Czy pieniądz może być narzędziem ZBRODNI w skali Ludobójstwa ?.

Wielki Kryzys Gospodarczy spowodował załamanie się popularności wszystkich partii liberalno-demokratycznych i SPD. Miliony bezrobotnych lub przerażonych groźbą bezrobocia Niemców poszukiwało cudownej recepty na uzdrowienie gospodarki i, zastępującego brakującego cesarza, męża opatrznościowego, który uratowałby ich przed pauperyzacją; była to znakomita koniunktura dla ruchów skrajnych – w siłę rosły partie antysystemowe. W początkowej fazie narodowi socjaliści pozyskali głównie chłopów, drobnomieszczaństwo i weteranów wojennych. Z biegiem czasu Hitlerowi swoim antybolszewizmem udało się zyskać sympatię kapitalistów i burżuazji.

Po ponownej legalizacji NSDAP widoczne były podziały wewnątrzpartyjne. Doszło do konfliktu Hitlera z Gregorem Strasserem, którego najbliższym współpracownikiem był wówczas Joseph Goebbels. Konflikt spowodowany był poparciem przez Strassera postulatu konfiskaty majątków ziemskich arystokracji. Postulat Strassera został potępiony przez Hitlera. Hitler cieszył się bowiem poparciem arystokracji i tak radykalne postulaty spowodowałyby utratę sponsorów i spadki w finansach partii. W lutym 1926 roku Hitler wygłosił w Hamburgu przemówienie, w którym obiecał Niemcom stabilizację, po tym wydarzeniu spotkał się on z przedstawicielami sfer przemysłowych. Kilkakrotnie podkreślił że dwoma najważniejszymi celami nazistów są – zwalczanie postanowień traktatu wersalskiego, który miał ich zdaniem hamować rozwój gospodarczy Niemiec oraz walka z komunizmem[49].

Na wiosnę roku 1927 do partii nazistów dołączył Wilhelm Keppler, wpływowy kapitalista i dyrektor szeregu fabryk chemicznych, Keppler został doradcą Hitlera ds. gospodarczych. Kolejnym kapitalistą, który wstąpił do partii był Emil Kirdorf, który przekazał NSDAP sto tysięcy marek niemieckich. Redaktor jednej z poczytnych gazet prawicowo–centrowych „Berliner Börsenzeitung”, Walther Funk stał się kierownikiem Gospodarczego Biura Prasowego partii, a także kolejnym doradcą Hitlera ds. gospodarki. Osobistego wsparcia finansowego nazistom udzieliły firmy amerykańskie, a także Hjalmar Schacht pełniący funkcję prezesa Banku Rzeszy[50].

https://pl.wikipedia.org/wiki/Joseph_Goebbels#/media/File:Bundesarchiv_Bild_183-C17887,_Berlin,_Joseph_Goebbels_mit_Kindern_bei_Weihnachtsfeier.jpg

Odpowiedźcie sobie Szanowni Państwo Sami.

http://www.tvn24.pl/wiadomosci-ze-swiata,2/niemieckie-media-ataki-imigrantow-na-kobiety-w-kolonii-i-hamburgu,608198.html

Rozpoznani napastnicy mają być wyrzucani z Niemiec. Kolejny marsz Pegidy Częściowo w odpowiedzi na wydarzenia z sylwestrowej nocy w Kolonii w poniedziałek w Dreźnie przemaszerowali ulicami członkowie i zwolennicy antyislamskiego i ksenofobicznego ruchu Pegida. Jeden z nich - Peter Loughlin, Irlandczyk mieszkający w Niemczech - powiedział, że "musimy [w Niemczech - red.] płacić cenę za naiwną politykę powitania kultury, wśród której przedstawicieli znalazło się tysiąc Arabów i Afrykańczyków molestujących i okradających kobiety". - Od Sztokholmu po Ateny i od Cork po Kraków - wszyscy musimy się zjednoczyć. Musimy się zjednoczyć, bo siły walczące z nami są potężne - nawoływał z kolei do zebranych lider ruchu Lutz Bachmann. W 2015 r. do Niemiec przybyło prawdopodobnie ok. 700 tys. migrantów z Afryki i Bliskiego Wschodu. Kolejne 250-300 tys. złożyło wnioski o azyl w krajach Skandynawii. (http://www.tvn24.pl)

