Słowa Jacka Kaczmarskiego, naszego współczesnego Barda, wieszcza Narodowego poruszają aż do granic.
Z jednej strony Mój Patron Ojciec Maksymilian Maria Kolbe - Franciszkanin, więzień Oświęcimia. Z drugiej strony Anioł Śmierci Joseph Mengele a za nim jego protektor biskup Alois Hudal.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Josef_Mengele
Josef Mengele's Nazi Experiments - Stories And Photos
Twin Experimentation - Nazi Human Experimentation
Auschwitz-Birkenau[edytuj]
Blok 10, w którym wykonywano eksperymenty medyczne Auschwitz
Mengele wyróżniał się spośród lekarzy SS w Auschwitz. Jako jedyny służył na froncie i posiadał wysokie odznaczenia. Na początku objął funkcję lekarza obozu kobiecego w Birkenau. W dwa dni po przybyciu do obozu zadecydował o posłaniu do komór gazowych wszystkich 1042 Romów, w których barakach wybuchła epidemia tyfusu. Zdaniem Mengelego chorych na tyfus nie należało leczyć, lecz eliminować[3].
Od chwili przybycia do Auschwitz, Mengele – wraz z innymi oficerami i lekarzami SS, wśród których znajdowali się dr Carl Clauberg i dr Johann Paul Kremer – uczestniczył w selekcji Żydów i Romów przybywających do obozu z całej Europy. Gestem dłoni lub ruchem trzcinki wskazywał „niezdatnych do pracy”, a zatem przeznaczonych do natychmiastowej likwidacji w komorach gazowych. Posyłał tam wszystkie dzieci, starców, chorych, ułomnych lub osłabionych Żydów i Romów oraz wszystkie ciężarne kobiety. Od maja 1943 do listopada 1944 roku Mengele wziął udział w co najmniej 74 selekcjach na rampie[3].
Odegrał aktywną rolę podczas 31 selekcji w obozowym szpitalu, wysyłając na śmierć poprzez rozstrzelanie, wstrzyknięcie trującej substancji lub zagazowanie tych chorych, których zdrowie podkopały głód, przymusowa praca, niewyleczone choroby lub sadystyczne zachowanie strażników. Podczas każdej akcji selekcyjnej, nienagannie ubrany w biały lekarski fartuch i białe rękawiczki Mengele, rychło zyskał wśród więźniów Auschwitz miano Anioła Śmierci[3].
Josef Mengele w obozie Auschwitz przeprowadzał także liczne eksperymenty pseudomedyczne. Jego głównym celem było znalezienie sposobu na genetyczne warunkowanie cech aryjskich u dzieci i zwiększenie ilości ciąż mnogich. Dlatego też obiektem jego zainteresowań stały się bliźnięta, na których przeprowadzał wszelkie możliwe badania medyczne. Potem oboje bliźniąt było równocześnie zabijanych, aby porównać ich narządy wewnętrzne. Mengele pracował także nad opracowaniem metody zmiany koloru oczu oraz nad chorobą obecną w obozie cygańskim (romskim) w Birkenau – tzw. zgorzelą policzka (inaczej noma, rak wodny). Interesowały go również różne anomalie biologiczne, np. karłowatość.
Do swoich eksperymentów ofiary wybierał spośród tysięcy więźniów żydowskich i romskich, przywożonych na rampę w Birkenau. Bliźnięta i inne ofiary jego eksperymentów były przetrzymywane w stosunkowo dobrych warunkach, jednak przeprowadzane eksperymenty były bardzo okrutne. Badania rozpoczynały dokładne pomiary czaszek, uszu, nosów i innych cech zewnętrznych badanych dzieci. Potem były one zabierane do szpitala męskiego, gdzie dokonywano badań anatomicznych. Następnie bliźnięta i karłów poddawano okrutnym badaniom bez znieczulenia. Wykonywano amputacje, punkcje lędźwiowe, wstrzykiwanie bakterii powodujących tyfus, umyślne zakażanie ran i inne. Mengele wielokrotnie rozkazywał przeprowadzenie całkowitej wymiany krwi między parami bliźniąt. W obozie miał dwie pracownie eksperymentalne oraz salę do przeprowadzania sekcji zwłok, ulokowaną w jednym z krematoriów.
Wyniki swoich badań nad bliźniętami, zamierzał wykorzystać do napisania pracy habilitacyjnej, której jednak nie zdążył ukończyć. Wyniki jego badań nie zachowały się, bo Mengele uciekł z Auschwitz na dziesięć dni przed wkroczeniem Armii Czerwonej, zabierając dokumentację badań nad bliźniętami i karłami, która później, najprawdopodobniej została zniszczona.
Współczesne próby odtworzenia programu jego badań oparte są na zeznaniach jego współpracowników, zarówno kolegów-lekarzy, jak i więźniów prowadzących dokumentację. Współczesne oceny programu jego badań w większości uznają, że nie miały one żadnej większej wartości naukowej. Szacuje się, że Mengele wykonał swoje zbrodnicze eksperymenty na ok. 1500 bliźniętach, z których przeżyło mniej niż 100[4].
Losy powojenne[edytuj]
Gdy zbliżał się koniec wojny, Mengele zamienił mundur SS na mundur zwykłego niemieckiego żołnierza. Został schwytany i umieszczony w amerykańskim obozie jenieckim pod Monachium. W przeciwieństwie jednak do ogółu członków Waffen-SS, przez zwykły przypadek, prawdopodobnie z powodu kłopotów ze zdrowiem, nie pozwolono mu na wykonanie standardowego dla SS tatuażu z grupą krwi po wewnętrznej stronie lewego ramienia, ok. 20 cm nad łokciem. Brak tatuażu uchronił go od automatycznego aresztowania[5].
