPA państwa ukraińskiego nie było, a kilkudniowy "rząd" Jarosława Stećki w 1941 r. nie był uznany na arenie międzynarodowej. Jeśli chodzi o UPA Bandery, to należałoby ją potraktować jako uzbrojone bojówki politycznej partii, czyli OUN, która nie była demokratycznie wybranym przedstawicielstwem społeczeństwa ukraińskiego, lecz organizacją terrorystyczną, posługującą się terrorem i zbrodnią w celu podporządkowania sobie tego społeczeństwa. Biorąc pod uwagę działalność owych bojówek, które koncentrowały się na mordowaniu bezbronnej cywilnej ludności polskiej (nie tylko zresztą na Wołyniu, ale również na innych obszarach okupowanej Rzeczypospolitej, zamieszkałych przez Polaków i Ukraińców) z zamiarem unicestwienia jak największej liczby ludzi, z użyciem podstępów, prowadzone bezwzględnie i okrutnie, przy zastosowaniu tortur, a nie na walce z uzbrojonymi wojskami niemieckimi lub partyzantką sowiecką - to działalność ta nie odpowiada normom postępowania stawianym wojskom. Warto przy tym zauważyć, że owe bojówki nazywające siebie armią, nie miały własnego jednolitego umundurowania, używały mundurów obcych armii (niemieckich, sowieckich) lub polskich i podszywały się pod inne formacje zbrojne, a więc nie stosowały zewnętrznych form właściwych wojsku, a ich członkowie jako obywatele państwa polskiego dokonywali zbrodni ludobójstwa na współobywatelach. Kwalifikowanie UPA jako sił powstańczych skierowanych przeciwko państwu polskiemu należy również uznać z prawnego punktu widzenia za błędne, ponieważ podczas wojny bojówki nacjonalistyczne nie występowały przeciwko polskim władzom, lecz przeciwko polskiej ludności. W tym czasie Polska była krajem okupowanym, a istniejące w konspiracji podziemne władze cywilne ani nie organizowały, ani nie kontrolowały społecznego życia Ukraińców. W chwili wystąpienia OUN-UPA z ludobójczą akcją wobec ludności polskiej na Wołyniu i jeszcze co najmniej przez pół roku na większości obszaru Wołynia, nie było sił zbrojnych państwa polskiego, przeciwko którym mogłyby wystąpić jakiekolwiek siły powstańcze. Oddziały partyzanckie AK zorganizowały się dopiero wtedy, kiedy nacjonaliści ukraińscy mieli na swym koncie, jak szacujemy, dwie trzecie swych ofiar. 
 
Źródło: "Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na ludności polskiej Wołynia 1939-1945"; Władysław Siemaszko, Ewa Siemaszko; Warszawa, 2000 r.
 
 Opowiadanie o rzeźi wołyńskiej. Jasieniec.
 
 
 
 
 
 
image
image
image
image
image
image
image
image
image
image
image
image
image
image
 
image
image
image
image
image
 

Zakorzeniony w historii Polski i Kresów Wschodnich. Przyjaciel ludzi, zwierząt i przyrody. Wiara i miłość do Boga i Człowieka. Autorytet Jan Paweł II

Nowości od blogera

Komentarze

Inne tematy w dziale Polityka