Kobiety miały być atakowane w centrum miast Około 130 kobiet złożyło doniesienia na policji po atakach w noc sylwestrową, do których na dużą skalę doszło w Kolonii, Hamburgu i Stuttgarcie. Wywiązało się kilka bójek, zgłoszono też jeden gwałt. Napastnicy otaczali przypadkowe, wracające z zabawy kobiety, molestowali je, wyzywali i okradali. Świadkowie twierdzą, że atakowali młodzi mężczyźni "o arabskim wyglądzie". W samej Kolonii doniesienia złożyła około setka kobiet, w Hamburgu - 27, a w Stuttgarcie - kilka. Jak relacjonował z Berlina Wojciech Hernes (Radio Zet), oburzenie w Niemczech jest ogromne, m.in. dlatego, że dopiero 5 dni po ekscesach poznajemy ich rzeczywiste rozmiary. Niemcy pytają, dlaczego jeszcze w Nowy Rok policja informowała, że uliczna zabawa sylwestrowa przebiegała w spokojnej atmosferze. Jedni molestowali napotkane kobiety i dziewczyny, rabowali, a inni tworzyli ciasny kordon wokół całego zajścia tak, że zasłaniali widoczność ewentualnym policjantom, którzy byliby w pobliżu i uniemożliwiali tym ofiarom ucieczkę Wojciech Hernes, Radio Zet - Najwyraźniej taka nieznana do tej pory i przeprowadzona na tak masową skalę forma masowych napaści rabunkowych i o charakterze seksualnym na kobiety zaskoczyła służby bezpieczeństwa - relacjonował Hernes. Powiedział, że sprawcy "działali w sposób zorganizowany". - Jedni molestowali napotkane kobiety i dziewczyny, rabowali, a inni tworzyli ciasny kordon wokół całego zajścia tak, że zasłaniali widoczność ewentualnym policjantom, którzy byliby w pobliżu i uniemożliwiali tym ofiarom ucieczkę - powiedział Hernes. Na razie nie wiadomo, kim byli napastnicy, ale - jak piszą niemieckie media - większość pochodziła z Afryki Północnej, m.in. z Algierii, Maroka, oraz uchodźcy z Bliskiego Wschodu. - Wszyscy świadkowie mówią o arabskim wyglądzie tych sprawców - powiedział Hernes. Na razie nie ma informacji o zatrzymaniach ani aresztowaniach. "Początkowo nikt nie wierzył" Pierwsze doniesienia o atakach młodych mężczyzn na kobiety i dziewczęta pojawiły się już 1 stycznia wieczorem. Wtedy niemiecki "Bild" napisał, że w centrum Kolonii, wokół dworca głównego i katedry - według świadków - zebrało się około "tysiąca młodych mężczyzn, prawdopodobnie z Afryki Północnej". Mieli oni atakować młode kobiety. "Początkowo nikt nie wierzył w doniesienia gazety, ale wkrótce okazało się, że policja musi się zmierzyć z wielkim śledztwem" - pisze we wtorek "Frankfurter Allgemeine Zeitung" (FAZ), potwierdzając informacje "Bilda". "Tagesspiegel": arabskie gangi terroryzują Berlin, panuje atmosfera strachu Przestępcze gangi... czytaj dalej » Kobiety były atakowane przez grupy nawet kilkudziesięciu mężczyzn, którzy molestowali je, zrywali z nich ubrania, obrzucali obelgami, a na koniec okradali. - Doszło również do wielu bójek, gdy kobiety i ich partnerzy próbowali bronić się - relacjonował we wtorek Hernes. - Byłam dotykana wszędzie, to był horror. Krzyczeliśmy i biliśmy na oślep, ale ci ludzie nie przestawali - powiedziała dla kolońskiej gazety "Der Express" poszkodowana 28-latka. - Całe szczęście, że miałam spodnie. Gdybym miała spódniczkę, pewnie by ją ze mnie zerwali - dodała. Sztab kryzysowy Przedstawiciele policji i władz Kolonii zebrali się we wtorek na nadzwyczajnym spotkaniu w związku z napaściami seksualnymi. Spotkanie zwołane przez burmistrz Kolonii Henriette Reker było poświęcone działaniom, jakie policja powinna podjąć w odpowiedzi na serię incydentów. Z policyjnych informacji wynika, że grupa ok. 100 mężczyzn "o wyglądzie wskazującym na pochodzenie z krajów arabskich lub Afryki Północnej" zebrała się w noc z 31 grudnia na 1 stycznia w okolicach głównej stacji kolejowej i katedry. Z tłumu wyodrębniały się mniejsze grupy, które osaczały kobiety, napastowały je, a następnie okradały. Prezydent (komendant okręgowy) policji Wolfgang Albers mówił o licznych wykroczeniach na tle seksualnym oraz o jednym przypadku gwałtu. Do południa we wtorek na policję wpłynęło ok. 90 zgłoszeń. Albers powiedział dziennikarzom, że policja nie wie jeszcze, kim byli sprawcy. Rzecznik niemieckiego rządu Steffen Seibert poinformował, że kanclerz Merkel w rozmowie telefonicznej z burmistrz Kolonii Henriette Reker wyraziła "oburzenie tymi wstrętnymi napaściami seksualnymi" i podkreśliła, że konieczna jest zdecydowana reakcja państwa prawa. Reker poinformowała szefową rządu o wynikach kryzysowego spotkania policji i władz Kolonii. Seibert powiedział, że kanclerz jest też informowana przez ministra spraw wewnętrznych Thomasa de Maiziere o przebiegu śledztwa. Minister sprawiedliwości Niemiec Heiko Maas na Twitterze napisał o "obrzydliwych napaściach" i podkreślił, że sprawcy powinni zostać pociągnięci do odpowiedzialności. (http://www.tvn24.pl)

Wg Angeli Merkel Kanclerza Republiki Federalnej Niemiec - napewno nie.