W całej Europie rozpoczęły się zakrojone na dużą skalę poszukiwania Mengelego, a mimo to udało mu się uniknąć wykrycia przez cztery lata. W 1949 dzięki pomocy biskupa Aloisa Hudala[6], który sześć lat wcześniej został zwerbowany przez hitlerowski wywiad[7], uciekł do Argentyny. Tam został namierzony przez Mosad, lecz nie zatrzymany, bowiem priorytetem Mosadu było wówczas zatrzymanie Adolfa Eichmanna[8]. W 1959 przeniósł się do Paragwaju, a w 1960 znalazł się w Brazylii. Nigdy nie stanął przed sądem, chociaż za pomoc w jego schwytaniu wyznaczono nagrodę w wysokości 10 mln marek.
| „ |
W ostatnich latach życia w Brazylii Mengele czyta Tołstoja, Ringelnatza, od czasu do czasu przemówienia Hitlera. Odrzuca Carla Zuckmayera (Des Teufels General), który wyemigrował w 1938 roku, jako rasowego mieszańca. Chętnie słuchał Beethovena. Kocha psy, lubi strudel jabłkowy, prowadzi zapiski na temat zatkanych słuchawek prysznicowych i umywalek, braku prądu, napraw odkurzacza i zepsutego telewizora. Człowiek, który posłał do gazu tysiące, drobiazgowo odnotowuje swoje niedomagania: migreny, bóle głowy, zawroty głowy, biegunki, problemy z krążkiem międzykręgowym i pęcherzem, reumatyzm.
|
” |
| — Ernst Klee, Auschwitz – medycyna III Rzeszy i jej ofiary, „Universitas”, Kraków 2005, s. 442 |
Zmarł 7 lutego 1979 roku niedaleko Santosu w Brazylii – w czasie kąpieli w oceanie doznał prawdopodobnie udaru mózgu i utonął. Pochowany został jako Wolfgang Gerhard[9]. Przeprowadzone badania DNA w 1992 potwierdziły tożsamość Mengelego.
>>>
Wybawiciel z rąk Trybunału Sprawiedliwości w Norymberdze Josepha Mengele: przewodnik w drodze do piekła Josepha Mengele: Biskup Alois Hudal
| Autor tekstu: |
Jacek Kaczmarski
Edytuj metrykę |
| Kompozytor: |
Jacek Kaczmarski
|
| Rok powstania: |
4.3.1990
|
| Wykonanie oryginalne: |
Jacek Kaczmarski
|
Eminencja z Watykanu
zorganizował i ochronił kwiat zbrodniarzy niemieckich ideologii nazistowskiej:
https://pl.wikipedia.org/wiki/Alois_Hudal
Niektóre osoby, którym pomógł w ucieczce Alois Hudal[edytuj]
Przypisy
- Skocz do góry↑ Eugeniusz Guz, Teczka Hudala, Tygodnik Przegląd, nr 24/2010, 20 czerwiec 2010.
- Skocz do góry↑ Guenter Lewy The Catholic Church and Nazi Germany, McGraw-Hill 1964, s. 281.
- Skocz do góry↑ Michael Phayer, The Catholic Church and the Holocaust, 1930-1965, Indiana University Press 2000, s. 11.
- Skocz do góry↑ Alois C. Hudal, Römische Tagebücher. Lebensbeichte eines alten Bischofs, Leopold Stocker, 1976, s. 21, cytowane w: Daniel J. Goldhagen, Niedokończony rozrachunek, Wydawnictwo Sic!, 2005, s. 185.
- Skocz do góry↑ M. Phayer, op.cit., s. 166.
- Skocz do góry↑ Matteo Sanfilippo, „Los papeles de Hudal como fuente para la historia de la migración de alemanes y nazis después de la segunda guerra mundial”, Estudios Migratorios Latinoamericanos, 43, 1999, s. 185-209.
- Skocz do góry↑ Robert Graham, David Alvarez: Nothing Sacred: Nazi Espionage against the Vatican, 1939-1945. London, 1998.
https://alchetron.com/Alois-Hudal-1266928-W
W swojej książce 1937, Podstawy narodowego socjalizmu , Hudal chwalił Hitlera i jego polityki i pośrednio zaatakowały polityki Watykanu. Po II wojnie światowej, Hudal pomógł ustalić ratlines, co pozwoliło prominentnych nazistów niemieckich i innych europejskich byłych oficerów osi i przywódców politycznych, wśród nich oskarżono o zbrodnie wojenne, próby ucieczki alianckich i denazyfikacji.
Alois Hudal urodził się w dniu 31 maja 1885 roku, syn szewca w austriackim Grazu, gdzie studiował teologię od 1904 przez 1908. Święcenia kapłańskie w lipcu 1908 roku profesurę obiecał mu na Uniwersytecie Wiedeńskim nie doszło do skutku.Hudal stał znakomity znawca liturgii doktryny i duchowości słowiańskiego obszaru językowego wschodnimi Kościołami prawosławnymi natomiast proboszcza w Kindberg. W 1911 roku uzyskał tytuł doktora teologii na Uniwersytecie w Grazu. Po ukończeniu doktoratu, wszedł do krzyżacki College of Santa Maria dell'Anima w Rzymie, gdzie był kapelana (1911-1913), uczestniczy w kursach Starego Testamentu na Papieskim Instytucie Biblijnym. Zdjął doktora stopnia Pismo Święte z rozprawy na Die religioesen und sittlichen Ideen des Spruchbuches ( "Te idee religijne i moralne z Księgi Przysłów"), opublikowanym w 1914 roku wstąpił na wydział for Old Testament Studies na Uniwersytecie Graz w roku 1914. w czasie I wojny światowej był kapelanem wojskowym. W 1917 roku opublikował książkę kazań do żołnierzy, Soldatenpredigten , w którym wyraził pogląd, że "lojalność wobec flagi jest lojalność wobec Boga", choć też ostrzegając przed "szowinizmu narodowego".W 1923 roku został mianowany rektorem Collegio Teutonico di Santa Maria dell'Anima (lub po prostu "Anima") w Rzymie, seminarium duchowne dla kapłanów niemieckich i austriackich. W 1930 roku został mianowany konsultantem Urzędu Świętego, kard Rafael Wesołej del Val, którego Hudal za " wielki Seigneur Kościoła".
