W osadzie zamieszkiwali pracujący w majątku robotnicy z rodzinami. Tutaj znajdowała się większość budynków inwentarskich z końmi, bydłem, trzodą i owcami. Z kolei w podłużnym budynku administracyjnym mieszkał zarządca folwarku i tam miał biuro. Obok było biuro leśniczego, którego domek stał nad niewielkim stawem.

Klasycystyczny dworek, który dziś jest wizytówką Chobielina, powstawał etapami - ostatecznie został ukończony w 1860 roku. Parterowy budynek w stylu klasycystycznym z dwuspadowym, mansardowym dachem z naczółkami. Mieszkania znajdowały się w obu kondygnacjach mansardy, a po bokach rozmieszczono symetrycznie lukarny. Fasadę zdobił skromny portyk kolumnowy poprzedzony wysokimi schodami. Nad balkonem podtrzymywanym przez portyk znajdowała się niska facjatka z przyczółkami. W części północnej na poziomie parteru - duży taras.

Dworek otoczony był pięknym założeniem ogrodowo-parkowym. Wśród roślinności dominowały głównie drzewa i krzewy liściaste: klony, olchy, brzozy, graby, buki, jesiony, topole, dęby, modrzewie oraz lipy, wiązy, kaliny, świerki, sosny. Park do dziś urozmaicają gęsto porośnięte jary, wąwozy, a gdzieniegdzie roślinność rośnie w regularnych szpalerach i dawnych alejach.

Po Hulewiczach majątek przeszedł w ręce Augusta Falkenberga i jego potomków, m.in. Fryderyka. Ten ostatni był jednym ze współzałożycieli cukrowni w Nakle. To właśnie Falkenbergowie dobudowali do dworku dwukondygnacyjne skrzydło, które zostało rozebrane dopiero w 1988 roku.

Falkenbergowie mieszkali w Chobielinie do 1920 roku, gdy majątek znalazł się w odrodzonym państwie polskim. Wówczas zadecydowali o przeprowadzce do Niemiec. Na mocy porozumienia z rodziną Falkenbergów 17 grudnia 1919 roku majątek kupił Julian Reysowski. Był udziałowcem w nakielskiej cukrowni, a także zasłużoną postacią dla Nakła i okolic. Wraz z żoną Walerią z Marchlewskich, synami i córkami, mieszkał w Chobielinie aż do wojny. Wojna do Chobielina dotarła w południe 1 września 1939 roku. Wtedy Julian Reysowski zdecydował, że opuszcza majątek i wyrusza do Garwolina pod Warszawą. Większość dobytku, głównie meble, została we dworze, a część zakopano w parku.

Po 1945 roku majątek został znacjonalizowany, a jego gospodarzem został miejscowy PGR Wieszki.

W późniejszych latach PRL-u doszło do podziału dawnego folwarku chobielińskiego i młyn stał się własnością Państwowego Zakładu Rybnego w Ślesinie. Dwór natomiast przejęło Przedsiębiorstwo Obróbki Drewna w Potulicach. Majątek pozostał we własności przedsiębiorstwa aż do 1988 roku, kiedy to po częściowej rozbiórce wystawiony został na sprzedaż. W 1989 roku założenie dworsko-parkowe zakupili państwo Teresa i Jan Sikorscy z Bydgoszczy wraz z synem Radosławem.