Pieniądz (EURO) jest od tego wolny i nigdy nie będzie osądzony.

http://www.polskieradio.pl/9/313/Artykul/1556873,Tusk-vs-Merkel-Co-kryje-sie-za-polityczna-fasada

Tusk vs. Merkel. Co kryje się za polityczną fasadą?

 12.12.2015

 

 

 

Premier Donald Tusk i kanclerz Niemiec Angela MerkelFoto: flickr/Kancelaria Premiera

Oto przykład:

Siła Partii stworzonej przez chabad w Niemczech na początku lat 20 XXw. w Bawarii.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Narodowy_socjalizm

["Okres walki o władzę w partii i zdobycie poparcia przedsiębiorców[edytuj | edytuj kod]

Wielki Kryzys Gospodarczy spowodował załamanie się popularności wszystkich partii liberalno-demokratycznych i SPD. Miliony bezrobotnych lub przerażonych groźbą bezrobocia Niemców poszukiwało cudownej recepty na uzdrowienie gospodarki i, zastępującego brakującego cesarza, męża opatrznościowego, który uratowałby ich przed pauperyzacją; była to znakomita koniunktura dla ruchów skrajnych – w siłę rosły partie antysystemowe. W początkowej fazie narodowi socjaliści pozyskali głównie chłopów, drobnomieszczaństwo i weteranów wojennych. Z biegiem czasu Hitlerowi swoim antybolszewizmem udało się zyskać sympatię kapitalistów i burżuazji.

Po ponownej legalizacji NSDAP widoczne były podziały wewnątrzpartyjne. Doszło do konfliktu Hitlera z Gregorem Strasserem, którego najbliższym współpracownikiem był wówczas Joseph Goebbels. Konflikt spowodowany był poparciem przez Strassera postulatu konfiskaty majątków ziemskich arystokracji. Postulat Strassera został potępiony przez Hitlera. Hitler cieszył się bowiem poparciem arystokracji i tak radykalne postulaty spowodowałyby utratę sponsorów i spadki w finansach partii. W lutym 1926 roku Hitler wygłosił w Hamburgu przemówienie, w którym obiecał Niemcom stabilizację, po tym wydarzeniu spotkał się on z przedstawicielami sfer przemysłowych. Kilkakrotnie podkreślił że dwoma najważniejszymi celami nazistów są – zwalczanie postanowień traktatu wersalskiego, który miał ich zdaniem hamować rozwój gospodarczy Niemiec oraz walka z komunizmem^[49].

Na wiosnę roku 1927 do partii nazistów dołączył Wilhelm Keppler, wpływowy kapitalista i dyrektor szeregu fabryk chemicznych, Keppler został doradcą Hitlera ds. gospodarczych. Kolejnym kapitalistą, który wstąpił do partii był Emil Kirdorf, który przekazał NSDAP sto tysięcy marek niemieckich. Redaktor jednej z poczytnych gazet prawicowo–centrowych „Berliner Börsenzeitung”, Walther Funk stał się kierownikiem Gospodarczego Biura Prasowego partii, a także kolejnym doradcą Hitlera ds. gospodarki. Osobistego wsparcia finansowego nazistom udzieliły firmy amerykańskie, a także Hjalmar Schacht pełniący funkcję prezesa Banku Rzeszy^[50].

Mimo zdobycia pokaźnych środków pieniężnych partia nie zdobyła znaczącego poparcia w wyborach z roku 1928. Sukcesem okazały się dopiero wybory, które odbyły się dwa lata później. Po tych wyborach kontynuowano rozmowy z przedsiębiorcami a szczególnie przemysłowcami. Kontakt z NSDAP był dla kapitalistów niemieckich szansą na zdobycie popularności wśród społeczeństwa sympatyzującego z faszyzmem, a także na tanią siłą roboczą. Fuhrer nawiązał przyjazne stosunki z Alfredem Hugenbergiem zarządzającym czasopismami i teatrami które od tamtej chwili w dużym stopniu stały się nośnikiem propagandy nacjonalistycznej. Dzięki wpływom Hugenberga, Hitler mianował ministrem oświatowym w rządzie Brunszwiku, swojego zaufanego człowieka, Dietricha Klaggesa^[51]. Dzięki wpływom Klaggesa w 1932 roku Hitler zdobył obywatelstwo niemieckie co umożliwiło mu objęcie wpływowych stanowisk w rządzie (wcześniej był obywatelem Austrii)^[52].