Austria czy Niemcy?
Austriacki dyplomata Ludwig von Pastor wprowadził Hudal do papieża Piusa XI w 1922 roku, i zalecił publikację przez Hudala od Kościoła Narodowego serbochorwacki zainteresowanej papieża. W dniu 5 lutego 1923 roku polecił Hudal na stanowisko w Anima, głównie dlatego, że był Austriak. Ambasador von Pastor był zaniepokojony, że Austria, która właśnie straciła I wojny światowej i jest dużo wpływów, straci Anima z kandydatem niemieckiej, holenderskiej i belgijskiej. Papież zgodził się nazwać Hudal (w prywatnej audiencji u proboszcza w dniu 24 lutego 1923 roku). Hudal stał austriackiej linii frontu dla Austrii, konferencja biskupów austriackich i austriackiej prestiż w Watykanie, jak niemieckie grupy próbowali odzyskać Anima. Papież Pius XI obsługiwane Hudal, jednocześnie odrzucając austriackiego żądanie podporządkowania niemieckiej opieki duszpasterskiej do austriackiego Hudala.W 1924 Hudal, w ceremonii Watykańskiej w obecności papieża Piusa XI, Kardynał Sekretarz Stanu Pietro Gasparri oraz licznych kardynałów, wygłosił opiniującymi adres Pastor, upamiętniający 40. rocznicę Pastora Historii Papieży od zamknięcia środkowego Średniowiecze . Zatem Hudal powstała w Watykanie jako czołowy przedstawiciel austriackiego Kościoła, pozycji, którą cieszył się aż do publikacji jego kontrowersyjnej książki o nazizmu.W czerwcu 1933, Hudal święcenia biskupa tytularnego Aela kardynał Eugenio Pacelli, który udało Wesołych del Val jako protektora kardynalnej niemieckiego narodowego kościoła w Rzymie. W kwietniu 1938 roku, Hudal pomógł zorganizować wotum duchownych niemieckich i austriackich w niemieckim regionu Santa Maria dell'Anima, wokół kwestii niemieckiej aneksji Austrii ( "Anschluss"). Głosowanie odbyło się niemieckiego ciężkiego krążownika Admiral Scheer , zakotwiczone we włoskim porcie Gaeta. W przeciwieństwie do ogólnego wyniku niemieckiego, głosy te odrzucił Anschluss z ponad 90%, incydent nazwał "Shame Gaeta" (włoski: Vergogna Gaeta ; niem Schande von Gaeta ) w tym czasie.
Wiatry nacjonalizmu i spisków
Od 1933 roku, Hudal publicznie objął nacjonalizm pan-germańskie już wcześniej skazany, ogłaszając, że chce być "sługą i zwiastunem" o "całkowitej sprawy niemieckiej". Jego inwektywy wobec Żydów stały się częstsze, łącząc tzw "semickiego wyścigu" - który rzekomo "starał się ustawić się od siebie i dominować" - z nikczemnymi ruchów demokracji i internacjonalizmu, a nawet potępiając spisek domniemanego bankierów żydowskich, aby stać się " mistrzowie finansowe Wiecznego Miasta ". Jego oportunizm i dwulicowość były patent w kilku ruchach jakie popełnił w czasie; na przykład, napisał przedmowę do włoskiej biografii Engelbert Dollfuß w 1935 roku, nie wspominając, że austriacki polityk został zamordowany przez austriackich nazistów podczas próby zamachu stanu w roku poprzednim.