Dużym plusem dla niemieckich faszystów było pozyskanie sporego grona młodzieży (na tle innych partii). Wielu młodym imponował ideał „nadczłowieka”, a także podobał się aktywny tryb życia propagowany przez partię. Wśród młodych popularność zyskała poezja Stefana Georga, zbuntowanego twórcy, który gardził typowym dla mieszczaństwa stylem życia. Tym samym do partii zaciągnęło się wielu młodych oficerów armii^[53].

Hitler jako zdolny kłamca przekonał duże grono Niemców o swoich pokojowych celach, sam twierdził bowiem, że pragnie stworzyć armię narodową, a inne działania związane z agresją czy przemocą odrzuca. Prawdą jest natomiast to, że już od początku planował on zastosowanie wobec społeczeństwa masowego terroru oraz wprowadzenie surowych kar w przypadku stawiania oporu wobec jego władzy, totalitarne plany Hitlera zostały zdemaskowane w tzw. dokumencie z Boxheim gdzie naziści opisali plany wprowadzenia terroru^[54].

Populistyczna propaganda nazistowska trafiła na podatny grunt; NSDAP nie tylko koncentrowała się w tym czasie na antysemityzmie (Żydów oskarżano o wbicie Niemcom noża w plecy w czasie I wojny światowej) i ideologii rewanżu, lecz także na demagogii socjalnej. W 1931 NSDAP powołała Front Harzburski, koalicję antyrepublikańskich stronnictw prawicowych.

W serii przemówień, które Hitler wygłosił na początku lat 30., skupiał się on na atakowaniu Żydów, pacyfistów i komunistów których obwiniał za brak stabilizacji gospodarczej. W dalszym ciągu stosowano terror fizyczny wobec działaczy ruchów lewicowych oraz Żydów^[55].

W latach 30. i 40. partie narodowosocjalistyczne pojawiły się także w innych krajach.

Sukcesy wyborcze[edytuj | edytuj kod]

W 1932 roku odbyły się wybory prezydenckie, jednym z kandydatów został Adolf Hitler. Po wyborach parlamentarnych NSDAP stała się najbardziej liczna grupą w parlamencie, a sam Hitler osobiście spotkał się z konserwatywnym prezydentem Paulem von Hindenburgiem. Hindenburg namawiał Hitlera do wstąpienia NSDAP do prawicowego rządu utworzonego przez Franza von Papena, Hitler w imieniu NSDAP odmówił i zaproponował, aby zamiast von Papena to on został głową rządu^[56].

Wyborcze plany Hitlera w dużym stopniu pokrzyżowała zbrodnia popełniona przez bojówkarzy nazistowskich 10 sierpnia 1932 roku. W Potępie na Górnym Śląskubojówkarze SA bestialsko zamordowali weterana powstań śląskich i działacza tamtejszego KPD, Konrada Piecucha. Zbrodnia stała się przedmiotem oburzenia środowisk polonijnych. Mordercy zostali skazani na karę śmierci. NSDAP w obronie morderców zorganizowało serię demonstracji, a Hitler ogłosił że ułaskawienie zabójców jest dla niego najważniejszą sprawą. Konserwatywne władze ostatecznie zastosowały wobec morderców prawo łaski, a po dojściu nazistów do władzy zostali oni w pełni wypuszczeni na wolność^[57].

Zbrodnia spowodowała spadek poparcia dla nazistów i wzrost popularności komunistów. Hitler odbudował poparcia dla NSDAP na skutek umowy z właścicielem hamburskiej stoczni. W zamian za wsparcie przedstawiciele NSDAP obiecali starania o maksymalny wzrost produkcji wyrobów koncernu. W imieniu przedsiębiorców całego kraju, właściciele stoczni napisali do prezydenta list, w którym poprosili go o przyznanie Hitlerowi stanowiska kanclerza^[58].

Sytuacja dawnych funkcjonariuszy nazistowskich po wojnie[edytuj | edytuj kod]

Pomoc w ucieczce niemieckim zbrodniarzom wojennym i funkcjonariuszom Rzeszy zaoferowała część Kościoła katolickiego i faszyzujące reżimy półwyspu Iberyjskiego oraz Ameryki Południowej. Pierwszym ośrodkiem przerzucania nazistów była rządzona przez określany jako faszystowski reżim Francisco FrancoHiszpania. Samo przerzucenie zbrodniarzy zostało jednak zaplanowane bezpośrednio w Watykanie^[59]. Głównymi organizatorami akcji w Hiszpanii byli niemieccy kolaboranci – Charles Lescat, członek francuskiego ruchu nacjonalistycznego Akcja Francuska (organizacja była tłumiona przez Piusa XI a zrehabilitowana została przez Piusa XII) oraz Piere Daye, belgijski nacjonalista zachowujący dobre kontakty z rządem Państwa Hiszpańskiego^[60]. Obydwaj w końcu uciekli z Europy z pomocą argentyńskiego kardynała Antonio Caggiano^[61].

W ciągu 1946 roku do Hiszpanii dotarły setki zbrodniarzy wojennych i tysiące nazistów i faszystów^[62].

W nieco późniejszym czasie za pośrednictwem Kościoła nazistowscy zbrodniarze uciekli ze swoich krajów za pośrednictwem księży katolickich (korzystając z paszportów watykańskich lub w przebraniu osób duchownych) do Szwajcarii i Argentyny^[63], a następnie znajdowali oni schronienie w szeregu państw Ameryki Łacińskiej.

Byli naziści znaleźli poparcie i pozycje wśród latynoamerykańskich prawicowych dyktatorów. Jednym z bliskich współpracowników dyktatora Chile, Augusto Pinocheta został były esesman i zbrodniarzy Walter Rauff (odpowiedzialny za zabicie co najmniej 90 tysięcy Żydów). Dyktator podarował naziście willę i zapewnił ochronę przed organami ścigania. Rauff został doradcą tajnej policji politycznej DINA. Pogrzeb esesmana, w którym uczestniczyli oprócz niemieckich emigrantów, także chilijscy urzędnicy administracji, stał się demonstracją pronazistowskich sympatii wśród elit ówczesnego Chile – byłego agenta żegnano pozdrowieniem Sieg Heil^[64].

Niektórzy naziści cieszyli się cichym wsparciem aliantów zachodnich. Jednym z nich był zbrodniarz Klaus Barbie (Rzeźnik z Lyonu) który w latach 1945–1955 był zatrudniony i chroniony przez Brytyjczyków i Amerykanów – pracował on w wywiadzie, zajmując się walką z lewicową opozycją wobec okupacji Niemiec przez zachodnich aliantów. W 1955, gdy Brytyjczycy i Amerykanie nie potrzebowali już jego usług, Barbie skorzystał z pomocy administracji watykańskiej (biskup Alois Hudal) i uciekł wraz z rodziną do Argentyny. Później przeniósł się do Boliwii i jako Klaus Altmann zamieszkał w La Paz, gdzie stał się narkotykowym bossem^[65]. Następnie brał udział w tamtejszym zamachu stanu. Według nowych źródeł, CIA, mogło korzystać z pomocy zbrodniarza jeszcze pod koniec lat 60. w akcji przeciwko boliwijskim partyzantom^[66]."]

Pieniądze nie śmierdzą zbrodnią ?!

https://pl.wikipedia.org/wiki/Hjalmar_Schacht

Hjalmar Schacht[edytuj]

 

 

Hjalmar Schacht

 

Hjalmar Schacht jako świadek w procesie Flicka, 21 lipca 1947

Hjalmar Schacht (ur. 22 stycznia 1877 w Tinglev, Północny Szlezwik, zm. 3 czerwca 1970 w Monachium) – ekonomista niemiecki, od 1923 komisarz walutowy Niemiec i prezes Banku Rzeszy (Reichsbank).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1903 rozpoczął pracę w Dresdner Bank, a od 1908 do 1915 był jego wicedyrektorem^[1]. W 1916 został mianowany na dyrektoraNationalbank für Deutschland i był nim do 1922^[1]. Na przełomie 1923/1924 powstrzymał hiperinflację w Republice Weimarskiej, wprowadzając w listopadzie 1923 tzw. Rentenmarki i emitując banknoty, które jako zabezpieczenie wartości miały ziemię należącą do państwa niemieckiego. W 1924 przywrócił Reichsmarki jako walutę Republiki Weimarskiej. System walutowy prowadzony przez Schachta utrzymał się praktycznie do reform Erharda w 1948. Polityka pieniężna Schachta zagwarantowała Niemcom stabilizację płatniczą, zwłaszcza po korzystnym dla Niemiec renegocjowaniu spłaty odszkodowań wojennych z czasów I wojny światowejustalonych (bez określenia kwoty) w traktacie wersalskim, sprecyzowanych w Planie Dawesa (1924) i skorygowanych na korzyść Niemiec w Planie Younga (1929).