Bolszewizm i liberalizm jako wrogów
Hudal była zaangażowana antykomunistyczne, a także sprzeciwia liberalizmu. Przed nazizmu, był już krytyczny wobec rządów Parlamentarnego. Jego idee były zbliżone do idei politycznych i gospodarczych austro-faszystowskich polityków Engelbert Dollfuß i Kurt Schuschnigg, Franz von Papen w Niemczech, Salazar w Portugalii, a mniej wyraźnie, Benito Mussoliniego we Włoszech. Według autora, "Hudal prosto wyposażone w obecnej formule w momencie, kategorię Duchownego-faszyzmu". Don Luigi Sturzo, wygnany włoski ksiądz katolicki i lider chrześcijański demokrata ukuł termin "Clerical-faszyzmu" w połowie lat 20. odnosi się konkretnie do frakcji katolickiej partii włoskiej Partii Ludowej (Partito Popolare Italiano-PPI), którzy zdecydowali się wspierać Mussolini. Był on używany później do opisania różnych reżimów autorytarnych sytuacje i obsługiwane przez członków hierarchii Kościoła katolickiego, w tym polityce Dollfuss i austrofaszyzm.Hudal był najbardziej zaniepokojeni ze wzrostem międzynarodowego ruchu i robotniczych partii komunistycznych w Austrii. Strach przed "bolszewizmu" była jego punktem wyjścia, ale to uczucie przekształcony agresywnej doktryny politycznej wobec Rosji: "Zasadnicze znaczenie dla zrozumienia polityki Hudal jest jego obawa, że bolszewicka wojsko będzie inwazji Włoch po Europie Wschodniej i na Bałkanach i będzie nie do zatrzymania, dopóki nie zniszczył kościół. Podobnie jak wielu w Kościele, objął teoria bastionem, który umieszcza nadzieję silną niemiecko-austriackiej tarczy wojskowej ochrony Rzym. ochrona ta dotyczyła wyprzedzającego ataku na komunizm, Hudal wierzył, i tak czuł pilna potrzeba armii chrześcijańskiej z Europy Środkowej do inwazji Rosji bolszewickiej i wyeliminować zagrożenie dla Rzymu ".Jednak Komunizm nie był jego jedyną troską o Rosji. On zajmował się chrześcijaństwa wschodniego, jak również. Cele długoterminowe Hudal były "zjednoczenie Rzymu z Kościołem prawosławnym i konwersji na Bałkanach z Serbskiego Kościoła Prawosławnego na katolicyzm". Spodziewał się, że inwazja ZSRR sił europejskich służyłoby tych celów. Ponieważ papież Benedykt XV i rewolucja rosyjska z 1917 roku, które kruszone Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej i została uznana przez katolików jako historyczną szansę, aby pomóc rosyjskich chrześcijan z pomocą "i nawrócenia", Rzym był niespokojny o zakończenie tysiącletnią wielka schizma wschodnia które oddziela chrześcijaństwo.
"Dobre" i "złe" narodowy socjalizm
Hudal powiedział, że otrzymał Złoty NSDAP członkostwa odznakę, ale ta jest kwestionowana. W 1937 roku w Wiedniu, Hudal opublikował książkę zatytułowaną podwaliny narodowego socjalizmu , z imprimatur z abp Innitzer, który był entuzjastycznym poparciem Hitlera. Hudal wysłał Hitlerowi kopię z odręczną dedykacją chwaląc go jako "nowego Siegfried niemieckiej wielkości". Mimo, że książka nie jest dopuszczone do obrotu w Niemczech przez nazistów - którzy na ogół silnie lubił Kościoła katolickiego i nie chcą kościelnych urzędników do "clericalize" swoje szeregi - choć książka nie została oficjalnie zakazana. Podczas procesów norymberskich, Franz von Papen oświadczył, że książka Hudal miał "bardzo pod wrażeniem" Hitlera, którego "anty-chrześcijańscy doradcy" były rzekomo winne nie pozwalając bezpłatną edycję niemieckiej. "Wszystko mogę uzyskać pozwolenie na drukowanie było 2.000 egzemplarzy, które Hitler chciał rozpowszechniać wśród wiodących członków Partii na badanie problemu", von Papen twierdził.Hudal był krytyczny pracach kilku nazistowskich ideologów, takich jak Alfred Rosenberg i Ernst Bergmann, który gardził chrześcijaństwo i uznała je za "obce germańskiego geniuszu". Potępienie przez Urząd Świętego Rosenberga Mit XX wieku , w 1934 roku, a wkrótce potem, z Bergmann na Kościół Narodowy German zostało oparte na ocenie Hudal w obu dzieł.W 1937 roku jego własnej książce Hudal zaproponował pojednania i pragmatyczny kompromis między nazizmem a chrześcijaństwem, pozostawiając wychowanie młodzieży do Kościołów, podczas gdy ten ostatni opuści politykę całkowicie narodowego socjalizmu. To była linia następnie niemieckim politykiem katolickim i byłego kanclerza Rzeszy Franz von Papen. Na jesieni 1934 roku, Hudal osobiście wyjaśnił tę strategię do Piusa XI: "dobry" powinien być oddzielony od "złego" w narodowym socjalizmie. Zła - Rosenberg, Bergmann, Himmler i inni - według Hudala reprezentował "lewe skrzydło" partii nazistowskiej. Nazistowskie "konserwatystów", na czele, wierzył, przez Hitlera, powinien być skierowany w stronę Rzymu, chrześcijaństwo i użyte przeciwko komunistom i Wschodniej niebezpieczeństwie. Książka Hitlera Mein Kampf nigdy nie został wprowadzony w Indeksie przez Rzym, a cenzorzy stale przełożone i ostatecznie