Odsunięty w 1930 od prezesury Reichsbanku Schacht^[2] uczestniczył w dojściu do władzy Adolfa Hitlera pośrednicząc w jego kontaktach z kręgami przemysłowymi i finansowymi Niemiec, niechętnymi do początku lat 30. wobec NSDAP. Po dojściu Hitlera do władzy został w 1934 ministrem gospodarki Rzeszy i ponownie prezesem Reichsbanku. Organizował rozbudowę przemysłu zbrojeniowego poprzez system tzw. weksli MeFo (niem. Metallurgische Forschungsgesellschaft mbH) umożliwiających bezgotówkowe rozliczanie wierzytelności w przemyśle ciężkim Niemiec. 26 listopada 1937 został usunięty ze stanowiska (15.01.1938 zastąpił go Walter Funk) po naradzie u Hitlera (opisanej w protokole Hossbacha), gdy uświadomił sobie, że polityka Hitlera prowadzi bezpośrednio do wojny światowej i wyraził swoje obiekcje wobec takiej polityki. Po zamachu na Hitlera w lipcu 1944 internowany w obozie koncentracyjnym Sachsenhausen (w tzw. Zellenbau) jako tzw. Ehrehäftling.

Był sądzony podczas procesu norymberskiego. Psycholog więzienny Gustave M. Gilbert podczas swoich badań na osadzonych ustalił ich iloraz inteligencji (IQ) – Schacht miał wynik 143 (najwyższy ze wszystkich)^[3]. Po zapoznaniu się z treścią oskarżenia zanotował na marginesie tekstu: Zupełnie nie mogę pojąć, dlaczego jestem oskarżony, zaś po odczytaniu aktu oskarżenia powiedział: W żadnym wypadku nie jestem winny^[4]. Z drugiej zaś strony przyznał w czasie procesu: Poszedłbym nawet z diabłem, by zapewnić Niemcom siłę i potęgę. Wyrokiem Trybunału został jednak uniewinniony, gdyż bezpośrednio nie uczestniczył w organizowaniu aktów ludobójstwa i innych zbrodniach wojennych. Napisał pamiętnik 76 Jahre meines Lebens (76 lat mojego życia, 1953).

Został pochowany na Cmentarzu Wschodnim w Monachium.

Prezesi Reichsbanku[edytuj | edytuj kod]

• 1876–1890: Hermann von Dechend
• 1890–1908: Richard Koch
• 1908–1923: Rudolf E. A. Havenstein
• 1923–1930: Hjalmar Schacht
• 1930–1933: Hans Luther
• 1933–1939: Hjalmar Schacht
• 1939–1945: Walter Funk

Przypisy

1. ↑ ^{Skocz do:a b} Hjalmar Schacht (ang.). historylearningsite.co.uk, 2012-04. [dostęp 2014-12-26].
2. Skocz do góry↑ Gdzie zastąpił go Hans Luther.
3. Skocz do góry↑ Joe Heydecker, Johannes Leeb, Trzecia Rzesza w świetle Norymbergi. Bilans tysiąca lat, Warszawa 1979. Str. 113.
4. Skocz do góry↑ Joe Heydecker, Johannes Leeb, Trzecia Rzesza w świetle Norymbergi. Bilans tysiąca lat, Warszawa 1979. Str. 133.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Mi%C4%99dzynarodowy_Trybuna%C5%82_Wojskowy_w_Norymberdze

Międzynarodowy Trybunał Wojskowy w Norymberdze[edytuj]

 

 

Międzynarodowy Trybunał Wojskowy w Norymberdze – organ wymiaru sprawiedliwości powołany w 1945 r. z inicjatywy Francji, USA, Wielkej Brytanii i ZSRR w celu osądzenia głównych zbrodniarzy wojennych Rzeszy Niemieckiej z okresu II wojny światowej, oskarżonych o zbrodnie wojenne, przeciwko pokojowi i przeciwko ludzkości^[1]. Procedował od 20 listopada 1945 do ogłoszenia wyroku w dniu 1 października 1946.

Świadkowie i materiał dowodowy^[9][edytuj | edytuj kod]

Podano tylko niektórych najbardziej zapamiętanych przez historię świadków i najważniejsze materiały dowodowe:

• Zaprzysiężone zeznanie niemieckiego inżyniera Hermanna Friedrich Graebe (19.06.1900-17.04.1986) opisujące masowe rozstrzeliwanie Żydów z Dubna na Ukrainie – świadek po wojnie za ratowanie Żydów odznaczony tytułem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata.
• Zeznanie Rudolfa Hößa, komendanta obozu Auschwitz-Birkenau (skazanego wyrokiem z 7 kwietnia 1947 roku przez Najwyższy Trybunał Narodowy w Warszawie na karę śmierci, wyrok wykonano)
• Dziennik służbowy oskarżonego dra Hansa Franka, obejmujący wówczas 38 tomów (po wojnie w wyniku podzielenia nieoprawionego skoroszytu na 2 części oraz uzupełnienia o odnalezione materiały w Krakowie, rozszerzony do 40 tomów lub 11367 stron, w tym 10 774 strony właściwego tekstu oraz 593 strony skorowidzów), w którym oskarżony pedantycznie wyszczególnił swoją działalność w Generalnym Gubernatorstwie.
• Film dokumentalny tzw. „Dokument nr 2430-PS” z obozów koncentracyjnych Buchenwald, Dachau i Bergen-Belsen przedstawiający między innymi widok nagich trupów spychanych przez buldożery do masowego grobu. Film ten wywołał szok na sali i był punktem zwrotnym w procesie.