zakończone badanie, balking co biorąc na kanclerza Niemiec.Przez 1935 Hudal stał duży wpływ na tworzenie proponowaną listę "błędów i herezji" z "epoki", zawierający kilka rasistowskich błędy polityków nazistowskich ustaw norymberskich, ale także bezpośrednio skazując kilka cytatów zaczerpniętych z Mein Kampf ; lista ta została przyjęta przez papieża Piusa XI w odpowiednim potępienia, ale chciał encyklikę raczej niż tylko program nauczania. Trzy lata później, w czerwcu 1938 roku, Papież nakazał amerykański jezuita John La Farge przygotowanie encykliki potępiające antysemityzm, rasizm i prześladowania Żydów, co robił razem z niemieckiego jezuity Gustav Gundlach i francuskiego jezuity Gustave Desbuquois, w wyniku zanurzenia w encyklikę, która była na biurku Piusa XI, kiedy umarł, ale nigdy nie została ogłoszona przez Piusa XII.Reakcja Rosenberga na pomysły Hudal był gwałtowny, a obieg Podstawy narodowego socjalizmu był ograniczony w Niemczech. "Nie pozwalamy fundamenty Ruchu być analizowane i krytykowane przez biskupa rzymskiego", powiedział Rosenberg. W 1935 roku, jeszcze przed pisał Podstawy narodowego socjalizmu Hudal powiedział o Rosenberg: "Jeśli Narodowy Socjalizm chce zastąpić chrześcijaństwo przez pojęcia rasy i krwi, będziemy musieli zmierzyć się z największą herezją XX wieku Musi być. odrzucone przez Kościół jako decydujący, o ile nie bardziej surowo niż [...] Akcja Francaise, z którymi dzieli się pewne błędy. Ale nauka Rosenberga jest bardziej przepojone negacji i tworzy, przede wszystkim młodzieży, nienawiść wobec chrześcijaństwa większa niż Nietzsche'go ".Pomimo ograniczeń nałożonych na jego książce i pomimo ograniczeń narodowych socjalistów wobec niemieckich klasztorów i parafii, a także podejmowane przez rząd nazistowskiej zabronić edukacji katolickiej w szkołach, przechodząc w miarę zakazu krzyż w szkołach i innych miejscach publicznych (walka krucyfiks Oldenburg od listopada 1936 roku), a mimo nazistowskich rozpuszczanie i konfiskaty austriackich klasztorów i urzędnika zakazującego gazet katolickich i stowarzyszeń w Austrii ( "Ostmark"), biskup Hudal pozostał blisko niektórych urzędników hitlerowskich, ponieważ był przekonany, że nazistowska nowy porządek byłoby jednak przeważają w Europie ze względu na jego "życie". Hudal był szczególnie blisko Franz von Papen, który jako ambasador Rzeszy w Wiedniu przygotowanej umowy niemiecko-austriackiej z dnia 11 lipca 1936, którego niektórzy twierdzą, utorował drogę do Anschlussu. Umowa ta została poparta Hudala w austriackiej prasie, wbrew stanowisku wielu austriackich biskupów. Były polityk Centrum von Papen, który został uznany za niebezpieczny i nielubiana przez nazistów do swego katolicyzmu, później został wysłany do niemieckiej ambasady w Ankarze.
reakcja Watykanu
Kiedy w 1937 roku opublikował swoją książkę Hudal na fundamentach narodowego socjalizmu władze kościelne były zdenerwowany, bo jego odchylenia od polityki Kościoła i nauczaniu. Hudal, bez wymieniania nazwisk, które otwarcie kwestionował politykę Watykanu papież Pius XI i Eugenio Pacellego wobec narodowego socjalizmu, który zakończył się w encyklice Mit brennender Sorge , w którym Watykan otwarcie zaatakował narodowego socjalizmu. 1937 Hudal książka zamroził jego stały wzrost w Rzymie, aw konsekwencji jego opuszczeniu miasta po wojnie. Jego publikacje jak jego dwóch poprzednich, Rom, Deutsches Volk und Christentum (1935) oraz Deutsches Volk und Christliches Abendland (1935) nie ma imprimatur lub ecclasiastical zgody, co było kolejnym powodem do chłodzenia stosunków z Watykanem. Hudal zaproponował "prawdziwie chrześcijańską Narodowy socjalizm": Sprawy edukacyjne i kościelne byłaby kontrolowana przez Kościół, a dyskurs polityczny pozostanie wyłącznie narodowych socjalistów. Naziści nie mieli intencji rezygnując edukację Kościołowi. Razem - wg Hudala - Kościoła i państwa, w Niemczech będzie walczyć przeciwko komunizmowi. Hudal widział bezpośredni związek między Żydami a marksizmem, lamentować ich rzekomą dominację w zawodach akademickich, a także wspieranie przepisów segregacji przeciwko Żydom w celu ochrony przed wpływem obcych.
Przerwa z Watykanem
Hudal, wcześniej popularny i wpływowy gość w Watykanie, żył od 1938 roku w odosobnieniu w Anima College. Stanowisko to, że został zmuszony do rezygnacji w 1952 Hudal za 1933 awans do biskupa została wymieniona jako dowód, że miał bliskie więzi z członkami Kurii Rzymskiej, zwłaszcza kard Wesołej del Val (który zmarł w 1930 roku), a kardynał sekretarz stanu Eugenio Pacelli, przyszły Pius XII, który był nuncjuszem w Niemczech. Jego bliski związek z Pacellego i Piusa XI zatrzymany natychmiast po publikacji jego książki w 1937 roku, co było postrzegane jako sprzeczne Mit brennender Sorge i 1933 reichskonkordat.