Wyroki, oskarżeni i ich obrońcy[edytuj | edytuj kod]

 

Ława oskarżonych w Norymberdze. Od lewej w pierwszym rzędzie: Göring, Hess, Ribbentrop, Keitel, w drugim rzędzie: Dönitz, Raeder, Schirach, Sauckel

 

Główni oskarżeni podczas procesu

• Kara śmierci
• Alfred Jodl – prof. Franz Exner
• Alfred Rosenberg – dr Alfred Thoma
• Arthur Seyss-Inquart – dr Gustav Steinbauer
• Ernst Kaltenbrunner – dr Kurt Kauffmann
• Fritz Sauckel – dr Robert Servatius
• Hans Frank – dr Alfred Seidl
• Hermann Göring^[10] – dr Otto Stahmer
• Joachim von Ribbentrop – dr Gunter von Rohrscheidt
• Julius Streicher – dr Hans Marx
• Martin Bormann^[11] – dr Friedrich Bergold
• Wilhelm Frick – dr Otto Pannenbecker
• Wilhelm Keitel – dr Fritz Sauter

Wszyscy, z wyjątkiem Göringa i Bormanna, zostali powieszeni 16 października 1946

• Kara dożywotniego więzienia
• 13. Erich Raeder – dr Walter Siemers
• 14. Rudolf Hess – dr Seidler
• 15. Walter Funk – dr Fritz Sauter
• Kara 20 lat więzienia
• 16. Albert Speer – dr Hans Flachsner
• 17. Baldur von Schirach – dr Fritz Sauter
• Kara 15 lat więzienia
• 18. Konstantin von Neurath – Otto von Ludinghausen
• Kara 10 lat więzienia
• 19. Karl Dönitz – Otto Kranzbuhler
• Uniewinnienie
• 20. Franz von Papen – dr Egon Kubuschok
• 21. Hans Fritzsche – dr Heinz Fritz
• 22. Hjalmar Schacht – dr Rudolf Dix
• Nieosądzeni
• 23. Robert Ley – popełnił samobójstwo w celi 25 października 1945
• 24. Gustav Krupp von Bohlen und Halbach – nie był sądzony ze względu na stan zdrowia
• 25. Heinrich Himmler – rzekomo popełnił samobójstwo podczas przesłuchania 23 maja 1945
• 26. Joseph Goebbels – popełnił samobójstwo 1 maja 1945

Trybunał uznał cztery organizacje powołane przez Hitlera (NSDAP, SS, SD, Gestapo) za przestępcze.

Prócz głównego procesu czołowych nazistów, toczyły się również mniejsze procesy pozostałych czołowych sprawców zbrodni, m.in. grup operacyjnych (Einsatzgruppen).

Na Trybunale Norymberskim wzorowany był Międzynarodowy Trybunał Wojskowy dla Dalekiego Wschodu.

Statut Trybunału i wyrok został zatwierdzony przez Zgromadzenie Ogólne ONZ jako Zasady norymberskie. Na art. 6 b) i c) Statutu powołuje się Konwencja o nieprzedawnieniu zbrodni wojennych i zbrodni przeciw ludzkości z 26 listopada 1968^[12]. Na zawartych w Statucie definicjach zbrodni wzorowane są odnośne definicje Statutu Międzynarodowego Trybunału Karnego i innych podobnych Trybunałów.

Udział Polski[edytuj | edytuj kod]

Delegacja polska na proces przed MTW obejmowała cztery osoby, tj.: Tadeusz Cyprian, Stefan Kurowski, Stanisław Piotrowski i Jerzy Sawicki^[14]. Koordynatorami do poszczególnych spraw byli także Aleksander Bramson, Manfred Lachs, Marian Muszkat, Jan Sehn, Mieczysław Szerer oraz Henryk Świątkowski.

Dokonali oni sporządzenia tzw. polskiego aktu oskarżenia, obejmującego ponad 100 stron i zawierającego najważniejsze fakty i dokumenty dotyczące zbrodni hitlerowskich w Polsce i polityce okupanta wobec narodu polskiego. Zgromadzony materiał dowodowy w postaci aktu oskarżenia pozwolił na sprecyzowanie zarzutów oskarżonym oraz na znaczne rozszerzenie problematyki polskiej w czasie postępowania dowodowego przed Trybunałem. Jednakże polska delegacja nie mogła brać formalnego udziału w pracach Trybunału, gdyż umowa londyńska z 8 VIII 1945 r. (zob. wiki źródła), przewidywała udział w procesie jedynie przedstawicieli czterech mocarstw, które występowały w imieniu wszystkich narodów.

Na procesie zeznawało dwoje świadków z Polski. Jednym była znana pisarka Seweryna Szmaglewska, więźniarka Oświęcimia, która zeznawała na temat tego właśnie obozu koncentracyjnego i zagłady. Drugim był Samuel Rajzman (ur. 1902 w Węgrowie), polski Żyd ocalony w Treblince dzięki temu, że jako znający języki obce został wybrany z transportu do komór gazowych i stał się więźniem obsługującym obóz zagłady (uczestniczył w przygotowaniach do buntu więźniów): zeznawał na temat eksterminacji Żydów w Treblince.^[15] Po złożeniu zeznań w procesie nie wrócił do Polski.^[16]. Po wojnie mieszkał w Paryżu, a w 1950 r. osiadł wMontrealu.^[17]

 

O osądzeniu zbrodni niemieckich i komunistycznych na Polakach decydowali inni w imię wlasnych interesow,

a także o losach powojennej Polski już wcześniej w Teheranie, Jałcie i Poczdamie.

>>>

Wracając do czasów obecnych AD styczeń 2015 - styczeń 2016.

Kanclerz Niemiec Angela Merkel.

Społeczność w państwie niemieckim się starzeje.

Potrzebni są młodzi reproduktorzy! populacji demograficznej.

Narzie obywatele drugiej kategorii, ale ich dzieci to już pełnoprawni OBYWATEL Unii Europejskiej i Niemiec.

Stosunkowo duża grupa spoleczeństwa długowiecznych emerytów po dziadkach z Wermachtu ma się dobrze na wysoko uposażonych emeryturach i socjalu.

Gospodarka niemiecka jest prężna i praktycznie swoimi lub chińskimi towarami zalała całą europę.

Doskonale politycy niemieccy radzą sobie w strukturach demokratycznej Europy.

Jednych szantażują, innych kupują - vide "nasz ukochany" Donald.

Niezmiernie zasłużony dla racji stanu naszego zachodniego sąsiada.

Więc o co chodzi ?.

O gospodarkę.

Aby utrzymać jej stan poprzez zabezpieczenie siłą roboczą stanowisk pracy.

Młodzi do pracy, kobiety tzw. uchodźcow do rodzenia dzieci.

Wszak to są rodziny wielodzietne.

Najpierw byłi Kurdowie teraz z innych obszarow płynie fali emigrantow ekonomicznych.

Za parę lat będę częściowo zasymiliowani a Europa będzie miało rzeczywiste realne zagrożenie.

Idą wzorem Stanów Zjednoczonych z początku XX w.

Między innymi Polscy robotnicy w stalowniach Pensylwani i w fabrykach chemicznych i motoryzacyjnych Chicago.

noc sylwestrowa w niemczech – więcej wiadomości

Koszt spoleczne to zgwałcone i poparzone młode kobiety.

Jaki problem dla pani Merkel ?. Liczy się zysk: ekonomiczny i polityczny.

Oni nie mają problemow moralnych !

Mając taką siłę sprawczą także i docelowo militarną można rozmawiać z państwa Unii Europejskiej co już w HISTORII Niemcy praktykowali.

Narazie tj. spoleczeństwo "multukulti". A docelowo wybierze Islam albo Judaizm w wydaniu Sekty Chabad Lubowicz.

Aby zdyscyplinować naród trzeba wybrać radykalną "religię". Religia Chrześcijańska nie nadaje się do tego CELU. Jest zbyt Humanistyczna.

Mimo, że historycznie NAZIZM zrodził się w Bawarskich piwnicach. Ale jego twórcami byli głównie Niemieccy Bałtowie, np.: Michael Kellogg: The Russian roots of Nazism: White Émigrés and the Making of National Socialism, 1917–1945. Cambridge, ISBN 978-0-521-84512- np.  Ludwig Maximilian Erwin von Scheubner-Richter, Alfred Rosenberg - pochodzący z pruskiego Królewca, Estonii oraz biali uchodźcy z Sankt Petersburga. Nie mający nic wspólnego z Wiarą Jakuba i Mojżerza. A tym bardziej z WIARĄ Jezusa Chrystusa.

Wręcz odwrotnie. Od ponad stu lat toczy się walka z chrześcijaństwem i judaizmem. Chrześcijan i Żydów tych z Rodu Dawida - rodu Chrystusa Pana.

Albatros z lotu Ptaka