Hudal podczas II wojny światowej
Wygnanie Hudal w ciągu Rzymie kontynuowane podczas II wojny światowej. Kontynuował jak duszpasterskiej głowa Kościoła Anima i College, ale nie miał miejsce w Watykanie i nie ma dostępu do papieża Piusa XII i jego kadry kierowniczej. Francuski jezuicki historyk, Fr. Pierre Blet, współredaktorem akta i dokumenty , o których mowa Hudal tylko raz, stwierdzając, że siostrzeniec papieża Carlo Pacelli widział Hudal i po tym spotkaniu Hudal napisał do gubernatora wojskowego w Rzymie, General Stahela, i wezwał go do wstrzymania wszelkich działań przeciwko Żydów. Niemcy zawiesiły działania "out of the uwagę szczególny charakter Rzymie". Według innego autora, jednak idea interwencji Hudal pochodziła od samego ambasadora niemieckiego, który zwrócił się do rektora Anima podpisać list do dowódcy wojskowego w Rzymie, generał Reiner Stahel, żądając aresztowania zostać wstrzymane, w przeciwnym razie papież zajęcie stanowiska społeczeństwa przed aresztowaniami i niemieckich okupantów. Ambasador Weizsacker twierdził, że wybrał ten podstęp, bo Hitler mógłby zareagował wobec Watykanu i Papieża gdyby była niemiecka ambasada przenoszenia ostrzeżenie zamiast nazistów przyjazny biskupa.Podczas wojny Hudal schronienie ofiarom nazistów w Santa Maria dell'Anima, wykorzystywanych przez opór. Generał brygady John Burns, Nowozelandczyk, dał opis tego, kiedy przypominając jego ucieczki z obozu jenieckiego włoskiej w 1944 roku.Według kilku źródeł, Hudal mogło być donosicielem Watykański oparte na inteligencji niemieckiej pod nazistowskiego reżimu, albo Abwehry Wilhelma Canarisa lub RSHA. Watykan historyk Fr. Robert Graham SJ uznał zobacz więcej w książce nic świętego . Kilka innych autorów wspomina swoje kontakty w Rzymie z SS szef wywiadu Walter Rauff. We wrześniu 1943 roku, Rauff został wysłany do Mediolanu, gdzie objął wszystkich operacji Gestapo i SD w całej północno-Włochy. Hudal powiedział, że spotkał Rauff wtedy i zaczęli jakąś współpracę z nim, co było przydatne później w utworzenie sieci ucieczki dla nazistów, w tym dla samego Rauff. Po wojnie Rauff uciekł z obozu jenieckiego w Rimini i "ukrył się w wielu włoskich klasztorów, najwyraźniej pod opieką bp Alois Hudal", w końcu znalezienie bezpiecznego schronienia w Syrii, Egipcie, a później w Chile.
Ratline organizator
Po 1945 Hudal nadal być izolowane od Watykanu. W jego rodzinnej Austrii, jego pro-nazistowskie książka została obecnie otwartej dyskusji i krytyce. W roku 1945, Okupacja aliancka Austrii zmuszony Hudal porzucić Graz profesora jednak Hudal wniosła techniczny i odzyskał go dwa lata później.Po 1945 Hudal zyskał rozgłos pracując na ratlines, pomagając byłych nazistów i ich rodzin Ustasha znaleźć bezpieczne schronienie w krajach zamorskich. Uważał go jako "miłości do ludzi w wielkiej potrzebie, dla osób bez poczucia winy, które mają zostać wprowadzone kozłów ofiarnych dla niepowodzeń złego systemu." On korzystał z usług austriackiego Urzędu ( Osterreichisches Bureau ) w Rzymie, który miał niezbędnych kart ( "Carta di riconoscimento"), do migracji głównie do krajów arabskich i południowoamerykańskich.Nie jest jasne, czy był urzędnik mianowany Papieskiego organizacji uchodźców, czy działał on jako szef de facto katolickiej Austrii wspólnoty w Rzymie. Przypisuje się mu pomagać, sieci i organizuje ucieczkę przestępców wojennych, takich jak Franz Stangl, komendant Treblinki. Sam Stangl powiedział Gitta Sereny, że poszedł szuka Hudala w Rzymie, bo słyszał, że biskup pomagał wszystkich Niemców. Hudal ułożone czwarte w Rzymie na nim aż do jego "Carta di riconoscimento" wyszła, a następnie dał mu pieniądze i wizy do Syrii. Stangl wyjechał do Damaszku, gdzie biskup znalazł mu pracę w fabryce włókienniczej.Inni prominentni hitlerowskich zbrodniarzy wojennych rzekomo pomagali przez sieć Hudal były SS kapitana Eduard Roschmann, znany jako "Rzeźnik Rygi", Josef Mengele, "Anioła Śmierci" w Oświęcimiu, Gustav Wagner, dowódcy Sobiborze Alois Brunner, organizator deportacji z Francji i Słowacji do niemieckich obozów koncentracyjnych i Adolfa Eichmanna, człowieka odpowiedzialnego za prowadzenie mordowanie europejskich Żydów. W 1994 roku Erich Priebke, były kapitan SS, powiedział włoska dziennikarka Emanuela Audisio, La Repubblica , że Hudal pomógł mu osiągnąć Buenos Aires, sprawdzone przez kościół historyk Robert Graham SJ. W 1945 Hudal dał schronienie Otto Wachter. Od 1939 roku, jako gubernator dystryktu krakowskiego, Wachter zorganizowane prześladowania Żydów i nakazał utworzenie getta w Krakowie w 1941 roku Wachter jest wymieniany jako jeden z czołowych adwokatów w Generalnej Guberni, którzy byli za eksterminację żydowskiej przez zagazowanie oraz jako członek zespołu, który pod nadzorem SS Himmlera i kierunku Odilo Globocnik planowanym Akcji Reinhard, pierwszy etap ostatecznego rozwiązania prowadzące do śmierci ponad 2.000.000 Żydów polskich. Po wojnie mieszkał w Wachter rzymskiego klasztoru "jako mnich", pod ochroną Hudal za. Wachter zmarł w dniu 14 lipca 1949 roku w rzymskim szpitalu Santo Spirito.Czy Hudal pracował jako austriackiego Kościoła przedstawiciela lub był jednym z dwudziestu nominowanych w POA nie jest znana. Takie spotkanie będzie postrzegany nie jako elewacji ale jako upokorzenie, jak Hudal zostałoby przyjmowanie zamówień od zwykłych kapłanów i kardynałami w POA po 1945 roku w Watykanie, który był zaangażowany w pomoc ponad dwanaście milionów uchodźców i wypędzonych w powojennej Europa była mniej przejmują się z poglądami politycznymi każdego osobnika w celu zaoszczędzenia miliony ludzi przed ewentualnym głodu i śmierci. Ratline było możliwe, w związku z wielkością tego zadania i wynikające z ogólnego błąd. Niektórzy historycy uważają, że Hudal był tylko drobny urzędnik, którego działalność ratline nie odzwierciedlają politykę Watykan. W szczególności katolickich historyków jak ojciec Robert A. Graham (1913-1997), amerykański jezuita i długoletni Watykański operacyjny, który był współredaktorem z 11 objętości Akta i Dokumenty Stolicy Apostolskiej w stosunku do II wojny światowej , szacowany Hudal jako "małe ryby" i jako kogoś, kto działając w imieniu własnym i ze względu na jego osobistych przekonań.Podczas gdy jego oficjalny status był niewielki, Hudal wyraźnie odgrywały rolę w linii szczurów. W 1999 roku, włoski badacz Matteo Sanfilippo ujawnił list sporządzony w dniu 31 sierpnia 1948 roku przez biskupa Hudala do argentyńskiego prezydenta Juana Perona, wzywającą 5000 wiz, 3000 dla niemieckich i austriackich 2.000 na "żołnierzy". W liście Hudal wyjaśnił, że nie były to (nazistowskie) uchodźcy, ale antykomunistycznych bojowników ", których wojenne ofiary" uratowała Europę przed dominacją radziecką. Według badacza argentyńskie Uki Goni, dokumenty odkrył w 2003 roku pokazują, Kościół rzymskokatolicki był również głęboko zaangażowany w tajnej sieci. "Rząd Peron zgodę na przybycie pierwszych hitlerowskich kolaborantów [w Argentynie], w wyniku spotkania w marcu 1946 roku pomiędzy Antonio Caggiano, a [nowo podwyższone] argentyńskiego kardynała i Eugène Tisserant francuskiego kardynała dołączonym do Watykanu" ,Po wojnie Hudal był jednym z głównych organizatorów Św sieci ratline wraz z prałat Karlo Petranovic, sam jest zbrodniarzem wojennym Ustasha który uciekł do Austrii, a następnie do Włoch po roku 1945, ksiądz Edward Domoter, franciszkanin pochodzenia węgierskiego, którzy kutej tożsamość paszport Eichmanna, wydany przez Czerwony Krzyż w imię Riccardo Klement i ks Krunoslav Draganović, chorwackiego profesora teologii.Draganovic, przemytnikiem faszystowskich i Ustasha zbrodniarzy wojennych, którzy również uczestniczyli w pro-faszystowskiego szpiegostwa, zawraca przez USA w okresie zimnej wojny - jego nazwisko pojawia się w zatrudnieniu Pentagonu pod koniec 1950 i na początku 1960 roku - i ostatecznie został przyznany odporność na Tity Jugosławia, gdzie zmarł w 1983 roku na 79. prałat Karl Bayer, dyrektor rzymskiej Caritas International, po wojnie, współpracował także z tego kręgu. W wywiadzie w 1970 roku przez Gitta Sereny, Bayer przypomnieć, jak on i Hudal pomógł nazistów do Ameryki Południowej z pomocy Watykanu: "Papież [Pius XII] dostarczyli pieniędzy na to, w driblets czasami, ale to nie przyjdzie". ratline Hudal została również podobno finansowane przez jego przyjaciela Walter Rauff, a niektóre fundusze rzekomo pochodzące z Giuseppe Siri, niedawno mianowany biskupem pomocniczym (1944) i (1946) arcybiskup Genui. Siri był "bohaterem ruchu oporu we Włoszech" w czasie okupacji niemieckiej w północnych Włoszech. Zaangażowanie Siri pozostaje nieudowodnione.Według Uki Goni ", niektóre z finansowania sieci ewakuacyjnej Hudal pochodziło ze Stanów Zjednoczonych", doprecyzowanie, że włoski delegat amerykańskiego National Catholic Welfare Conference warunkiem Hudal "przy znacznych funduszy na jego" humanitarną "pomoc". Ponieważ prace Graham i Blet zostały opublikowane, historyk Michael Phayer, profesor na Marquette University (katolika, jezuita University), twierdziła ścisłą współpracę między Watykanem (Papież Pius XII i Giovanni Battista Montini, wówczas "zastępcze" w Sekretariat Stanu, a później Paweł VI), z jednej strony, a Draganovic i Hudal z drugiej strony, i twierdził, że sam Pius XII był bezpośrednio zaangażowany w działalność ratline. Przed tymi zarzutami bezpośredniego zaangażowania Piusa XII i jego pracowników, istnieją pewne przeciwstawne zeznaniach oraz negowanie przez urzędników watykańskich jakiegokolwiek zaangażowania samego Piusa XII. Jednak według Michaela Phayer, amerykańskiego biskupa Aloisius Muench Pius XII własnej wysłannika do okupowanej zachodnich Niemiec po wojnie ", pisał do Watykanu ostrzeżenie papieża do zaniechania jego wysiłków mieć skazanych zbrodniarzy wojennych usprawiedliwione". List, napisany w języku włoskim, jest zachowany w archiwach Katolickim Uniwersytecie Ameryki.W swoich wspomnieniach opublikowanych pośmiertnie, Hudal zamiast wspomina z goryczą z powodu braku poparcia zastał od Stolicy Apostolskiej, aby dać Niemiec hitlerowskich walce "bezbożnego bolszewizmu" na froncie wschodnim. Hudal kilka razy w tej pracy twierdzi, że otrzymał krytykę systemu hitlerowskiego, a nie za to wsparcie od dyplomatów watykańskich pod Piusa XII. Zakłada on, że polityka Stolicy Apostolskiej w czasie i po wojnie został całkowicie kontrolowane przez zachodnich aliantów. Aż do śmierci Hudal był przekonany, że zrobił to, co trzeba, i powiedział, że uważa oszczędności niemieckich i innych faszystowskich oficerów i polityków z rąk aliantów ścigania, a "tylko rzeczy" i "co powinno się było spodziewać prawdziwego chrześcijanina" , dodając: "nie wierzę w oko za oko Żyda".Hudal powiedział sędzia Aliantów i Sowietów spowodowało pokazowych i lincze, w tym dużych badań w Norymberdze. W swoich wspomnieniach opracował ciekawą teorię na temat przyczyn ekonomicznych II wojny światowej, co pozwoliło mu na otwarcie dla siebie usprawiedliwić swoje czyny na rzecz nazistowskich i faszystowskich zbrodniarzy wojennych:"Wojna aliantów z Niemcami nie była krucjata, ale rywalizacja kompleksów gospodarczych dla których zostały one zwycięstwo walczyć. To tak zwane biznesu ... używane hasłami jak demokracja, rasę, wolności religijnej i chrześcijaństwa jako przynęta dla osób mas. Wszystkie te doświadczenia były powodem, dla którego czułem zobowiązani po 1945 poświęcić całą swoją pracę charytatywną głównie byłych narodowych socjalistów i faszystów, zwłaszcza do tak zwanych "przestępców wojennych '".
Rezygnacja i śmierć
Działania Hudal spowodował prasowego skandalu w 1947 roku, po tym jak został oskarżony o kierowanie nazistowską przemytu pierścień przez Passauer Neue Presse , katolickiej gazety, ale, podobnie jak w 1923 roku, grając austriackiego kontra kart watykańskich i niemieckich, tylko on zrezygnował ze stanowiska rektora Santa Maria dell'Anima w 1952 roku, w ramach wspólnej presji ze strony biskupów niemieckich i austriackich i Stolicy Apostolskiej. W styczniu 1952 roku, biskup Salzburga powiedział Hudal, że Stolica Apostolska chce go zwolnić. W czerwcu Hudal ogłosił kardynał protektor Santa Maria dell'Anima że zdecydował się opuścić College, mimo dezaprobaty Kościoła rzekomo regulowane przez aliantów. Przebywał następnie w Grottaferrata, niedaleko Rzymu, gdzie w 1962 roku pisał swoje pamiętniki powodowała napięcia zwane Romische Tagebucher. Lebensbeichte eines alten Bischofs (Diaries of Rome. The Confession of Life starego biskupa), wydane pośmiertnie w 1976 roku.Aż do swojej śmierci w 1963 roku, nigdy nie zrezygnował, próbując uzyskać amnestię dla hitlerowców. Mimo protestów przeciwko antysemityzmowi w 1930 roku, w swoich wspomnieniach, z pełną wiedzą o Holokauście począwszy od 1962 roku, "Brown Biskup" powiedział o swoich działaniach na rzecz przestępców wojennych i sprawców ludobójstwa i uczestników: "Dziękuję Bogu, że otworzył oczy i pozwolił mi odwiedzić i komfort wiele ofiar w swoich więzieniach i obozach koncentracyjnych [pomóc] im uciec z fałszywych dokumentów tożsamości "- jednak" ofiarami "były Axis jeńców wojennych i ich" obozy koncentracyjne "były Allied obozach.Po tym jak został wyrzucony z Rzymu przez Watykan Piusa, wycofał się do swojej rezydencji w Grottaferrata wystawne niedaleko Rzymu, rozgoryczony do Piusa XII. Zmarł w roku 1963. Jego pamiętniki zostały opublikowane w Austrii trzynaście lat po jego śmierci i opisać postrzegane niesprawiedliwości Watykanie doświadczanych pod Piusa XI i Piusa XII po publikacji jego książki. Hudal podtrzymał opinię, że faustyczny rokowań między socjalizmem, nacjonalizmu i chrześcijaństwa jest droga na przyszłość.
Wybrane dzieła Alois Hudal
· Soldatenpredigten (Graz, 1917) - Kazania do żołnierzy.
· Die Serbisch prawosławny Nationalkirche (Graz, 1922) - Serbski Kościół Prawosławny Narodowy.
· Vom Deutschen Schaffen w Rz. Predigten, Ansprachen und Vortrage (Innsbruck, Wiedeń i Monachium, 1933) - W niemieckiej Pracy w Rzymie. Kazania, przemówienia i wykładów.
· Die deutsche Kulturarbeit w Italien (Munster, 1934) - Niemiecki działalności kulturalnej we Włoszech.
· Ecclesiae et nationi. Katholische Gedanken in einer Zeitenwende (Rzym, 1934) - kościół i Narodów. Myśli katolickie na przełomie ery.
· Rom, Deutsches Volk und Christentum (Rzym, 1935) - Rzymu, chrześcijaństwa i narodu niemieckiego.
· Deutsches Volk und Christliches Abendland (Innsbruck 1935) - Niemieccy Ludzie i chrześcijański Zachód.
· Der Vatikan und die modernen Staaten (Innsbruck 1935) - Watykan i nowoczesnych państw.
· Das Rassenproblem (Lobnig, 1935) - Problem Race.
· Die Grundlagen des Nationalsozialismus: Eine ideengeschichtliche Untersuchung (Lipsk i Wiedeń, 1936-37 i edycję faksymile Brema, 1982) - Fundamenty narodowego socjalizmu.
· Nietzsche und die moderne Welt (Rzym, 1937) - Nietzsche i współczesnego świata.
· Europas Religiöse Zukunft (Rzym, 1943) - Przyszłość religijna Europy.
· Romische Tagebucher. Lebensbeichte eines alten Bischofs (Graz, 1976) - Pamiętniki Rzymu. The Confession of Life starego biskupa.
Referencje
